Stellen dat Cocaine Bear geïnspireerd is op ware gebeurtenissen is de waarheid nogal kort door de bochten jagen. Feit is dat er in december 1985 een dode zwarte beer werd gevonden in het nationaal park van Chattahoochee, en dat het dier was gestorven aan een overdosis cocaïne. Cocaïne die in september van dat jaar letterlijk uit de lucht zijn habitat was binnengevallen nadat een drugskoerier een groot deel van zijn voorraad uit een te zwaar geladen vliegtuig had geworpen. En daar stopt het ware verhaal: Pablo Escobear – zoals het dier er door een plaatselijke grapjurk werd gedoopt – doodde in het echt geen mensen en sprong ook niet als een ballerina door de lucht.

Iets wat hij in Cocaine Bear wel doet. Wat kan en mag, daar dit een weinig subtiele alle stoppen los-komedie is die sitcomdialogen, slapstick en dik in de verf gezette gore met elkaar mixt. Omdat je met het gegeven van een aan de coke gebrachte beer op zich geen anderhalf uur kan vullen als je de paden van het existentieel drama verlaat, komen regisseur Elizabeth Banks en haar scenarist op de proppen met nogal wat personages/potentiële slachtoffers om de speelduur vol te krijgen. Zoals daar zijn een paar leden van de drugsbende die de gedumpte cocaïne willen recupereren, jeugdig gespuis dat de bossen onveilig maakt, een moeder die haar spijbelende dochter zoekt, wat toevallige kampeerders, een boswachter, een natuurscout, een politieagent die de drugsbende bij de lurven wil vatten, een duo ambulanciers en de zal het dan zowat zijn-man.

Allemaal personages die wijd in de komedielengte worden uitgespeeld, behalve Keri Russell als de moeder. Die is gewoon vlak. Wel wijd is Ray Liotta als de opperdrugger, in wat de eerste film is van een setje afgewerkte/postproductieprojecten die na zijn dood in mei 2022 worden uitgebracht, volgend op zijn ook al postume aanwezigheid in de Dennis Lehane-misdaadserie Black Bird.

Cocaine Bear gaat voluit bewust voor de brede farce. Zodanig onnozel dat je op den duur wel moet lachen, zo’n film is het. Ook al zie je het grootste deel van de tijd dat je naar een CGI-beer aan het kijken bent, de bollebozen van het Weta-effectenhuis leveren net werk af, zowel in het ‘hier moet hij zeker echt zijn’- als in het ‘en hier mag hij even lachen’-departement. De gore is navenant: zelden aanstootgevend bruut, en vooral afgerukte en in de lucht gekatapulteerde armen en benen die met gechronometreerde komische timing terug neervallen.

Banks’ neiging om Cocaine Bear zo lollig mogelijk te maken stuwt alles verbazend snel vooruit, en daar zullen coproducenten Phil Lord en Christopher Milller – van onder meer de 21 en 22 Jump Street-films en vooral The Lego Movie – ook wel voor in de pap hebben gebrokkeld. Maar om echt als klassieker over de finish te schrijden schiet de prent tekort, daar de personages en de situaties voor het merendeel te onnozel zijn om te helpen bliksemen. Voor elke grinnik is er een gaap met andere woorden, elkaar voor de voeten lopend in veel ‘help beer-lopen-help nog steeds beer’-situaties. Met op het kruispunt scènes waarin de twee uitersten van de gein en de ongein elkaar treffen zoals die waarin de uit Lord en Millers (halve) Solo overgekomen Alden Ehrenreich plat onder de uitgetelde beer komt te liggen. ‘t Moet niet altijd The Revenant zijn.