Wie in een terrarium graag twee uur zoet is met het observeren van het voortschrijden van de residentiële schildpadden en wie daarbuiten ook graag eens een filmpje meepikt weet waarheen: de zaal waar Bas Devos’ Ghost Tropic op het programma staat. Want ja, dit is trage cinema par excellence. Met als openingsbeeld een focus van een minuut of twee op een huiskamer waarin op een paar lichtschakeringen na niets beweegt. Michael Haneke zou het niet beter kunnen framen.

Maar uiteraard wordt er ook een verhaal verteld in Ghost Tropic. Een best mooi zelfs. Devos toont ons de nachtelijke omzwerving van poetsvrouw Khadija (Saadia Bentaïeb). Na een laatavondshift valt ze op de bus naar huis in slaap. Ze wordt wakker in een stukje Brussel dat niet meteen op stapafstand is van haar huis. Vol goede moed vat ze de tocht huiswaarts aan, en heeft ze en cours de route een paar markante ontmoetingen.

Ghost Tropic is naast een karakterschets ook een lofzang op wereldstad Brussel. Devos laat de gebruikelijke toeristische trekpleisters uiteraard links liggen. Hij concentreert zich volledig op nachtelijke straten die de biotoop zijn van nachtwakers, daklozen, rondhangende jongeren en andere passerende al dan niet dolende zielen annex nachtbrakers. Aanvankelijk ondergaat Khadija haar lot – zeker omdat ze te trots is om expliciet hulp in te roepen van mensen die ze niet kent. Na verloop van tijd verlaat Khadija haar passieve tocht om actief in te grijpen op de dingen rondom haar. Een verhaalklik die een duidelijke omschakeling vormt in Devos’ narratie, zeker omdat in het tweede deel meer kleine suspension of disbeliefs de kop opsteken.

Zeker is dat trage cinema je meug moet zijn om geïntrigeerd mee te stappen of te glijden op Devos’ eigengereide Brussels By Night. Een stukje humane cinema zal hierdoor je deel zijn, met als eindstreepgeschenk het meest poëtische shot uit Devos’ dusver drie films tellende oeuvre.

Gezien op Film Fest Gent.