007 is terug. Voor de drieëntwintigste keer in de officiële reeks van Eon Productions zelfs. Wat het aantal netjes op vierentwintig titels brengt, zonder rekening te houden met de spoof “Casino Royale” uit 1967 en Sean Connery’s concurrerende “Thunderball”-remake “Never Say Never Again” uit 1983. Het door Ian Fleming bedachte personage blijkt momenteel populairder dan ooit. “Skyfall” bracht in 2012 wereldwijd 1,1 miljard dollar op. Of “Spectre” dat waanzinnig bedrag kan evenaren, valt nog af te wachten. Dat ook dit een dikke hit gaat worden die zowel fans van het eerste uur als de jongere generaties naar de zaal zal weten te krijgen, staat buiten kijf. Kosten noch moeite werden trouwens gespaard om dat publiek te lokken, getuige het prijskaartje van driehonderd miljoen (!) dat aan “Spectre” hangt.

In “Spectre” kruipt Daniel Craig voor de vierde keer in de huid van MI6-agent James Bond. Zelfs al laten “Casino Royale”, “Quantum Of Solace”, “Skyfall” en deze “Spectre” zich netjes als losstaande verhalen bekijken, er zit wel degelijk een lijn in de narratie. Meer zelfs, met de introductie van Ernst Stavro Blofeld (vertolkt door Christoph Waltz) maken we kennis met het personage dat achter de schermen vier afleveringen lang het leven van Bond manipuleerde. Fans van het eerste uur zijn ongetwijfeld in hun Astor Martin-nopjes met de terugkeer van Blofeld en Spectre. Onenigheid over de rechten zorgde er voor dat het al van “Diamonds Are Forever” uit 1971 geleden was dat de terreurorganisatie zijn opwachting mocht maken in een Bondfilm.

“Spectre” opent met wat geboekstaafd staat als een van de beste Bond-setpieces uit de geschiedenis van de franchise. Tijdens een missie in Mexico tijdens het nationale “Day Of The Dead”-feest maakt Bond jacht op terrorist Marco Sciarra. Op zich niks nieuws onder de zon, ben je geneigd te denken. Regisseur Sam Mendes en director of photography Hoyte van Hoytema (“Her”, “Interstellar”) kiezen er echter voor om die sequentie voor een groot deel als 'one shot' te filmen. Resultaat: een mooie hommage aan de openingssequentie van Orson Welles’ “Touch Of Evil”. Na die pre-openingsgeneriekscène waar de brokken letterlijk en figuurlijk vanaf vliegen, ontvouwt zich de echte plot. Die verbonden is met de opening, daar Sciarra’s ring een octopusteken bevat. En dat teken is het officiële embleem van Spectre (Special Executive for Counter Intelligence, Terrorism, Revenge And Extortion), een internationale terroristenorganisatie die het bij monde van Blofeld op MI6 en Bond heeft voorzien. Blijkt dat Blofeld en Bond een gezamenlijk verleden delen, en het is dat gemeenschappelijk element dat de echte motor van “Spectre” vormt.

“Spectre” is een vrij introspectieve Bondfilm. Voor zover dat mogelijk is natuurlijk in een reeks die hoofdzakelijk – om niet te schrijven uitsluitend – om spectaculaire actie draait. Binnen het tijdsbestek van twee uur en een half komen de actiehongerigen uiteraard aan hun trekken tijdens robuuste actie in onder meer Mexico, Oostenrijk, Londen en Rome. Toch is er heel wat aandacht voor het verhaal en zet Craig Bond eens te meer neer als een bijna weemoedige antiheld. Waarmee hij een eigen stempel drukt die mijlenver verwijderd ligt van de interpretaties van Sean Connery, George Lazenby, Roger Moore, Timothy Dalton en Pierce Brosnan. Bond gaat dus wel degelijk mee met zijn tijd, al is er opnieuw plaats voor de stijlkenmerken die de reeks al die jaren generatieoverschrijdend populair maakt. Gadgets, stunts, mooie vrouwen en humor dus. Léa Seydoux zet een sterke Bondgirl neer als Madeleine Swann, de dochter van een van de kopstukken van Quantum/Spectre.

Eigenlijk is het totaal niet belangrijk hoe “Spectre” past in de Bondflow. 007 is zodanig ingeburgerd dat dit sowieso een geheid succes gaat worden. Dat de producers alsnog hun best doen om het publiek waar voor hun geld te geven, spreekt alvast in hun voordeel. Hoe “Spectre” zich verhoudt tot de vorige films met Craig is voor interpretatie en discussie vatbaar. Iedereen zal waarschijnlijk een andere favoriet hebben. Feit is dat de franchise aan de vooravond van Bond 25.0 nog steeds springlevend is. En meer moet dat eigenlijk niet zijn als conclusie.