Fictie en non-fictie liepen akelig dicht bij elkaar in de week waarin “Olympus Has Fallen” zijn bioscooppremière in België beleefde. Op het nieuws was te zien hoe president Obama de natie toesprak naar aanleiding van de aanslag in Boston en hij zwoer de schuldigen op te sporen en te bestraffen. In de bios kon je dan weer aanschuiven voor een brok actie waarin de Amerikaanse president Hemzelve (Aaron Eckhart) wordt gegijzeld door een Noord-Koreaanse terrorist. En dat terwijl de oorlogsdreiging van Noord-Korea ook vooraan stond in het nieuws. Zoals we zeiden … akelig dicht.

“Olympus Has Fallen” is de eerste van twee films die dit jaar worden uitgebracht waarin de Amerikaanse president letterlijk onder vuur komt te liggen. Of liever, waarin die verhaalkronkel de centrale scharnier vormt. In “G.I. Joe: Retaliation” en “Iron Man 3” wordt de president eveneens uit zijn bed gesleurd, maar dat gebeurt meer in de zijlijn. De tweede is “White House Down” en wordt geregisseerd door rampenfilmmeester Roland Emmerich. Daarin wordt de president vertolkt door Jamie Foxx, en is Channing Tatum de held van de dag. In “Olympus” is het dan weer Gerard Butler die de presidentiële kastanjes uit de vuurlinie moet zien te halen.

Butler kruipt in de huid van ex-militair (een ex-US Army Ranger om precies te zijn) Mike Banning en heeft de leiding over het 'Secret Service'-bataljon dat hoogstpersoonlijk moet instaan voor de veiligheid van president Benjamin Asher (Eckhart) en zijn entourage. Op weg naar een liefdadigheidsfeest op kerstavond, gaat het echter mis. De wagen waarin de president en zijn echtgenote (Ashley Judd) hebben plaatsgenomen slipt op een brug en balanceert vervaarlijk over de rand. Een toegesnelde Banning kan de president redden, maar komt te laat om de first lady van een dodelijke val in het ijselijk water te behoeden. Exit presidentsvrouw dus, en meteen ook exit Mike Banning die uit de geheime dienst wordt gezet.

Banning krijgt enkele maanden later echter een kans op eerherstel wanneer hij verneemt dat een troep Noord-Koreaanse terroristen het Witte Huis is binnen gevallen tijdens een onderhoud van de president met de Noord-Koreaanse eerste minister. En dat met steun van dubbelspel spelende verraders uit het kamp van de president zelf. Het brein achter de aanval is de Noord-Koreaan Yeonsak (Rick Yune) die wraak wil voor de dood van zijn ouders, geen Amerikaanse betrokkenheid wil bij het conflict in Korea en alle Amerikaanse kernwapens wil opblazen. Een man met een plan en een drukke agenda dus. Dat het Yeonsak menens is bewijst het hoge dodenaantal tijdens de raid op het Witte Huis. Banning slaagt erin het presidentiële stulpje binnen te dringen en probeert de terroristen van binnenuit uit te schakelen vooraleer ze hun plan ten uitvoer kunnen brengen.

Het succes van de eerste “Die Hard” in 1988 leidde destijds naar een heleboel afgeleide actie-epistels. Er was 'Die Hard in een sportstadion' (“Sudden Death”), “Die Hard op een vliegtuig” (“Die Hard 2”), 'Die Hard op een schip' (“Under Siege”), 'Die Hard op een trein' (“Under Siege 2”) enz. Met wat vertraging arriveert dan nu 'Die Hard in het Witte Huis': vervang Butler door Bruce Willis en het huis van de president door een wolkenkrabber en je krijgt bij tijd en wijlen een exacte kopie van John McTiernans trendsettend meesterwerk. Een kopie die bij lange na niet zo goed is als het origineel: regisseur Antoine Fuqua is geen McTiernan op de top van zijn kunnen, debuterende scenaristen Creighton Rothenberger en Katrin Benedikt halen het niet bij het robuuste one liners spuiende raamwerk van Steven De Souza en Jeb Stuart en Butler is uiteraard geen Willis anno 1988. En Rick Yune geen Alan Rickman.

Ook al is er geen gebrek aan robuuste actiescènes en lawaaierig vertier om de actiefan twee uur zoet te houden, hoge toppen scheert dit niet. Daarvoor is het vaak te opzichtig duidelijk dat er met computereffecten en groene schermen werd gewerkt en ontbreekt het de hele prent aan een momentum om echt naar de punt van de stoel te schuiven. En vaak is het allemaal gewoon tenenkrommend fout: wanneer we na tien minuten te zien krijgen hoe de zoon van de president in slow motion naar zijn pa toesnelt na het dodelijk ongeval, is het meteen duidelijk dat “Olympus Has Fallen” iets te nadrukkelijk overbodig sentiment in de mix gooit. Fuqua doet weliswaar zijn best om het geheel toch zwierig en beweeglijk te houden, maar finisht met een prent die zich niet kan losrukken uit het middenveld. Terwijl Emmerich dat middenveld hoogstwaarschijnlijk zal opblazen terwijl daar een hond in slow motion nog net zijn vachthachje zal weten te redden. Of dat een betere film oplevert valt uiteraard af te wachten.