Yo Ho Ho. Zo noemt de Bulgaarse film uit 1981 waarvan Tarsem Singhs levenswerk “The Fall” een remake is. Levenswerk ?  Jawel, want de brave man was ruim vier jaar zoet met de film, financierde alles grotendeels zelf, zag in 2006 het resultaat in première gaan op het festival van Toronto, en moest toezien hoe “The Fall” daarna wereldwijd slechts mondjesmaat in de zalen kwam voor wat in het jargon een select publiek wordt genoemd. Ook in Amerika kwam de film pas in 2008 in roulatie.

De Indiër Tarsem (hij laat zijn achternaam nog al eens vallen op de credits) is geen veelfilmer. “The Fall” volgde pas zes jaar na zijn debuut “The Cell”. Daarvoor was de man vooral bekend van commercials en videoclips. Zijn bekendste clip is die voor R.E.M.’s “Losing My Religion”. Tarsem houdt van symboliek en visuele verrassingen, zoals iedereen die “The Cell” zag volmondig zal beamen. “The Fall” gaat nog verder, maar is ditmaal wel geschikt voor een groter en jeugdiger publiek. Het verhaal laat zich omschrijven als een kruising tussen “The Wizard Of Oz” (omdat personages zowel in het echte leven als in een fantasiewereld opduiken) en “The Princess Bride” (omdat er een verhaal wordt verteld dat om de haverklap wordt onderbroken door de verteller en de persoon die luistert).

De verteller is Roy Walker (Lee Pace, die daarna een vaste rol veroverde in de tv-reeks “Pushing Daisies”) die in de beginjaren van Hollywood (ergens tussen 1910 en 1920) als stuntman zijn brood verdient. Na een val van een paard breekt hij zijn benen, en ook zijn hart ligt aan diggelen nadat zijn liefje er met zijn tegenspeler vandoor ging. Roy maakt in het sanatorium waar hij wordt verzorgd kennis met de vijfjarige Alexandria (de Roemeense Catinca Untaru), die haar arm brak nadat ze viel tijdens de sinaasappelpluk. Om de tijd te verdrijven vertelt hij Alexandria een verhaal over vijf krijgers (waaronder Charles Darwin hemzelve !) die elk een reden hebben om de door- en doorslechte gouverneur Odious om het leven te brengen. Tijdens hun tocht doorheen diverse continenten loopt hun leven constant gevaar. Alexandria raakt gefascineerd door het verhaal, maar weet niet dat Roy haar eigenlijk gebruikt om haar vertrouwen te winnen zodat zij hem de medicijnen kan brengen die hij nodig heeft om zelfmoord te plegen. Maar dan neemt Alexandria de controle over Roys verhaal…

“The Fall” wordt gezien uit Alexandria’s standpunt. Het mag dan Roy zijn die het verhaal vertelt, het is Alexandria’s visualisatie die we zien. Met als gevolg dat zij zich de personages voorstelt met gezichten van mensen die ze kent: de gemaskerde wreker ziet eruit als Roy, een prinses als een van de verpleegsters in het sanatorium. Een leuke vondst is dat Roy in het verhaal vertelt over een indiaan en een wigwam, maar dat we die op het scherm zien als een rijke Indiër met een paleis. Alexandria kent immers inwoners van India, maar cowboys en indianen heeft ze nog nooit gezien.
Tarsem spaarde kosten noch moeite om “The Fall” zo feeëriek mogelijk te maken. En dat zonder in de visuele effecten te duiken. Tarsem wou vooral echte beeldcomposities op het scherm, en hij reisde zowat de hele planeet af om landschappen, kleuren en indrukken te vinden die het verhaal in het verhaal sprookjesachtig konden inkleuren. Sla open die atlas en duidt aan waar Tarsem zijn tenten allemaal opsloeg. Een bloemlezing: Zuid-Afrika, Namibië, Jaipur, Praag, de Fiji-eilanden, Sumatra, de Andamaneilanden, Bali, Italië, Frankrijk, Spanje, China, Rajastan en verschillende locaties in Indië.

“The Fall” is een ongelooflijk mooie film met beelden en composities die er om smeken om op een zo groot mogelijk scherm gezien te worden. Het is meer dan dubbel jammer dat Tarsem er niet in slaagt om het verhaal even boeiend te houden als de verpakking. Echt boeiend is het personage van Roy Walker niet, en telkens Tarsem de narratie van de vijf wrekers onderbreekt, zakt de film in elkaar. Nochtans is de verwondering van de kleine Catinca Utaru echt: Tarsem had haar verteld dat de acteur die Roy Walker vertolkte echt verlamd was, en al haar scènes met Lee Pace werden chronologisch opgenomen. Zo waren haar reacties vaak levensecht en hoefde ze niet eens te acteren. Tarsem smokkelde op die manier zelfs geïmproviseerde vondsten in de film: zo stond Catinca’s verwarring tussen de letter ‘e’ en het cijfer ‘3’ niet in het scenario, maar behield Tarsem de scène en de daaruitvoortvloeiende plottwist.

Visueel is “The Fall” een film die met de volle pot (vijf sterren dus) gaat lopen, maar verhaaltechnisch houdt Tarsem de zaken niet altijd onder controle. De acteerprestaties zijn op z’n vriendelijkst gezegd onevenwichtig, en het verhaal grijpt slechts zelden of nooit naar het nekvel. Al waren we toch uitermate gecharmeerd door het einde van de prent, waarin niet alleen de titel wordt verklaard, maar waarin ook een mooie ode aan de magie van de film (gezien door de ogen van een kind) verstopt zit. Wie de gebreken van “The Fall” door de vingers ziet, is ongetwijfeld klaar voor deze kleurenminestrone waarbij de freeze frame en rewindknoppen meermaals van pas zullen komen. En ook de fans van Beethovens zevende symfonie mogen de volumeknop een fikse draai naar rechts geven.