Uit het toch wel grote aanbod Vlaamse films dat in 2011 in de zalen te zien was, sprongen er twee uit als échte prijsbeesten. Zowel op het vlak van nationaal succes als van internationale erkenning. De grote winnaar was uiteraard Michael R. Roskams “Rundskop”, een stevige en meer dan verdiende tweede plaats was weggelegd voor deze “Hasta La Vista”, dat er in slaagde een moeilijk onderwerp bereikbaar te maken voor het grote publiek, zonder daarbij te vervallen in valse of gemakkelijke platitudes. Of hoe “Hasta La Vista” bewijst dat een publieksfilm niet per se synoniem hoeft te staan voor de gemakkelijkste gemene deler.

Nochtans lijkt “Hasta La Vista” (afgaand op de originele filmposter) veel weg te hebben van een portie onderbroekenlol. Wat het niet is (tenzij gedeeltelijk): “Hasta La Vista” is vooral een fijne prent die garant staat voor de spreekwoordelijke lach en traan, maar vooral scoort omdat regisseur Geoffrey Enthoven (“Vidange Perdue”, “Happy Together”, “Meisjes”) perfect de balans vindt tussen de twee.

“Hasta La Vista” vertelt het verhaal van drie gehandicapte jongens die besluiten op zoek te gaan naar hun witte walvis/Heilige Graal: met een vrouw naar bed gaan of “poepen” zoals het hier zo plastisch wordt uitgedrukt. Philippe (Robrecht Vanden Thoren) is de initiatiefnemer van het idee om met een busje (en onder begeleiding van een verpleger) naar het bordeel El Cielo in Spanje te reizen: een plaats van plezier waar de meisjes zich speciaal toeleggen op de seksuele wensen van gehandicapten. Hij stippelt de ganse reis uit, inclusief stops in Parijs en langs een wijnroute in Zuid-Frankrijk. Philippe is zo goed als volledig verlamd, is aan zijn rolstoel gekluisterd en kan zichzelf nauwelijks behelpen. Zijn ouders moeten hem elke avond in bed leggen, en het enige dat de jongeman figuurlijk op de been houdt is zijn gevoel voor humor en zijn dromen. Eén daarvan is dus ontmaagd te worden, als het even kan in Spanje. Hij krijgt zijn twee boezemvrienden zover dat ze hem vergezellen: Lars (Gilles De Schrijver, bekend van “Code 37”) die door een tumor vanaf zijn middel verlamd is en dus ook in een rolstoel zit en de iets oudere en bijna blinde Jozef (Tom Audenaert). Het drietal slaagt erin om hun ouders te overtuigen dat er niets kan mislopen tijdens hun 'wijnproefreis' en dat ze in goede handen zijn bij een begeleider/verpleger die al ettelijke reizen ondernam met gehandicapten.

Tot wanneer het noodlot toeslaat: Lars krijgt een nieuwe aanval en zijn ouders verbieden hem de reis te ondernemen. Lars zet echter door en glipt ongemerkt het huis uit (zij het met een beetje steun van zijn jongere zus), net zoals Philippe en Jozef, zodat de reis toch kan doorgaan. Zij het niet met de oorspronkelijke begeleider, daar die het niet kan riskeren om de trip te ondernemen zonder de expliciete toestemming van de ouders. Hun nieuwe begeleider wordt Claude (Isabelle de Hertogh), een op het eerste zicht weerbarstige vrouw die echter algauw de steun en toeverlaat zal worden van haar drie passagiers. En vice versa.

De humor in “Hasta La Vista” is waarachtig, de dramatiek nooit geforceerd. Wat maakt dat dit eigenlijk veel meer is dan zomaar een project over gehandicapten op zoek naar seks. Enthoven vertelt in de eerste plaats een sterk doorleefde roadmovie over zelfontdekking en –appreciatie. Het scenario is trouwens gebaseerd op het ware verhaal van de in Leeds wonende Amerikaan Asta Philpot die al zijn hele leven in een rolstoel zit. En die in 2006 daadwerkelijk, samen met twee andere gehandicapten, naar een bordeel in Spanje reisde om er zich te laten ontmaagden. Wat dan weer dienst deed als onderwerp van een BBC-reportage uit 2007 en werd opgepikt door producer Mariano Vanhoof die er het perfecte opstapje voor een langspeelfilm in zag.

Veel hebben Enthoven en scenarist Pierre De Clercq (“Flikken”, “Windkracht 10”) te danken aan de vertolkingen. Robrecht Vanden Thoren en Gilles De Schrijver leggen zowel de kleine kantjes als de kracht van hun personage mooi bloot, en Tom Audenaert slaagt erin om mooie dingen te doen met het 'comic relief' van de blinde Jozef. De bijrollen zijn eveneens prima: Isabelle de Hertogh is een revelatie als Claude, en Johan Heldenbergh excelleert in een kleine rol als Lars’ vader (er is een mooi in beeld gebrachte confrontatie tussen de twee die de kracht van de film perfect weergeeft). Voeg daar een geïnspireerde regie bij (de slotscènes zijn ontroerend in hun eenvoud) en je krijgt een prent die het verdient om door een zo groot mogelijk publiek omarmd te worden. In de bioszalen is het alvast gelukt, en vanaf nu lonkt de veroveringstocht in de thuisbioscoop.
Intussen werd bekend dat er een Nederlandse remake komt van “Hasta La Vista”. Of hoe de remakemallemolen tussen de lage landen blijft draaien. Onze noorderburen zullen alvast een heel straffe film moeten maken om de kracht en pracht van dit origineel te evenaren.

Dutch Filmworks brengt de film in verschillende versies op de markt. Wie meer wil weten over hoe “Hasta La Vista” tot stand kwam, doet er goed aan de special edition (2 schijfjes) in huis te halen. De koopwaar op het tweede schijfje is een drie kwartier durende making of, die zich laat bekijken als een setdagboek. We zien interviews, setopnames en repetities samenvloeien in een boeiende docu die laat zien hoe een gemotiveerde cast en crew van meet af aan geloofde in het project en hoe die samenhorigheid leidde naar een mooi eindresultaat.

Daarnaast is er een korte impressie vanop de rode loper tijdens de Belgische première op het Festival Van Oostende in september vorig jaar (ook Stijn Meuris mag zijn zegje doen over de soundtrack die hij samen met Papermouth verzorgde). Een interviewset vervolledigt de extra’s: veel van die info komt al aan bod tijdens de making of, maar toch regent het interessante weetjes, zoals het feit dat “Hasta La Vista” voor zijn internationale carrière “Come As You Are” als titel zal hebben, omdat “Hasta La Vista” een veel voorkomende titel is bij Zuid-Amerikaanse films en daardoor moeilijk te verkopen valt in die contreien. Kortom, wie meer wil dan zomaar de film zit hier goed voor anderhalf uur bijkomende info over wat toch wel een topper mag worden genoemd in de Belgische/Vlaamse filmcanon.