Iedere tiener of jonge vrouw heeft wel een droom. Lauryn ook. Al van kleinsaf is ze gepassioneerd door dansen. Ze herinnert zich nog goed de tijd waarin haar moeder, die ondertussen is overleden, haar eerste danspasjes aanleerde. En nu heeft Lauryn haar zinnen gezet op de Chicago School of Music & Dance. Met tweeduizend gegadigden, slechts 300 mensen die worden uitgenodigd om hun 'ding' te doen op de bühne en nauwelijks plaats voor een twintigtal laureaten, is geselecteerd worden niet vanzelfsprekend. Echt lang duurt het niet voor de uit Indiana afkomstige Lauryn terug richting kleedkamer wordt gestuurd, na een korte synthese van de jury waarin duidelijk gemaakt wordt waarom ze nog een jaartje mag wachten…

Lauryn durft niet onmiddellijk naar huis terug te keren en haar broer Joel onder ogen te komen. Ze besluit nog even in Chicago te blijven en leert er Dana kennen. Die is bereid haar onderdak te geven waardoor de vriendinnen elkaar snel beter leren kennen. Lauryn moet natuurlijk ook wat geld verdienen en wordt om die reden door Dana geïntroduceerd in de Ruby’s Club waar zij werkt (als danser, hey wat een toeval !). De zaakvoerster is op zoek naar een boekhoudster en Lauryn die al vanaf haar 17e instond voor de boekhouding van haar vaders garage kan haar toekomstige werkgeefster die nogal weigerachtig staat tegenover haar, nog net van overtuigen haar toch een kans te geven. Lauryn kan goed overweg met het personeel en ontmoet er Russ, de ‘music director’ (de D.J. zeg maar) van de club. Die raakt er al snel van overtuigd, net als Dana trouwens, dat Lauryn wel wat meer kan dan boekhouden. Dansen bijvoorbeeld.

Als synopsis van “Make It Happen” moeten deze twee alinea’s wel volstaan want je moet al een oen zijn om niet te weten hoe dit verhaaltje afloopt. Alhoewel er altijd wel wat variaties mogelijk zijn onderweg. Vanaf het moment dat Lauryn de club is binnengeloodst bleven er maar twee mogelijkheden over : of ze mag haar kans eens wagen op het podium – zomaar dus – of er wordt iemand ziek of gekwetst waardoor men wel naar een vervanger op zoek moet gaan waarna Lauryn dus in het voor de hand liggende scenario-gaatje wordt geparachuteerd. Hoeft het nog gezegd dat ze onderweg ook nog verliefd wordt op die Russ-kerel ?  En kan er nog iemand verrast zijn bij het zien van de scène waarin Lauryn in een godverlaten dancing even wat danspasjes maakt en hierbij zonder dat ze het zelf weet gadegeslagen wordt door een achtergebleven Russ ?  En laat ons de doos met clichés maar tot op de bodem leegmaken door haar ook nog even de finale van een belangrijke danswedstrijd te laten winnen of haar alsnog te laten slagen in de audities van de eerder vermelde prestigieuze dansschool. Mochten clichés eetbaar zijn, dan hield ik aan het zien van “Make It Happen” gegarandeerd een flinke indigestie over.

De expertise van regisseur Darren Grant kwam natuurlijk goed van pas bij dit soort van films : Grant was in het verleden al verantwoordelijk voor meer dan 130 muziekvideo’s en -clips en dat merk je wel bij “Make It Happen”. De belichting, het camerawerk, de choreografie en de montage van de dansnummertjes stralen toch wel flink wat ervaring uit. Na zijn langspeelfilmregiedebuut “Diary of a Mad Black Woman” leek het combineren van een tweede film met zijn (vroegere) liefde van videoclips een schitterend idee, zeker als je weet dat de Nederlandse David Claessen, zo’n beetje zijn vaste cameraman, ook voor deze film bereid was om de taak van ‘Director of Photography’ op te nemen. Darren Grant heeft het dan ook niet voor niets over “a kind of an MTV quality to the film”.
Het kiezen voor Mary-Elizabeth Winstead om de hoofdrol te vertolken is niet echt verrassend. De actrice uit ondermeer “The Ring Two” en “Death Proof” danst zelf al sinds haar vierde verjaardag en was op haar twaalfde nog altijd vastbesloten een ‘prima ballerina’ te worden. “Make It Happen” gaf haar dan ook de kans om nog eens de (dans)draad op te nemen…

“Make It Happen” is weinig meer dan een doordrukje van films als “Step Up”, “Save The Last Dance”, “Shall We Dance”, en ga zo maar door. Het zal niemand verrassen dat een aantal namen uit de eindgeneriek van deze film ook terug te vinden is in de aftiteling van de eerste twee vermelde films. Logisch dat verrassingen uit blijven bij mensen die steeds maar uit hetzelfde filmvaatje blijven tappen.
De doorwinterde filmrecensent of de regelmatige bioscoop-bezoeker zal hier misschien niet lovend over zijn, het zal er de schoolgaande jeugd (voornamelijk uit de middelbare school) niet van weerhouden om in de komende Paasvakantie met bosjes de laatste rij(en) van de bioscoopza(a)l(en) te vullen. Dat is immers de favoriete plaats van het doelpubliek van dit soort films en zij zijn tuk op dit soort van producties die garant staan voor dans, muziek, verliefdheid en een happy end.