Er wordt nogal wat afgeknokt en gewroken in het hedendaagse actielandschap. Al kan hedendaags in bovenstaande zin eigenlijk weg, daar bloederige vigilanteverhalen van alle tijden zijn. Heel wat klassieke westerns bijvoorbeeld gingen grafisch misschien niet ver, inhoudelijk verschilden sommige niet van pakweg Charles Bronsons “Death Wish” vele jaren later. Met de opkomst van spaghettiwesterns en brutale B-prenten in de jaren zeventig en tachtig werd filmgeweld steeds brutaler en grafischer. Kortom, de kans dat geweldcinema ooit verdwijnt uit de bioscopen is klein. Oscarwinnaar Denzel Washington heeft ook een patent op bloederige actiecinema: hij is duidelijk niet vies van een moordpartij meer of minder en het ruige actie-imago is zelfs een succesvol deel van zijn schermpersoonlijkheid geworden. Ook zo in “The Equalizer”, een prent die losjes gebaseerd is op de gelijknamige televisieserie die liep tussen 1985 en 1989.

Wie daar een aflevering van wil (her)bekijken, kan daarvoor de kijkmobiel parkeren aan de You Tube-drive in. De serie – die bij ons trouwens op zaterdag op de BRT te zien was, na de weekendfilm, “Terloops” en “Sport Op Zaterdag” – is inmiddels wat in de vergetelheid geraakt, maar geniet nogal wat aanzien in cultmiddens, onder meer omdat een schare topacteurs er een gastrol in vertolkten vooraleer ze later bekend werden. Steve Buscemi, Kevin Spacey, David Strathairn, Laurence Fishburne, Michael Rooker en Stanley Tucci bijvoorbeeld. En ook omdat de (thema)muziek werd gecomponeerd door Stewart Copeland van The Police. In “The Wolf Of Wall Street” zit zelfs een fragment uit de aflevering met Buscemi verwerkt.

De filmadaptatie verschilt op het eerste zicht nogal wat van de serie. New York werd ingeruild voor Boston, en de Brit Edward Woodward is in de hoofdrol vervangen door Denzel Washington. Even zag het er trouwens naar uit dat het Russell Crowe zou zijn, daar “The Equalizer” circa 2010 op zijn planning stond, en Paul Haggis (met wie hij “The Next Three Days” draaide) zou regisseren. Aan de centrale premisse veranderde weinig: Robert McCall is een voormalig geheim agent die een teruggetrokken leven leidt, maar steeds paraat staat om een medemens in nood te helpen en bad guys een poepje te laten ruiken. In deze door Richard Wenk geschreven filmversie treedt hij in actie wanneer een hoertje (Chloë Grace Moretz) door haar Russische pooier wordt afgeranseld. McCall leert haar kennen in een snackbar waar zij elke avond op klanten wacht, en hij de tijd doodt met het lezen van een boek. Nadat hij haar beul en zijn handlangers vervolgens naar de eeuwige vodkavelden stuurt, krijgt hij prompt de Russische maffia – verpersoonlijkt door Marton Csokas (“The Bourne Supremacy”, “Kingdom Of Heaven”, “Noah”) - achter zich aan.

Wat volgt is een standaard actie-/vigilantethriller, maar een die door een paar factoren toch klassevoller in elkaar steekt dan je op het eerste zicht zou denken. Dé hoofdreden om “The Equalizer” niet zomaar op de schroothoop te gooien is Denzel Washington. Niet de eerste keer dat hij zich op het actiegenre werpt, maar de man doet dat goed en palmt met zijn presence moeiteloos de film in. Zo’n beetje zoals Kevin Costner het genre van de sportfilm domineert: altijd waar voor je geld. Ook de regie van Antoine Fuqua is gezien zijn niet altijd even sterke backcatalogus (“Training Day”, “Shooter”, “Brooklyn’s Finest”, “Olympus Has Fallen”) een meevaller: geen overbodige autoachtervolgingen, maar een strakke regie waarin Washington tijd krijgt om zijn personage heerlijk stoïcijns te ontplooien. Heel veel tijd zelfs, daar de prent over de twee uur afklokt. En die tijd is voor het overgrote deel goed benut, zelfs al kan Fuqua niet verhullen dat de verhaalspoeling eigenlijk heel dunnetjes is.

Waarom “The Equalizer” dan toch geen drie sterren krijgt ?  Omdat het allemaal toch best wat compacter kon, omdat – vooral in het laatste halfuur – het aantal onwaarschijnlijkheden Mount Everest-achtige hoogtes bereikt en omdat Fuqua’s neiging tot ‘overregisseren’ (zie Denzel Washington heel traag door stromend water stappen) er uiteindelijk net een tikkel over is. Wat niet wegneemt dat “The Equalizer” – vooral door Washingtons cool – toch garant staat voor een stevige dosis thrillergeweld met meer dan een bloederige knipoog (er zijn gastrollen voor een kurkentrekker en een drilboor) naar de vigilantehoogdagen uit de seventies en eighties.

Geen gebrek aan extra’s op de blu-rayschijf, al vallen die helaas een beetje in herhaling of zijn sommige weinig relevant. In de korte making of-blokken is veel aandacht voor de stunts en actie, Fuqua en Washington. Veel boeiend inzicht krijg je eigenlijk niet. Op zich niet verwonderlijk, want “The Equalizer” is geen film waar je veel informatiefs over kwijt kan. In die optiek is het aantal featurettes en de zorg die er aan besteed is toch een opsteker voor wie graag ziet hoe het er achter de schermen aan toegaat. En wil weten hoe Washington zelf sommige stunts verzorgde of hoe Chloë Grace Moretz haar rol inkleedde. Of welke visuele keuzes Fuqua maakte. Een speciale extra is de ‘vengeance mode’. Als je die selecteert, wordt de film af en toe onderbroken voor een film-in-filmanalyse met werkopnames en interviews. Fan zijn we daar zeker niet van, want de narratieve flow ben je zo helaas kwijt. Naar de featurettes afzonderlijk kijken is zonder twijfel de beste optie.