Australië, 1931. Een groot deel van de bevolking bestaat uit 'aboriginals', zoals het woord al laat vermoeden de aanvankelijke bewoners van deze locatie die verdrukt en geregeerd worden door de blanken. Mijnheer Neville (Kenneth Branagh) is staatsvoogd, zijn kantoor is gevestigd in Perth. Van hieruit zorgt hij voor de administratieve afhandeling van de dossiers van de aboriginals. Zijn doel is om dit deel van de bevolking uit te roeien en daarom heeft hij als staatsvoogd de macht om in te grijpen aan de basis, bij de kinderen dus. Zijn visie/programma verkondigt hij met veel enthousiasme aan de plaatselijke (blanke) bevolking, geïllustreerd met wat beeldmateriaal. Eén ervan toont de huidskleur-verandering over de generaties heen, de donkere huidpigmenten kunnen dus weggefokt (bred out) worden volgens hem. De terminologie spreekt voor zich.

Als hij dus de kinderen weghaalt uit hun leefomgeving en ook nog een stokje steekt voor een huwelijk tussen twee van hun soort, dan zullen er op termijn geen 'aboriginals' meer over zijn, dat is de gedachte. De aboriginals verblijven in kleine leefgemeenschappen waarbij een gebouwtje met twee blanken zorgen voor de bevoorrading, een beetje zoals een boer zijn dieren naar de stal drijft voor etenstijd.

Neville kiest op regelmatige tijdstippen enkele kinderen uit die van bij hun moeder worden weggehaald om geplaatst te worden in een gezin maar als tussenhalte bij de zusters/de nonnetjes terechtkomen (blijkbaar zijn die niet alleen In Ierland uit de bocht gegaan, remember The Magdalene Sisters). Die moeten hen voorbereiden voor hun dienstverlening bij de blanke gezinnen later.

Met één pennetrek is op deze manier ook het lot van Molly (14), haar nicht Gracie (10) en haar zus Daisy (8) bezegeld en worden ook zij in Jigalong op een brute en onmenselijke manier bij hun moeder en familie weggehaald en in de auto gesleurd. Na een reis van 1500 mijl (ongeveer 2400 km) met auto, trein en boot komen ze in de Moore-instelling terecht. Daar moeten ze wanneer mijnheer Neville er zin in heeft een koortje vormen en zijn favoriete liedje zingen en worden sommigen door hem puur op huidskleur geselecteerd voor een definitieve plaatsing... Af en toe kiest er wel eentje het hazenpad, waarna het de taak is van David Moodoo, een onverbeterlijke sporenzoeker, om de weglopertjes terug naar huis te brengen waar hen een weinig hartelijk welkom wacht... Mollie, Gracie en Daisy ontsnappen op een dag ook en gaan hoopvol op zoek naar hun moeder(s). De Rabbit-proof Fence, een afsluiting die 15 jaar eerder werd gebouwd en West-Australië in tweeën deelt van Noord naar Zuid om de konijnen gescheiden te houden van het gras-/weideland aan de andere kant, wordt een belangrijk referentiepunt om de weg naar huis te vinden.

Rabbit-proof Fence is een waargebeurd verhaal. Op het einde van de film zie je de échte Molly en Daisy, meer dan 70 jaar na de feiten. Zelfs na haar onmogelijke voettocht van duizenden kilometer was voor Molly de nachtmerrie niet afgelopen. Ze huwde en kreeg twee kinderen die op de leeftijd van 2 en 4 jaar samen met hun moeder ook al naar Moore River werden gedeporteerd. Molly droeg Annabelle op een nieuwe tocht richting Jigalong, haar oudste dochter Doris (Pilkington) bleef achter en schreef het boek waarop deze film is gebaseerd. Rabbit-proof fence is een genre van film die voor regisseur Phillip Noyce afwijkt van wat we van hem gewoon zijn, denk maar aan The Bone Collector en Patriot Games... Echter niet qua inhoud, met Backroads van meer dan 20 jaar geleden raakte hij al eens de problematiek van de 'aboriginals' aan, alsook de link met het racisme hierrond. Noyce (zelf van Australische afkomst) is er in geslaagd om een sterke film te maken rond de ervaringen van de drie meisjes. Hij had er ook een overwegend Australische cast én de kennis van het land en zijn omgeving voor als extra troef. Het persoonlijk ter plaatse gaan in het Moore-instituut (het weghalen van de kinderen is een praktijk die werd gestopt in 1972) en andere locaties die belangrijk waren voor de film, droegen enkel bij tot het bevredigende eindresultaat. Het onderste uit de drama-kan haalt hij (al dan niet bewust) niet, ahoewel de gruwel van het weghalen van de kinderen bij hun moeder iets anders deed verwachten. Hij liet zich (gelukkig) ook al niet verleiden tot teveel shots van de prachtige Australische natuur maar paste er wel enkele bijzonder knappe close up shots van de kinderen in, van zoiets moois hadden we dan terug wel wat meer willen genieten. Opvallend is verder dat vanaf het ogenblik dat de drie uit elkaar gaan de muziek van Peter Gabriel een belangrijker rol gaat innemen in de totale sfeerschepping in deze biografische film rond Molly, Gracie en Daisy.

Van deze film is een Two Disc Special Edition verkrijgbaar. Op het eerste schijfje staat de film alsook de trailer ervan, aangevuld met drie trailers van andere A-Film langspeelfilms. Een extra schijfje heeft steeds als doel een extra argument te zijn om de film te kopen. Naast de filmografie van Noyce en Branagh kan je er de biografie van de drie meisjes op nalezen. Er zijn een twintigtal foto's van de film beschikbaar én een aantal interviews. Hierin komen echter voornamelijk mensen van de crew aan het woord, alsook de scenariste, de cameraman en de 'drama coach' die erover moest waken dat het drietal op niveau acteerde. Peter Gabriel vertelt ons hoe de muziek is tot stand gekomen en toont aan dat dierengeluiden aan de basis lagen van sommige nummers op de soundtrack. Interessant, dat wel maar het stilt onze honger niet naar interessante extra's. In de 'survival for tribal peoples' komt Doris P. aan het woord. Zij schreef het boek waarop de film is gebaseerd en vraagt onze aandacht voor de organisatie die alle mogelijke middelen inzet tegen de plannen van machtige mensen die willen dat de oorspronkelijke bewoners van bepaalde streken een ander leven gaan leiden. Ver van huis. Zoals de 'bosjesmannen' in Botswana zegt ze ons. Het doet wat vreemd aan allemaal om dit op een DVD te bekijken en we vragen ons bij het zien van deze uitzonderlijke en welgemeende vraag om solidariteit af of men er ook de gegevens van de organisatie in kwestie niet zou (durven) bijgeven. En dat gebeurt. We kiezen dan maar voor het laatste extra op deze dubbele DVD en vrezen dat dit weer een commercieel opgeklopte marketing-zet is om de verkoopcijfers de hoogte in te jagen. Fout. 'Following the rabbit-proof fence' bundelt in een kleine drie kwartier alles wat we vreesden om niét te zullen krijgen en zien. En eigenlijk nog veel meer zelfs... Je vergezelt filmmaker Phillip Noyce op zijn uitzonderlijke en eigenlijk niet risicoloze casting-tocht door Australië. De regisseur wist dat hij échte aboriginals nodig had om dit waargebeurde verhaal op een overtuigende manier te kunnen brengen. Meer dan 1.500 kinderen passeerden de revue. Sommigen onder hen bakten er helemaal niets van, anderen lieten onmiddellijk een bijzonder goede indruk na op Noyce. Everlyn Sampi bijvoorbeeld die bij haar eerste contact met de regisseur al werd gefilmd. Van bij het begin al wist Noyce dat zij het had. In de interviews vergelijkt hij haar zelfs met Nicole Kidman en Angelina Jolie (!). Na het beëindigen van de casting zie je hoe men het drietal voorbereidt op de 8 weken lange film-opnames die hen te wachten staan. Je ziet ook hoe ze groeien in hun mogelijkheden en hoe Noyce voor hen veel meer wordt dan iemand die action en cut roept wanneer zij aan het werk zijn en iemand wordt waar ze een bijzondere relatie mee krijgen. 'Following the...' is zonder twijfel één van de beste extra's die wij de laatste maanden mochten bekijken. Soms grappig, écht wel 'Behind the Scenes' zoals het moet, bijzonder openhartig en héél, héél intens en emotioneel. 'Following the rabbit-proof fence' is op bepaalde momenten nog ontroerender en aangrijpender dan de film zelf. De ontlading van cast en crew na het draaien van de moeilijkste scène in de film is echt wel een pareltje. Dit is zelden geziene absolute (extra-)topklasse.