Better Man


verdeler

acteur/actrice (10)
regisseur (1)
producent (5)
uitvoerend producent (23)

director of photography (1)
scenarist (3)
beeldmonteur (4)
productieontwerper (1)

Zelfrelativering is een schone deugd. Misschien zelfs een kunst. Ervoor kiezen om je in je eigen biografie voor te stellen als een aap is dat bij uitbreiding ook.
Reden waarom Robbie Williams er in Better Man als een specimen van de apenplaneet uitziet: tijdens voorbereidende gesprekken liet Willams tegen regisseur Michael Gracey vallen dat hij zich vaak als een optredende aap voelt … waarop bij de twee het idee broedde om van Williams in de film over zijn leven letterlijk the greatest showchimp te maken. Geen man met een masker, maar een heel expressief gedetailleerd motion capturing specimen dat ontsnapt lijkt uit de huidige cyclus reeds vernoemde apenplaneetfilms. Williams vertolkt zelf de voice-over en de stem van zijn alter ego, acteren doet hij niet: die bewegingseer kreeg Jonno Davies.

De apenkeuze kan je zowel als statement en als gimmick zien. Eerlijk is eerlijk: je bent vrij snel weg met het aapuiterlijk van Williams. Het stoort niet, maar je zal er ook geen warme stoom door je aderen voelen door vloeien. Vraag is hoe Better Man zou varen zonder primaat in de hoofdrol. Neem de aap weg uit het kegelspel, en je krijgt een heel generieke biopic. En zelfs de aap krijgt dat ‘is het dat maar’-gevoel niet echt weg.
Alle respect voor Williams: als miljoenenseller is hij een van de grootste UK-sterren van rond de ruim gemeten millenniumwissel, en hij weet hoe hij een podium in vuur en vlam kan zetten. Een showbeest, heet zoiets. Nog een reden om er een aap van te maken. Toch blijft de vraag waarom Williams een eigen film verdient. Alles wat hier de revue passeert is aan de clichématige kant. Laat een fictieve film maken over een fictieve popster, en de kans is groot dat alles wat je hier ziet ook te zien krijgt. Zij het dan zonder aap in de hoofdrol.

Rechtlijnig samengevat in een na het dubbele punt beginnende te lange zin met vijf komma’s en twee gedachtestreepjes ertussen: Williams droomde van kindsbeen af om te zingen op een podium en beroemd te worden, groeide grotendeels op bij zijn moeder en grootmoeder nadat zijn vader hem in de steek liet om zelf een muzikale droom na te jagen, werd reeds op zijn zestiende lid van een jongensbandsensatie - Take That dus - waar hij zich te buiten ging aan drank, drugs en andere excessen waardoor hij de band willens nillens verliet, sloeg terug met een comeback als soloartiest waardoor hij nog populairder werd en nog steeds met zijn donkere excessieve zijde werd geconfronteerd zoals daar zijn gestrande relaties, afkicken van zowat elke denkbare substantie en flirten met zelfmoordgedachten.
Dus ja, ergens kan je het als een half mirakel zien dat Williams zijn vijftigste heeft gehaald en nog steeds in het land van de levenden vertoeft. De film die dat allemaal - vrij braaf - in chronologische volgorde giet is echter geen half mirakel, ook niet met Robbie Chimpansee. Gracey doet zijn best om in een paar montages de schwung en schwing te laten primeren, maar punt- en paalgewijs is Better Man een heel monotoon spektakel waarin het dramatisch effect vaak nadrukkelijk wordt op- en nagejaagd. En waarin Williams ondanks zijn zelfrelativering eigenlijk evenzeer aan zelfverheerlijking doet. En die in tegenstelling tot heel wat andere biopics waar soms een volledig leven in twee uur zit geprangd eerder te lang dan te kort aanvoelt.
Kleine kans dat deze film je bij de lurven zal grijpen als je niets hebt met Williams als zanger, artiest of mens. In herhalende vraagvorm: is Williams’ leven eigenlijk wel iconisch genoeg om er een film van te maken? En waar blijven de biopics van Rick Astley en Right Said Fred?
Genomineerd voor een Academy Award/Oscar in de categorie Best Visual Effects.