Is A Quiet Place Part II nu stilte voor of na de storm? Drie jaar nadat John Krasinski’s apocalyptische monsterfilm allesbehalve geruisloos langs de bioscoopkassa’s passeerde met een wereldwijde kadzing kadzing van 341 miljoen dollarbriefjes op de teller loopt de onvermijdelijke sequel in de zalen. En zonder corona tussen de huidplooien was die sequel zelfs al een jaar eerder releaseklaar geweest. Een zinnetje dat nog in veel andere films anno 2021 kan opduiken trouwens.

In A Quiet Place Part II zien we hoe het verder gaat met de Abbotts na hun treffen met hun monsterlijke belagers. Blinde belagers die enkel reageren op geluid en lawaai … wie stil is kan het dus overleven, wie een brulboei is loopt tegen de lamp en komt aan zijn eind als monsterbrok. Zijn opnieuw van de partij, zij het zonder vader Lee en zoon Beau: moeder Evelyn (Emily Blunt), zoon Marcus (Noah Jupe), doofstomme dochter Regan (de in het echt ook doof zijnde Millicent Simmonds) en kersverse baby. Meer van hetzelfde dus deze sequel? Ja en neen.

Om te vermijden dat de film helemaal een doorslagje wordt van de eersteling - wat hij eigenlijk is - splitst het gezin zich op en komen er nieuwe personages - Cillian Murphy op kop - en locaties bij. Toch doet Krasinski niet aan schaalvergroting. Dat kan je enerzijds zien als trouw blijven aan de bron, maar anderzijds ook als een gebrek aan inspiratie. Het is die spreidstand tussen ‘mooi vormgegeven sequel’ en ‘is het dat maar-vervolg’ die de gehele film gijzelt. Langs de ene kant voelt A Quiet Place Part II als een goede film, langs de andere kant geraakt hij niet voorbij de déjà-vu-hordes. Het is zelfs niet uitsluitend aan de voorganger dat de film schatplichtig is: de monsters blijven - hoe mooi de animatronica-CGI ook is geslaagd - inwisselbaar met eender welk monster uit eender welke monsterfilm. Waardoor na een tijdje de mindere kanten toch de bovenhand beginnen te halen op de betere.

Wel opvallend is Krasinksi’s keuze om de actiesetpieces parallel afwisselend te monteren. Dat zorgt wel voor een overzichtelijk tijdsframe tussen ‘kamp A’ en ‘kamp B’, maar of het nu echt een meerwaarde is … daar is de jury nog niet uit. Ook de echte koopwaar van de eerste film - de gebarentaal waarmee het gezin communiceerde en de daaruitvoort-vloeiende vele stille scènes - wordt niet altijd consequent toegepast. Eigenlijk leunt het allemaal dicht aan bij pakweg The Walking Dead: je kan wel een paar zombies/monsters doden, maar er duiken altijd nieuwe op en de groep overlevenden kruist tijdens hun zoektocht naar een nieuwe veilige stek ook vluchtelingen met minder goede bedoelingen. En zo kan je natuurlijk veel vervolgen maken.

Krasinski gooit de handdoek overduidelijk nog niet in de ring: A Quiet Place Part II heeft wel een einde, maar geen slotakkoord. Makkelijk om direct in te pikken met deel drie, ben je dan geneigd te denken. Dat er een derde deel gaat komen staat buiten kijf, al was het maar omdat A Quiet Place Part II de eerste film is die in Amerika na de heropening van de bioscopen meer dan honderd miljoen dollar wist binnen te rijven. Er is trouwens ook al sprake van een spin-off die door Jeff Nichols zal worden geregisseerd. Eens kijken hoelang de barstgevoelige kruik te water kan gaan vooraleer ze niet meer te lijmen valt.

Maar voorlopig doet de reeks het dus met een niet onaardige maar weinig interessante sequel. Eentje waarvan je naderhand trouwens vaststelt dat de eerste scène - een flashback die het begin van de monsterinvasie laat zien - eigenlijk de beste van de gehele film blijkt te zijn.