Filmrecensenten: je hebt ze in alle vormen, soorten en maten. Hautaine haantjes, perfide piepkuikens, agiele arenden, empathische emoes … je weet nooit wie gevraagd of ongevraagd zijn zevendekunstmening komt ventileren. Bij “It Follows” is het te hopen dat je niet te maken krijgt met een spoilerverklappende slobeend. Hoe minder je vooraf over deze viersterrentraktatie weet, hoe groter de impact. Met een synopsis van drie lijnen ken je weliswaar de clue nog niet, maar toch … (bijna) zwijgen is goud. Wat je wel mag weten is dat de kippenvel-o-meter bij Filmfreak “It Follows” naar voor schuift als de te kloppen horrorfilm dit jaar: wie in 2015 een nog straffere ril- en gilprent in het commerciële bioscoopcircuit wil krijgen, zal van heel goeden huize moeten komen.

Regisseur/scenarist David Robert Mitchell brengt met “It Follows” een onversneden ode aan tal van horrorklassiekers uit de jaren zeventig en tachtig. Lijkenpikkerij dus, kan je cynisch kritisch besluiten. Neen. Mitchell (kopi)eert subtiel en vindt moeiteloos een eigen stem en toon. En wat voor één. Het camerawerk alleen al is voldoende reden om de film op zijn minst drie keer te bekijken – zo groot is de aandacht voor detail en finesse. Voor de één een kruising tussen John Carpenter en Brian De Palma, voor de ander een symbiose tussen Gregg Araki en David Lynch. Al is het eigenlijk gewoon Mitchells eigen stijl: wie zijn teenpic “The Myth Of The American Sleepover” (2010) bekijkt, herkent daar moeiteloos dezelfde trefzekere aanpak. En kan tegelijkertijd besluiten dat de getalenteerde man een boon heeft voor steriele en ijle suburbiaanse leefomgevingen.

Zelfs zonder intrigerende premisse waarin een vloek wordt doorgegeven die … woops, zwijgen blijft goud … zou “It Follows” porieverstoppende cinema zijn. Dat camerawerk, hé. Ook Mitchells keuzes om de plot onthaast maar trefzeker te ontvouwen, te investeren in zogenaamnde slow scares in plaats van uitgemolken boe-effecten en geen commerciële concessies te doen, verdienen extra lof en applaus. Schouderklopjes zijn er eveneens voor de cast waarin relatief onbekenden zich secuur in de kijker acteren: Maika Monroe (“The Bling Ring”, “The Guest”, “Labor Day”) is excellent als de door een ssst … geplaagde deerne en Keir Gilchrist doet niet onder als haar potentiële redder in nood. En dan is er nog de overdadige, maar o zo doeltreffende soundtrack van nieuwkomer Rich Vreeland (pseudoniem Disasterpeace): wat Goblin was voor Argento, is deze jongen voor Mitchell.

Mitchell liet zich voor “It Follows” naar eigen zeggen inspireren door een angstdroom die hij als tienjarige had en waarin hij werd gevolgd door een monsterlijke verschijning. Die vaak terugkerende droom bleef nadien in zijn geheugen kleven en vormde zo uiteindelijk de basis voor zijn tweede langspeler. Het verhaal uitwerken was niet meteen zijn eerste zorg: hij concentreerde zich eerst op de visuele stijl en eens die op punt stond liet hij de plot er als het ware inlopen. De vele herkenningspunten zijn deels bewust, deels onbewust: Mitchell liet zich beïnvloeden door veel klassiekers en de overeenkomsten kwamen er eerder uit liefde voor die voorbeelden (o.a. “The Shining”, “Rosemary’s Baby”, “Invasion Of The Body Snatchers” en zelfs Wim Wenders’ “Paris Texas”) dan als bewust kopieerwerk. Daarnaast bleef hij trouw aan de toon van zijn eigen “The Myth of The American Sleepover”: zij het ditmaal niet toegepast in een volwassenwordingsdrama, maar in een horroromgeving. Wat ons betreft: experiment meer dan geslaagd.

Getriggerd ?  Goed zo. Geef gevolg aan je nieuwsgierigheid en reserveer zo snel mogelijk een zitje voor deze magnifieke gruwelvertelling waarin naar het schijnt een allegorie over seksuele angsten en fantasieën gevlochten zit. Wie graag dubbele bodems heeft, weet waar naar zoeken. Wie het allemaal liever zonder franjes en tierlantijntjes heeft, zit eveneens goed bij “It Follows”, zowat de mooiste, meest ontroerende en meest verrassende opgroeihorrorsaga sinds “Let The Right One In”.