In de categorie van publieks- en familievriendelijke thrillers zijn er verschillende schakeringen van spanning. Er zijn fletse titels, solide titels, nagelbijtende titels waarbij (voor de liefhebbers van dergelijk voer) een zak popcorn of chips onontbeerlijk zijn en makke titels die de bal misslaan bij het zoeken naar de meest onschadelijke gemeenschappelijke deler. En af en toe is er zo’n filmpje dat alle registers van het genre raakt en beroert als een bal in een flipperkast. “The Next Three Days” is er zo een: enerzijds voorzien van over de top qua spanningsopbouw en plotontwikkeling, anderzijds net op maat gemaakt voor diegenen voor wie het wel spannend mag zijn, maar het toch liefst zonder open beenbreuken of afgerukte vingerkootjes stellen. En dat alles met Russell Crowe in de rol van zowel mannen- als vrouwencharmerende actieheld.

Zou Russell Crowe trouwens in de smiezen hebben dat zijn carrière af en toe onderling inwisselbaar is met die van Mel Gibson? Gibson deed “Braveheart”, Crowe “Gladiator” en “Robin Hood”. Gibson koos het ruime sop in “The Bounty”, Crowe in “Master and Commander”. En deze “The Next Three Days” lijkt dan weer nogal wat op wraakthrillers à la “Payback” en “Edge Of Darkness”. Hollywoodstudio’s die nog scenario’s hebben die liggen te verstoffen nu Gibson persona non grata is en willens nillens tegen een pluche bever moet praten, kunnen in principe dus altijd even bij Crowe aanbellen.

Crowe schiet als John Brennan serieus uit zijn sloffen en in actie wanneer zijn echtgenote Lara (Elizabeth Banks) wordt beschuldigd van moord op haar bazin (met wie ze net ruzie had gemaakt). De vrouw werd op een parking vermoord met een brandblusser, en Lara’s vingerafdrukken staan op het apparaat. Meer zelfs, op haar jas wordt ook bloed van het slachtoffer aangetroffen. Allemaal perfect verklaarbaar (Lara kwam enkele minuten na het slachtoffer in de parkeergarage aan, zette het brandblusapparaat opzij en botste even met de echte moordenaar), maar de plaatselijke Jef Vermassen slaagt erin om Lara levenslang aan te smeren. Waardoor John alleen moet instaan voor de opvoeding van zijn zoontje Luke. Aanvankelijk hoopt John nog dat hij Lara kan vrijkrijgen door de beroepsprocedure, maar dat blijkt ijdele hoop. Als het gerecht hem in de steek laat, besluit John zijn echtgenote op eigen houtje te bevrijden uit de gevangenis, zo diep is zijn liefde voor haar.

De manier waarop John (een brave en timide huisvader/leraar) dat doet is – op zijn zachtst gezegd – ongeloofwaardig. Hij maakt een masterplan op na een interview met een ex-gevangene (Liam Neeson) die zeven keer over de gevangenismuur wist te springen. Via een filmpje op internet leert hij een sleutel na te maken en (ook altijd handig) hoe je een gesloten auto kan openen met een tennisbal. Allemaal zaken die van pas komen om de liefde van zijn leven terug op vrije voeten te krijgen. Wat trouwens maar een deel van het verhaal is, daar John vooraf ook moet uittekenen hoe hij uit de klauwen van de politie moet zien te blijven na de ontsnapping en hoe hij veilig met zijn vrouw en kind naar het buitenland moet zien te vluchten.

“The Next Three Days” is een remake van het Franse “Pour Elle” uit 2008, met Vincent Lindon en Diane Kruger in de Crowe- en Banks- rollen. Regisseur-scenarist Paul Haggis (die niet in staat lijkt zijn Oscarsucces “Crash” te evenaren) stuwt zijn ambitieuze versie alle richtingen uit: au fond is het een familiedrama, maar eigenlijk ook een ontsnappingsthriller en naar het einde toe mag Crowe zich zelfs als een heuse actieheld ontpoppen. Al moet hij bij de aankoop van zijn vuurwapen eerst nog even informeren langs welke kant de kogels erin moeten: informatie die handig kan zijn, daar hij er zelfs geen graten in ziet om een bende drugsdealers te overvallen.

Overtuigen doet “The Next Three Days” geen moment, entertainen des te meer. Dat ligt enerzijds aan de présence van Crowe, maar ook aan de manier waarop Haggis zijn film maar laat kronkelen en kronkelen. Twee uur en tien minuten lijkt lang, maar de speelduur stelt Haggis in staat om uit te pakken met leuke zogenaamde ‘weggooiscènes’ bevolkt door kibbelende of achter de feiten aanhollende politielui. Wie geen graten ziet in de fikse hoeveelheid ‘yeah right’-momenten (de scène met de vrachtwagen op kop) zal zich waarschijnlijkt duchtig amuseren met deze thriller waarvan de plot glibberiger blijkt dan een dozijn regenwormen op een waterglijbaan.

Ook glibberig: de manier waarop verdeler E-One Entertainment met extra’s omspringt. Vaak moeten we het stellen met een vanillarelease zonder zelfs maar een trailer, maar ditmaal komen ze op de proppen met een extra schijfje met daarop de extra’s die op zowat iedere internationale release te vinden zijn. Wereldschokkend zijn die niet, maar de featurettes bieden toch genoeg achtergrondinfo over het maken van de film om er een halfuurtje zoet mee te zijn. En de featurette over de wederwaardigheden over echte mensen die meehielpen om hun geliefde uit de gevangenis te bevrijden is een leuke toevoeging aan het pakket dat voorts ook nog bestaat uit een pak verwijderde en verlengde scènes. En het integrale internetfilmpje waarin je leert om een passepartoutsleutel na te maken. Uit te proberen op eigen risico.