Het zal wel geen toeval zijn dat de openingsscéne in een film als Thirteen Ghosts zich afspeelt op een autokerkhof, al bij al een gepaste locatie voor een griezelfilm als deze. Een aantal mensen in blinkende pakjes blijkt er op zoek te zijn naar 'iets' maar kan deze missie niet echt tot een goed einde brengen : als je goed kijkt, kan je hier al een eerste glimp opvangen van de geesten die er ronddwalen. In een minimum van tijd verdwijnen de menselijken onder de aanwezigen tussen de autowrakken, het is vrij bloederig allemaal...

Arthur Kriticos (Tony Shalhoub van Men in Black, The Siege, Spy kids,...) heeft een tijd geleden zijn vrouw Jean (Kathryn Anderson) verloren in een brand en moet nu zelf voor zijn twee kinderen Kathy en Bobby zorgen, bijgestaan door een 'oppas'. Sinds de brand is hij werkelijk terug van nul moeten beginnen en zit hij niet alleen financieel, maar ook qua huisvesting zeer krap... Op een dag staat een jongeman op de stoep met de trieste mededeling dat de nonkel van Arthur is overleden. Triestige zaak natuurlijk, maar wanneer de man zijn laptop bovenhaalt, is de ganse familie er even later getuige van hoe nonkel Cyrus (F. Murray Abraham van Finding Forrester) bekend maakt dat zijn nalatenschap voor hen bestemd is. Niet zo maar wat geld of een huisje, nee hoor, een heel bijzonder, eigenlijk uniek huis... Lang duurt het niet voor de ganse familie op de stoep staat van iets wat noch min noch meer een staaltje is van top-architectuur : volledig opgetrokken uit glas en staal met een zee aan ruimte, maar met een strakke indeling. Naast de man met de laptop is er ook nog een gast zonder uitnodiging, die er een stokje wil voor steken dat Arthur zijn handtekening zet onder de documenten van de erfenis, waardoor het huis definitief zijn eigendom zou worden. Hij is één van de overlevende Ghostbusters en weet dus wel over wat hij spreekt en wat de familie allemaa te wachten staat wanneer ze er hun intrek zouden nemen...

Voor de originele Thirteen Ghosts moeten we ver terug in de tijd, we schrijven 1960 en koppelen hier meteen de naam van William Castle aan, een bijzonder figuur in het horror-wereldje in de periode van eind de jaren '50 tot 1977, het jaar waarin hij overleed. Zijn belangrijkste produktie was Polanski's Rosemary's baby uit 1968. Castle was bezeten van horror en ook niet vies van een stunt. Zo liet hij destijds zelfs een lichtgevend skelet in plastiek over de bioscoopbezoekers scheren, synchroon met de skelet-scénes op het grote scherm. Elke mogelijkheid om de kijker nog meer schrik aan te jagen werd met beide handen aangenomen, en dat Castle zelf bijzonder sterk in zijn kunnen geloofde bewees hij door voor Macabre levensverzekeringen af te sluiten van 1.000 $ ter vergoeding van diegenen die zich veel meer dan een hoedje schrokken tijdens het bekijken van de film en hun bezoekje aan de cinema met hun leven betaalden...

Steve Beck maakt zijn langspeelfilm regiedebuut met dit Thirteen Ghosts, die zich bijna hoofdzakelijk afspeelt in 'een huis, gemaakt door de duivel en gevoed door de doden...' Het huis is eigenlijk een machine, iets waar de inwoners maar achterkomen naar het einde van de film toe. Eén en ander leidt tot de opening van het ocularis, het oog van de hel zeg maar. Het klinkt allemaal zeer ingewikkeld maar het hoort er gewoon bij, kwestie van toch nog enige (on)zinnige inhoud aan de film te geven, anders blijft er immers bijzonder weinig over : familie wordt opgesloten en opgejaagd door een aantal creepy geesten/spoken in een 'spookhuis', je zou het kunnen samenvatten in nog geen vijftien woorden... De ganse spokenfamilie ('The hammer', 'The jackal',...) aan je voorstellen zou ons ook al te ver leiden, onthou misschien gewoon dat ze er vrij angstaanjagend uitzien en vrij hoog zullen scoren op de 'scary'-meter van de doorsnee horror-liefhebber...

Deze laatste zal niet alleen de monsters/geesten/spoken (schrappen wat niet past) kunnen waarderen, maar voor het eerst een film in dit genre zien die zich afspeelt in een glazen huis, die hiermee qua look afwijkt van wat hij gewoon te zien krijgt als 'ghost house'. De vijf kilometer glas die gebruikt werd voor de constructie van het huis in Thirteen Ghosts is dan ook niet niets, geef toe... Thirteen Ghosts heeft ons echter op geen enkel vlak kunnen verrassen, laat staan ons bang maken of schrik aanjagen. Maar... de echte (horror)liefhebbers zal niet echt ontgoocheld zijn...