De bestseller “The Lovely Bones” van Alice Sebold uit 2002 heeft zich niet op onze boekenplank gewurmd (en zal dat waarschijnlijk nooit doen, een mens kan immers niet alles hebben). Uit betrouwbare bron vernamen we alvast dat het geen boek is dat zich gemakkelijk in filmtaal laat gieten. We kennen zelfs rabiate fans van het proza die de film volledig links laten liggen, net omdat ze vrezen dat het enkel maar een kale kermis-reis onderneming kan zijn. Een redenering waar wat voor te zeggen valt, daar zelfs Peter Jackson zich in de roman verslikt. Hoe begenadigd de man ook mag zijn als cineast, hij krijgt de verschillende verhaaldraden niet netjes aan elkaar gehaakt. En dat is nog een verbloemde manier om een film te omschrijven die op zijn slechtste momenten rammelt als een krakkemikkige flipperkast.

De verteller van “The Lovely Bones” is het vermoorde tienermeisje Susie Salmon (Saoirse Ronan, het wicht uit “Atonement”). Vanuit een soort hemelwachtkamer doet ze haar korte leven uit de doeken, en ze slaat er tegelijkertijd de levenden gade, zoals de pedofiele seriemoordenaar (een vieze en zweterige Stanley Tucci) die haar op gruwelijke wijze om het leven bracht. In het begin van de film ontmoeten we Susie bij haar familie thuis: pa (Mark Wahlberg), ma (Rachel Weisz), jongere broer en jongere zus. Het is duidelijk dat Susie het meest vrijgevochten karakter is van de hoop, en misschien zelfs degene met de grootste levensvreugde en –energie. Helaas kruist haar pad op een niet zo christelijke avond dat van buurman George Harvey die haar meetroont naar zijn ondergrondse ‘speelplaats’ voor kinderen. Susie overleeft die ontmoeting niet en wordt door George verkracht en vermoord. Ook al is Susie officieel dood, tot haar eigen verbazing ziet ze nog steeds wat er beneden haar gebeurt (we zullen er maar van uitgaan dat de hemel en de wachtzaal daarvoor zich boven onze hoofden uitstrekken). Zolang haar kennissen niet in het reine gekomen zijn met haar overlijden en Susie blijft voelen dat haar taak nog niet ten einde is, kan ze niet definitief naar de hemel vertrekken. En dus ziet ze hoe haar ouders van elkaar vervreemden, hoe haar vader obsessief op zoek gaat naar de moordenaar, hoe haar grootmoeder (Susan Sarandon) komt inwonen om op haar broer en zus te letten, hoe Harvey zijn sporen uitwist en op zoek gaat naar nieuwe slachtoffers en hoe Ray, de jongen waar ze smoorverliefd op was, gedesoriënteerd achterblijft...

De filmrechten voor Alice Sebolds roman waren in een mum van tijd verkocht. Nog sneller eigenlijk, want de Britse productiemaatschappij Film4 Productions verzilverde de rechten al in 2000, toen het boek nog niet meer was dan een halfafgewerkt manuscript. De Britse Lynne Ramsay (“Ratcatcher”) werd aangezocht als regisseuse. Helaas pindakaas, in 2002 sloot Film4 de deuren, en de filmrechten werden meteen gegeerd in Hollywood waar het boek inmiddels bovenaan de bestsellerlijsten stond. Steven Spielberg was geïnteresseerd, en ook Peter Jackson liet zijn interesse blijken voor wat hij als een meesterlijk boek beschouwde. Samen met zijn echtgenote/vaste scenariste Fran Walsh schreef Jackson een scenarioadaptatie, dat uiteindelijk voor zo'n 70 miljoen dollar werd verkocht aan Dreamworks. “The Lovely Bones” is dus duidelijk een project waar Jackson zijn hart en ziel heeft ingelegd, en dus was het logisch dat de lekkerbekkende cinefiel de hoop uitsprak dat het resultaat net zoals “Heavenly Creatures” een fantasierijk en gemeen stekend ‘coming of age’-drama zou worden.

Wat dus niet het geval is: waar “Heavenly Creatures” zich volledig focuste op de relatie tussen ‘moedermoordenaars’ Kate Winslet en Melanie Lynskey, schijnt Jackson ditmaal niet te weten waar hij eerst naar toe moet of wil. Het is al wroeten en wurmen van in het begin, als de schetsmatige tekening van de personages het bijna onmogelijk maakt om direct betrokken te raken. De vele stijl- en tempowisselingen sporen vaker niet dan wel: het ene moment ben je deelgenoot in een donkere thriller, het andere zit je in een familiedrama, dan weer zweef je in een komedie waarin Susan Sarandon Peggy Bundy-gewijs door het beeld trippelt, en dan (ver)dwaal je nog eens in scènes waarin de best puik acterende Saoirse Ronan haar sprookjeshemel voorstelt. Die laatste scènes vormen eigenlijk een beetje de koopwaar van de film, daar ze voor Jackson het sein zijn om de digitale trukendoos wagenwijd open te trekken. Raar genoeg wekken de meeste van die kunstjes verbazingwekkend weinig verwondering op en komen ze hol en te berekend over. Ronan en haar zielsgenoten die samenkomen op de tonen van This Mortal Coils 'Song To The Siren' is daarbij het dieptepunt en lijkt op goedkope tranentrekkerij waarbij geen greintje emotie mee gepaard gaat.

Ergens binnenin “The Lovely Bones” zit ontegensprekelijk een boeiend verhaal verborgen, maar dat komt jammer genoeg nauwelijks aan de oppervlakte. Een uitschuiver dus: wie ‘vintage’ Peter Jackson wil zien (en even geen nood heeft aan exploderende hersenpannen, hobbits of uit de kluiten gewassen gorilla’s) nestelt zich best nog eens met het ijzingwekkende en het hierboven reeds aangehaalde “Heavenly Creatures” voor de buis.