Kwalitatief gewogen is het misschien niet meteenduidelijk dat deze no-brainer eigenlijk in hetzelfde rijtje past als Star Wars : Revenge Of The Sith en Batman Begins. Fantastic Four keert net zoals beide blockbusters terug naar de genesis, zij het dat FF het genregebonden doet in plaats van franchisegebonden. FF was immers de allereerst Marvel-comic, gecreëerd door übergodfather Stan Lee en Jack Kirby in 1961. Indien dit eerste kwartet van superhelden destijds niet was aangeslagen, waren we misschien wel voorgoed gespeend gebleven van X-Men, Spider-Man of The Hulk, de andere Marvel-boegbeelden. In vergelijking met de superhelden die volgden, oogt FF filmisch in elk geval nogal matig. Waar Peter Parker en co ook moeten afrekenen met de donkere zijde van hun talent, komt dit olijke viertal niet verder dan uit te groeien tot mediagenieke en kindvriendelijke helden. En dat was misschien cool in de jaren zestig, maar nu zijn we al veel te veel verwend om nog met volle teugen te kunnen genieten van dit stelletje softies. Zo wist Brad Bird met zén knappe parodie The Incredibles veel beter te entertainen dan de makers van deze nogal makke ontstaansgeschiedenis van de Fantastic Four.

Reed Richards (Ioan Gruffud, Lancelot in “King Arthur”) is een wetenschapper die de geheimen van een zonnestorm wil ontdekken in de hoop zo het leven op aarde beter te beschermen. Hij vraagt fondsen voor de ruimtereis bij zijn megalomane ex-studiegenoot Victor Von Doom (Julian McMahon), en die wil enkel helpen in ruil voor een fiks deel van de koek. Andere spelers zijn Richard’s ex Susan Storm (Jessica Alba, in “Sin City” nog een hormonale melocake, nu enkel nog een Britney Spears-wrijfplaatje), tevens de ‘secretaresse’ van Doompje, haar broer Johnny (Chris Evans) die de eer krijgt het ruimteschip te besturen dat naar de zonnestorm vliegt, en Reeds trouwe rechterhand Eric Grimm, die als co-piloot fungeert. Eens ter plaatse komt de storm sneller dichterbij dan voorzien en raakt het schip frontaal. Terug op aarde ontdekt het viertal dat de energiestoot hun DNA vervormde. Richards kan zijn lichaam uitrekken tot rubberachtige proporties (Mr. Fantastic), Susan wordt onzichtbaar telkens ze kwaad wordt (Invisible Woman), Johnny ontvlamt in een vliegende kanonskogel (Human Torch) en Benjamin ziet er uit als een wandelende rots (The Thing). Reed belooft de rest om een middel te vinden om hun krachten te vernietigen, maar voor Johnny hoeft dat niet meteen : hij geniet immers met volle teugen van de aandacht die hij krijgt. Met Benjamin is het anders gesteld : zijn permanente transformatie in rotsblok zorgt er bijvoorbeeld voor dat zijn echtgenote niets meer met hem wil te maken hebben. Wat de vier superhelden uit het oog verliezen is dat ook Victor’s DNA werd aangetast en dat de maffe miljonair zijn zinnen op de wereld heeft gezet als Dr. Doom…

“Fantastic Four” is rommelig vanaf de eerste scènes en blijft lawaaierig tot aan de finish. Afgaand op lamlendige scènes als die waarin Human Torch meedoet aan een stuntwedstrijd voor motoren is dat geen goede zaak. Acteergewijs valt er ook niet veel te beleven, de beste prestatie komt van Michael Chiklis in z’n rotsmake-up (een zeer mooi uitgevoerde full body make-up trouwens). Maar net omdat het allemaal zo onschuldig blijft en de slimme kijker op voorhand weet dat naar diepgang zoeken gelijk staat met het speuren naar champignons op de poolcirkel, blijft “Fantastic Four”verbazingwekkend overeind en werkt het minderr op de zenuwen dan compleet mislukte mislukte superhelden-drek à la “Daredevil”. Dat “Fantastic Four” er alsnog in slaagt twee sterren te verzamelen is meteen al een prestatie op zich. Niet dat de film daardoor een aanrader wordt, tenzij u ergens weet hebt van tienjarige koters die zich lamlendig vervelen deze zomervakantie. Want net als de hoelahoep in “The Hudsucker Proxy” zijn de capriolen van de fantastische vier enkel en uitsluitend voor het jonge grut bedoeld.