Seks verkoopt. Vorig jaar voerden een kwintet overspelige musketiers de ranking aan van de meest succesvolle Vlaamse biosfilms, AD 2009 is die eer (voorlopig) weggelegd voor “SM-Rechter”. Niet dat het succes vergelijkbaar is. De kwaliteit ook niet trouwens. Dit regiedebuut van Erik Lamens is immers een eendimensionaal niemendalletje. Het mag dan nog gebaseerd zijn op een waargebeurd verhaal, en het mag dan nog voer zijn voor hevig gediscussieer en palaver achteraf, filmisch stellen de exploten van de wegens sm-praktijken geschorste rechter Koenraad Aurousseau maar bitter weinig voor. We hebben geregeld wel goed gelachen ja, maar dat was waarschijnlijk niet echt de bedoeling van de makers van deze veredelde tv-film.

Ergens in onze Vlaamse contreien, in het vorig decennium. Koen Allegaerts (in het echte leven dus Koenraad Aurousseau, en vertolkt door Gène Bervoets die het filmtraject aflegt met een stoet dode marmotten op het hoofd) is een rechter bij de Rechtbank van Eerste Aanleg in Mechelen. Hij is getrouwd met Magda (Veerle Dobbelaere), maar dat huwelijk is schijnbaar nogal zielloos. Op hun 15e huwelijksverjaardag laat Magda zelfs uitschijnen dat ze een ‘probleem’ heeft, en dat ze wil scheiden. Allegaerts schrikt nog geen klein beetje en belooft haar te helpen met haar ‘probleem’. Als hij ontdekt dat Magda sm-seks wil schrikt hij nog een beetje meer. Om zijn huwelijk te redden stemt hij aarzelend toe in de wens. Het duo trekt naar een sm-club waar Magda geniet van knallende zwepen op haar tere vlees, en Allegaerts begint na verloop van tijd ook te genieten van het genot dat hij zijn vrouw schenkt. De relatie tussen de twee is nog nooit zo goed geweest, ook al worden de eisen van Magda steeds extremer: de zweepjes en leren botten met strak aangespannen klinknagels worden ingewisseld voor oververhit kaarsvet, “Hellraiser”-attributen en scherpe hebbedingetjes die zich door zowat elk denkbaar lichaamsdeel boren. Aan het pijnlijk liedje komt echter een eind wanneer Allegaerts zich laat filmen met een onderwereldfiguur die voor hem de sm-zaal regelde. De collega-magistraten en vrederechters staan op hun achterste poten en brengen Allegaerts voor de rechtbank met als aanklacht ‘slagen en verwondingen’. Ook al werden de sm-praktijken uitgevoerd op uitdrukkelijke vraag van het ‘slachtoffer’ en door een getrouwd echtpaar, verzachtende omstandigheden zijn het niet echt. In 1997 wordt de rechter uit zijn ambt ontheven, en verliest hij ook zijn recht op pensioen…

Ergens in “SM-Rechter” zit een opvallende aanklacht verborgen. Dat recht niet altijd recht is, en dat er in de rechtbank een vies spelletje kan gespeeld worden als het aankomt op persoonlijke afrekeningen. Toch is het moeilijk om sympathie te krijgen voor Allegaerts en zijn pijnhongerige vrouw. “SM-Rechter” is immers fragmentarisch, oppervlakkig en voor de hand liggend. Belangrijke plotwendingen worden in een mum van tijd afgehandeld (de rechtszaak waarop Allegaerts veroordeeld wordt) of manipulerend gemonteerd om (tevergeefs) een thrillerinjectie toe te dienen. We herinneren ons langvervlogen zondagavonden met meer diepgang in “Made In Vlaanderen”-episodes dan in deze film.

Waarom “SM-Rechter” bovendien op het gebied van aankleding zo opvallend fake is, is ook een raadsel. Dat ze Gène Bervoets willen modelleren naar de echte Aurousseau, tot daar aan toe. Maar of dat echt met opvallend ‘foute’ haarstukjes moet, is maar de vraag. Bovendien is het niet bij Bervoets alleen prijs. Tom Waes casten als dominant sm’er, en hem voorzien van een hilarische walrussnor die zelfs in Tragger Hippy niemand in het ootje zou nemen, is natuurlijk vragen om problemen. Probeer maar eens niet te lachen als Waes, tijdens wat een eerste cruciale sm-scène zou moeten zijn, zegt dat hij altijd even wil helpen als het moet. Ook de kist met valse rijkswachtsnorren is gretig geplunderd tijdens het draaien van “SM-Rechter”.

Kraken we deze film af omwillen van nepsnorren en neppruiken ?  Neen, natuurlijk niet. We sturen hem met slechts een sterretje terug naar af omdat er geen verhalende kracht is. Alles wat gebeurt wentelt zich in clichés: de huiszoeking voor de arrestatie, de tv-producente die Allegaerts wil strikken, de rechter die Allegaerts veroordeeld (Carry Goossens bijgot)… subtiliteit is niet eens ver te zoeken in “SM-Rechter”, het is gewoonweg niet te vinden.

Dat er toch heel wat volk naar de zalen afzakte had dan ook niets te maken met de kwaliteit van de film, maar wel met de nieuwsgierigheid naar de sm-scènes. Opgewonden zal je ook daar hoogstwaarschijnlijk niet van raken (tenzij je er altijd al eens van droomde om de borsten van Veerle Dobbelaere te zien ‘uitrekken’), en uiteraard wordt er meer gesuggereerd dan getoond. Ja, “SM-Rechter” heeft iets te zeggen over gerechtelijke en seksuele schemerzones (Lamens trekt nogal nadrukkelijk partij voor het getormenteerd koppel), maar het levert daarom nog geen goede film op.

Waarschuwing voor gevoelige kijkers: wie wil zien waar de tepelklemmen hun doel misten of waar het kaarsvet niet heet genoeg was, kan op dit schijfje ook nog terecht bij de extra’s die zich netjes beperken tot de trailer, verwijderde scènes en bloopers.