Altijd makkelijk als je al vooraf weet dat de film die uit de projector komt snorren … pardon, digitaal de zaal wordt ingestuurd … een slechte film is. Bespaart je tijdens en na de projectie heel wat frustratie en slechte luim. “Last Vegas” is er zo eentje. Zij het er een met een troef in de mouw: de cast. Waarmee we meteen de enige reden om deze prent mee te pikken hebben aangehaald.

Billy, Paddie, Archie en Sam zijn vier jeugdvrienden. Als jonge snaken waren ze altijd samen, kwamen ze voor elkaar op en beleefden ze de tijd van hun leven. Achtenvijftig jaar later is daar maar weinig van terug te vinden. Vooral de ruzie tussen Billy (een hazelnoten Michael Douglas) en Paddy (Robert De Niro) die de kop opstak na de dood van Paddy’s echtgenote - een meisje/vrouw waar Billy destijds ook stapelverliefd op was – zorgde voor een wig. Billy staat op het punt te huwen met een blonde bimbodertigster. Om dat te vieren, wil hij de andere drie uitnodigen op een vrijgezellenweekend in Las Vegas. Archie (Morgan Freeman) en Sam (Kevin Kline) gaan onmiddellijk akkoord, Paddy pas na veel gemor en gezeur. En in Vegas blijft hij zagen en klagen en maakt hij meer dan eens duidelijk dat de vriendschap van weleer een zaak uit het verleden is. Archie en Sam laten zich het gezeur niet al te zeer aan het hart komen en bereiden zich voor op een weekend om nooit te vergeten. Archie – die na een hartaanval onder voortdurende supervisie staat van zijn overbezorgde zoon – voelt zich terug drie maal zeven, wat slechts een een jaar meer is dan Sam, die van zijn vrouw zowaar een viagrapil en condoom meekreeg om zich ‘nog eens goed te laten gaan’.

Een synopsis die leidt naar een gemoedelijke komedie waarin je krijgt wat je mag verwachten: veel bejaardengrapjes, in het wild rondhossende bikini’s, vergezichten op Vegas, plooien die worden gladgestreken (jawel hoor, Billy en Paddy worden terug de beste maatjes, hoezee hosanna) … het lijkt zowaar een geriatrische versie van “The Hangover”, al dekt die vergelijking de lading niet volledig. Scenarist Dan Fogelman (die meeschreef aan “Cars”, “Bolt” en “Tangled” en sinds zijn script van “Crazy Stupid Love” geen moeite meer heeft om zijn schrijfselen te slijten) schreef dit scenario immers al een paar jaar terug, toen er van “The Hangover” nog helemaal geen sprake was.

Zoals gezegd is de cast dé reden om “Last Vegas” met een bezoekje te vereren: niet dat Douglas, De Niro, Kline of Freeman hier wonderen doen met hun vertolkingen, voor fans van Amerikaanse cinema is het nu eenmaal geestig om de vier grijsaards samen de hort te zien opgaan. En dan krijg je er Mary Steenburgen nog gratis en voor niks bij. Qua typecasting kan het alvast tellen: Douglas is natuurlijk perfect als gerimpeld rijke bon vivant, De Niro gromt zich nog eens aanvaardbaar door zijn rol (alleen jammer dat die interpretatie inmiddels tot op de draad versleten is), Freeman heeft eindelijk eens een geldige reden om op de set in slaap te vallen en Kline is gewoon grappig als geile hond met ouderdomskwalen.

Het samenspel tussen de heren – en een geslaagde grap links en rechts – kan niet verhinderen dat “Last Vegas” een slechte en slome prent blijft: het lijkt alsof Fogelman ditmaal bewust geen schwung in het scenario wou krijgen of per ongeluk zijn eerste draft liet verfilmen. Als ingecalculeerd tussendoortje is het tegelijkertijd gelukkig sympathiek genoeg om niemand tegen de schenen of de prostaat te schoppen. Wie met die wetenschap gewapend is zal achteraf alvast niet schuimbekkend van woede de multiplextrappen afdalen.