“Hooray For Hollywood… na na na na na Hollywood…” Kleine kans dat deze oorworm zich na het zien van “Date Night” manifesteert in de buurt van het filmminnend trommelvlies. Dire Straits’ 'Money For Nothing' daarentegen… Shawn Levy, regisseur van de eerste “Pink Panther”-remake en de twee “Night At The Museum”-films, blijft immers grossieren in infantiele wegwerpcinema. Niet dat dit een verrassing is, maar soit… deze poging om een vrouw- en familievriendelijke actiekomedie te maken raakt kant noch wal.

Steve Carell en Tina Fey kruipen in de huid van Phil en Claire Foster, een typisch Amerikaans echtpaar dat nauwelijks nog tijd voor elkaar heeft door hun alle aandacht opeisende kinderen en hun zwoegjobs (respectievelijk belastingconsulent en makelaar). In een paar introductiescènes worden de beslommeringen van het geplaagde echtpaar gekaderd: vaak geen dan wel succes op het werk, geen tijd voor slaapkamergymnastiek en sociale uitjes die zich beperken tot spanningsloze dinertjes waarbij Phil en Claire de andere eetgasten bespioneren. Dat moet beter kunnen, zowaar, en dus besluiten Phil en Claire op een avond om de stoute schoenen aan te trekken en te gaan eten in een mondain visrestaurant. Als blijkt dat het restaurant volzet is, trekken ze nog stoutere schoenen aan. Phil hoort dat niemand reageert op de reservatie van de Tripplehorns, en pretendeert dat Claire en hij de Tripplehorns zijn. En zo kunnen ze toch nog genieten van hun veel te duur visfestijn. Tot wanneer plots twee mannen verschijnen die ‘de Tripplehorns’ vragen om mee naar buiten te gaan. Phil en Claire denken dat het om twee obers gaat die de zwendel hebben ontdekt, maar niets is minder waar: de twee belagers blijken in dienst te staan van een lokale maffiabaas, en blijkbaar hebben de Tripplehorns die man belangrijke informatie op een USB-stick ontfutselt. Om hun hachje te redden besluiten de Fosters om de echte Tripplehorns op te sporen en zo de USB-stick te bemachtigen...

Scenarist Josh Klausner was lange tijd de second unit-regisseur voor de films van de Farrelly-broers, en leverde ook het scenariomateriaal voor de vierde “Shrek”-film. Hopelijk vond hij in de groene ogre meer inspiratie dan in deze platgetreden en infantiele komedie. Steve Carell en de in Amerika razendpopulaire Tina Fey (onder meer door haar medewerking aan “Saturday Night Live” en haar impressies van Sarah Palin) krijgen ruimschoots de kans om hun komisch talent leven in te blazen, maar schijnbaar niemand heeft in de gaten dat hun karakters door dat geïmproviseer en gefreewheel alle geloofwaardigheid ontberen. Niet dat we de Hollywoodkomedie als dwarsdoorsnede nemen voor filmvertier dat logisch in elkaar steekt, maar er zijn grenzen. De wilde fratsen van het duo staan in schril contrast met de ietwat seuterige manier waarop ze in de beginscènes worden geïntroduceerd. Hét dieptepunt van de film is een scène in een stripclub: die is om te beginnen niet grappig, maar bovendien willen Levy en Klausner ons doen geloven dat de opperslechterik van het verhaal (die tussen een drietal schaarsgeklede vrouwen zit) geilt op de ongelooflijk kige danspassen van Carell en Fey. Om het met de onsterfelijke woorden van Frankie Loosveld te zeggen: zever gezever. In ’t kwadraat. En met de vierkantswortel er nog eens bijgeteld.

Bovendien onderbreekt Levy de achtervolgingsplot geregeld om het geplaagde paar de kans te geven een pleidooi te houden voor de plicht van de man en de vrouw in een gezond huwelijk. ’t Schijnt een kwestie van geven en nemen te zijn. Wat een verrassing. Waarom kunnen familiegeënte Hollwyoodblockbusters trouwens hun ding niet doen zonder dat er telkens weer een moraal in de strot wordt geramd ?

Om een lang en pijnlijk verhaal alsnog redelijk kort te houden: “Date Night” stuikt sneller in elkaar dan een zandkasteel onder de straal van een urinerende hond. Het enige wat dit ongeloofwaardig en saai hoopje drek van de volledige ondergang redt is de al bij al vrij geïnspireerde casting: gaande van ‘tongue in cheek’ (Ray Liotta die voor de 6.796.348e keer in de huid van een maffiatype kruipt) over geïnspireerd (Mark Wahlberg) tot ronduit ‘wtf’ (Mark Ruffalo die een lans breekt voor “Sixteen Candles”), al is er eigenlijk niets of niemand die deze inspiratieloze troep ook maar een halve meter vooruitstuwt. Doorspoelen, die handel. En achteraf best goed ontsmetten.