Wie is er vroeger niet voor onder de dekens van het kinderbed gekropen ? Hans en Grietje (die heks !), Roodkapje (die wolf !), Klein Duimpje (die reus !), Repeltsteeltje (die dwerg !), De Rattenvanger van Hamelen (die Duitser !),? Stuk voor stuk klassieke sprookjes die er ons als kleine uk al op wezen dat niet alles peis en vree is in teddyberenland, allemaal ontsproten uit de ganzeveren van de broers Wilhelm en Jacob Grimm. Deze film vertelt niet hun biografie of levensverhaal, maar is een volkomen fictieve ?sprookjesfilm? waarin de twee broers in contact komen met allerlei mysterieuze zaken die ze later gebruikten voor hun verhalen. Allemaal kletspraat en onzin dus in deze film, maar wel geregisseerd door visionaire grootmeester Terry Gilliam. De ex-Monty Pythonanimator doet alweer wonderlijke dingen met production design, maar helaas laat het scenario van Ehren Kruger (Arlington Road, Scream 3, The Ring 1 & 2, The Skeleton Key) nogal te wensen over. En dat is uiteindelijk nefast voor de eindwaardering van een film waarvan je voelt dat er veel meer inzat.

Matt Damon & Heath Ledger lopen alvast wat verloren in het chaotische geheel als de broers ‘Will en Jake’. Anno 1811 reizen zij door Duitse dorpjes, waar ze zich voorstellen als magiëers en goochelaars. Infeite zijn het twee oplichters, die gebruik maken van de goedgelovigheid van de mensen die hun pad kruisen. Totdat ze worden gearresteerd door Delatombe, de afgezant van Napoleon in Duitsland. Hij ontdekt hun boerenbedrog en wil ze het liefst zo snel mogelijk laten arresteren. Het duo krijgt echter clementie als ze er in slagen het geheim te ontdekken van het betoverd bos in Marbaden, waar al een heleboel kinderen mysterieus zijn verdwenen. De broers hebben niet veel keuze en trekken naar het bos, waar ze genoeg inspiratie zullen rapen voor hun latere meesterwerkjes…

Op zich is er niets mis met het uitgangspunt, alleen jammer dat Kruger ons met een nogal saai en chaotisch verhaal opzadelt. Gilliam mag dan nog zoveel prachtige staaltjes decoratieve en visuele hocus pocus uit zijn camera toveren als hij wil, het gebrek aan een coherente narratie doet alle pogingen van Gilliam snel de das om. Voeg er nog middelmatige vertolkingen bij, en je weet waar de (maar) twee sterren vandaan komen. Bovendien was dit terug een film waarin de bemoeizucht van de producerende Weinstein-broers niet weg te cijferen valt : zo mocht Gilliam Samantha Morton (“Minority Report”, “In America”) niet casten, ontsloeg Harvey Weinstein halverwege de opnames de director of photography en lagen de opnames op een bepaald moment zelfs zes maand stil (Gilliam draaide in die hiatus zelfs een andere film “Tide-land”…). Misschien dat “The Brothers Grimm’ bij een tweede visie minder teleurstellend overkomt, maar bij de eerste visie lagen de verwachtingen misschien toch iets te hoog om deze film al zijn fouten te vergeven.