Rollercoasters, achtbanen, roetsjbanen, geen spek voor ons bek.. Ook niet voor we Final Destination 3 hadden gezien. Er zijn wel andere leuke dingen in het leven dan het ondergaan van de G-krachten, maar daar hebben sommigen natuurlijk een ander idee over. En precies daar begint het verhaal van deze Final Destination sequel.
Voor Wendy (Mary Elizabeth Winstead, vroeger al te zien in The Ring Two) en enkele schoolvrienden zit het schooljaar erop en dat moet gevierd worden. Als locatie hiervoor kiest men een pretpark in de buurt. Net als een pak andere dingen is ook dit in Amerika zo veel groter dan in ons Belgenlandje. Naast de klassieke attracties is er ook een gigantische, adembenemende rollercoaster. Eéntje waar de wagentjes zelfs even ondersteboven hangen bij het nemen van een looping, plezier verzekerd zo lijkt het wel.

Lijkt, want Wendy neemt die avond maar met tegenzin plaats in de rij karretjes die klaar staan om aan hun zoveelste rit te beginnen. Wat volgt is een ware nachtmerrie. In een haarscherp en levensecht visioen ziet Wendy dat precies dit ritje een fatale afloop zal kennen. Een leiding gaat lekken, de karretjes komen los, er vallen veel slachtoffers...
Precies op het ogenblik dat de gedachten van Wendy de oversteek hebben gemaakt naar de realiteit maakt men zich klaar om door middel van een druk op de groene knop de rij wagentjes in beweging te zetten. Wendy alarmeert de verantwoordelijken van de attractie die toelaten dat ze dan toch niet deelneemt aan de rit. En mét haar een aantal anderen die er om begrijpelijke redenen ook al niet veel zin meer in hebben. Pas op het laatste ogenblik realiseert Wendy zich dat haar beste vriend Jason niet bij haar is. En dan zet de rij zich in beweging...

Zoals verwacht en gevreesd door Wendy loopt het helemaal fout af voor wie haar waarschuwingen in de wind sloeg, iedereen die de rit heeft aangevat wordt in een lijkzak naar het mortuarium gebracht. En nog blijkt deze dramatische afloop niet het einde van de nachtmerrie. Wendy mag dan wel ontsnapt zijn aan de dood, het was voorzien dat ze zou sterven en het is niet makkelijk om het lot van de dood te tarten ? De foto's die Wendy nam op de bewuste avond lijken telkens wel een aanwijzing te bevatten naar de manier waarop diegene die er op staat, aan zijn einde zal komen. Ook de volgorde waarin er slachtoffers vallen lijkt wel bepaald. Het is aan Wendy en Kevin om aan de hand van de gemaakte foto's te achterhalen op welke manier het volgende slachtoffer zal sterven. En vooral om dit te voorkomen.

Al na het afwerken van Final Destination 2 bleek bij een 'preview' dat de film aansloeg bij het publiek. De lift-scéne zorgde ervoor dat een groep jongeren na de film dan toch niet de lift nam richting parking, iets wat voor producent Craig Perry het bewijs was dat de film 'werkte' en de motivatie om nog een F.D. prent te gaan maken enkel maar sterker maakte.
Niet dat men het zich technisch makkelijker zou maken bij het maken van nummer 3. De roetsjbaan-scéne in de 'Franken-coaster'/'Devil's Flight' zorgde er niet alleen voor dat de jonge cast 20 tot 25 keer per avond het karretje in mocht/moest, ook het filmen van dit stuk was op technisch vlak vrij complex. Zo werden in eerste instantie stukken piepschuim aan de buitenkant van de 'karretjes' bevestigd tot op het punt dat ze niet langer afbraken waardoor men precies wist hoever de camera's later mochten uitsteken. En pas dan begon het échte werk. Het filmen tijdens de achtbaan-rit zelf, het inscannen van achtergronden, het gebruiken van meerdere camera's, green screens, het was allemaal noodzakelijk om tot een geslaagd eindresultaat te komen.

Zoals de titel laat vermoeden is dit al de derde in het rijtje van fatalistische films waar de protagonist(e) telkens een dramatische gebeurtenis met dodelijke afloop in gedachten als een filmpje ziet voorbijkomen en hierop moet zien te anticiperen. Het is allemaal nogal bloederig ingekaderd naar analogie met de slasher films van decennia geleden. Daar waar het ook al vrij onbekende namen waren op de filmposter, krijgt die nu een bovennatuurlijk accentje. Nu worden de jongeren eens niet afgemaakt door één of andere gek al dan niet met een masker, maar is hun wrede dood eigenlijk al voorbestemd. Wat voorafgaat aan het uitblazen van de laatste levensadem van de individuen in kwestie deed ons eigenlijk denken aan de dominorecords van jaren geleden. Je weet wel, in een gigantische hal zet men miljoenen dominosteentjes rug aan rug en zorgen kleine dingen (een balletje dat aan het rollen gaat, al dan niet gecombineerd met een wip, het aantikken van iets anders, enz...) ervoor dat iets groots in beweging wordt gezet. De clark-, de vuurwerk- en de zonnebank-scéne uit Final Destination 3 zijn maar enkele voorbeelden die onze domino-visie ondersteunen en ervoor zorgen dat het allemaal wat té onwaarschijnlijk wordt. Maar de eindbalans blijft bijzonder positief voor een film die het cijfer 3 in de titel heeft.