Bij sommige films voel je al na tien minuten dat het klikt. “(500) Days Of Summer” heeft er nog geen vijf nodig om zich te profileren als een regelrechte aanrader. Knappe film, met andere woorden.

Of toch nog maar even verduidelijken waarom deze fijne strook pellicule met vier sterren aan de haal gaat ?  Wel, omdat “(500) Days Of Summer” zo levensecht en herkenbaar is voor iedereen die het ooit zwaar te pakken had voor een meisje waarvan hij voelde of vermoedde dat het zijn soulmate was (ook hier ten huize ‘guilty your honor’, en nog geen klein beetje). En waarschijnlijk zelfs vice versa (ook al is dit een film uit mannelijk standpunt). En omdat debuterend regisseur Marc Webb wondermooie dingen doet met de lokroep van de onbeantwoorde amour fou: de film voelt nergens klef of gekunsteld aan, behandelt de personages (en het publiek) niet als idioten en heeft genoeg vlinderbuikpanache in huis om bij iedereen de verliefdheidssnaren (terug) strak aan te spannen. Hit The Road, typisch gesuikerde Hollywoodromcomclichés. And don’t you come back no more, no more, no more, no more.

Zooey Deschanel is alweer haar schattige quirky zelve (zelfs al heeft ze die rol intussen al een paar keer (teveel) gespeeld, ze beheerst de boombadaboom opnieuw tot in de toppen van al haar lichaamsdelen) als Summer Finn, een onafhankelijke meid die naar eigen zeggen niet op zoek is naar een relatie. Maar los daarvan ook haar gevoelens en behoeftes heeft. En daar begint de miserie voor Tom Hansen (een af en toe net iets te stug agerende Joseph Gordon-Levitt die zich niettemin zijn karakter eigen maakt) die vanaf dag 1 van zijn sokken geblazen wordt door de extraverte Summer. Tom werkt als wenskaartencopywriter, en ziet tussen de dagelijkse routine door plots zijn persoonlijke engel neerdalen: Summer komt immers op kantoor werken als secretaresse van zijn baas Vance.

Geruchten doen de ronde dat Summer een eigengereide egoïste is, maar wanneer ze met Tom een gesprek aanknoopt in de lift, is de arme jongen meteen een vogel voor de kat. Ook al maakt Summer hem snel duidelijk dat ze enkel maar vrienden kunnen worden omdat ze zich niet wil binden, na de nodige handvasthoud- en pupilontcijfermomenten (om nog maar te zwijgen van een gezegende avond met doucheacrobatiek) wil Tom om begrijpelijke redenen meer zijn dan zomaar een vriend. Blijft de vraag of Tom sterk genoeg is om Summer enkel maar als vriendin te accepteren (en dus op zoek moet gaan naar een nieuwe grote liefde terwijl zijn hart nog aan haar toebehoort) en of Summer geen spijt heeft van haar beslissing om de boot bij Tom af te houden…

“(500) Days Of Summer” is een aimabele in hartenpijn doordrenkte levensschijf: de niet-lineaire scenariostructuur van Scott Neustadter en Michael H. Weber (moeilijk te geloven dat dit tweetal ook verantwoordelijk is voor Steve Martins tweede roze panteravontuur) maakt alles extra knapperig. Door heen en weer te springen tussen de alles kits- en alles om zeep-dagen blijft de film continu verrassen, charmeren en entertainen. Ook de uitstekende en gevarieerde soundtrack (onder meer Regina Spektor, The Smiths, Jack Penate, Doves, Hall & Oates, Simon & Garfunkel, Wolfmother en Patrick Swayze zaliger passeren de revue) past als een paar handschoenen op een lage Celsiusdag. Inkaderen, die handel. En regelmatig afstoffen.