Lef heeft hij wel, Eli Roth. Niet iedereen zou het immers aandurven om het vermaledijde horrorsubgenre van de kannibalenfilms nieuw leven in te blazen. Of liever, terug onder de aandacht te brengen, daar Roths “The Green Inferno” niet meteen naar een nieuwe golf van kannibalenhorror zal leiden. Dan woog het effect van zijn twee “Hostel”-films op de torture porn-renaissance toch iets zwaarder door.

Roth steekt zijn liefde voor Ruggero Deodato’s gecontesteerde klassieker “Cannibal Holocaust” (1980) niet onder stoelen of banken. Het scenario is zelfs grotendeels inwisselbaar, al maakt hij geen gebruik van de found footage-gimmick. Gelukkig maar. Ook het sadistisch afslachten van dieren voor het oog van de camera is er niet bij: Roth weet natuurlijk dat hij daar niet meer door de censuurcommissie mee raakt. Ook gelukkig maar. Blijft over: de blauwdruk. Of liever groendruk, waarin een paar ambitieuze ngo-studenten naar het Amazonewoud trekken om er een in het wild levende stam te beschermen tegen de bulldozers en kranen van meedogenloze conglomeraten. Blijkt echter dat die stam bestaat uit kannibalen en algauw belanden de weerloze studenten al dan niet gekonfijt en met een brokje peterselie in de kookpot.

Wat genreadepten natuurlijk willen weten is of Roth erin slaagt om de rauwe grauwheid van Deodato, Lenzi en co te evenaren. Ja en nee. In de gruwelijkste scène tonen Roth en de KNB EFX Group hoe een man volledig in mootjes wordt gehakt terwijl zijn ogen worden uitgerukt. En toch … in tijden waarin het televisiescherm wordt gedomineerd door “The Walking Dead” – eveneens met bloederige KNB-effecten – weet deze scène nauwelijks nog te shockeren. Ironisch natuurlijk, daar dergelijke scènes er destijds toe leidden dat de kannibalenfilms in vele landen werden verboden of zwaar gecensureerd werden vertoond. Of komt het vooral omdat “The Green Inferno” in zijn totaliteit te infantiel is om een rimpeling te veroorzaken bij eenieder die vertrouwd is met harde horror?

Dat Roth zijn heil zoekt in het etaleren van diarree- en masturbatiescènes om zijn plot te stofferen, spreekt in niemands voordeel. Bovendien zijn de shocks bijna allemaal kopieën van sleutelscènes uit de Italiaanse ‘klassiekers’ van weleer. Ook de vertolkingen zijn wisselvallig. Dat waren ze in de Italiaanse kannibalenfilms van weleer uiteraard ook, maar daar paste dat gezien de exploitatie- en bewust groezelige aanpak. Roth slaagt erin om in zijn meer gepolijste versie de banale vertolkingen meer negatief te laten opvallen, en dat komt het eindresultaat niet ten goede. Zeker niet tijdens de lange opbouw naar het vreetfestijn. De Chileense Lorenzo Issa die de rol van Justine vertolkt, is trouwens de echtgenote van Roth.

Waardoor “The Green Inferno” eigenlijk een film is waarvan het verhaal achter de schermen uiteindelijk boeiender blijkt dan wat je op het scherm te zien krijgt. Roth filmde grote delen in de jungle van Peru, temidden van een – uiteraard geen mensenetende – stam inboorlingen waarvan er velen nog nooit eerder waren gefotografeerd. Wat alvast zorgt voor een fikse dosis mooie natuurbeelden, en meer dan fleem van ‘realisme’. Om de inboorlingen zo ver te krijgen dat ze wilden meewerken aan de prent, liet Roth hen eerst “Cannibal Holocaust” zien, en dat vonden ze naar het schijnt een zeer geestige film. Ook geestig is de eindgeneriek waarop Roth en passant de volledige cannibal nasty-catalogus laat passeren en de inboorlingen dankt voor de warme ontvangst met de boodschap “we look forward to dining again with you soon”. Wat het allemaal dubbel jammer maakt dat “The Green Inferno” geen betere film is, grotendeels omdat Roth zijn eigen bedoelingen ondermijnt met karikaturale en bij vlagen zelfs ronduit vervelende personages. Misschien best dat Roth zich niet aan een reboot van nazi- of nunexplotaition waagt.