Er zijn nog zekerheden in het leven: een nieuw jaar, een nieuwe Woody Allen. Op zijn 77e draaide de krasse knar zijn drieënveertigste langspeler (tv-films niet meegerekend) en inmiddels is hij begonnen aan de opnames van zijn vooralsnog titelloze film die ons in 2014 komt verblijden. Of irriteren, je weet immers nooit vooraf welke Allen je in de maag krijgt gesplitst. “Blue Jasmine” is alvast een bijblijver: wat “Midnight In Paris” was voor zijn komedies, is deze blauwe jasmijn voor zijn serieuzer werk: een bewijs dat Allen als grijze vos nog steeds relevant is in een door jonge wolven gedomineerd Hollywood.

“Blue Jasmine” is Allens kijk op de crisis die de wereldeconomie nog steeds in zijn greep houdt. De focus ligt op Jasmine Francis (eigenlijk heet ze Jeanette, maar dat vindt ze niet sjiek genoeg bekken). Toen ze nog studente was, werd ze op slag verliefd op rijke hunk Hal (Alec Baldwin) die haar hart verovert op de tonen van “Blue Moon” en met wie ze halsoverkop trouwt. Waarop ze al vanop vrij jonge leeftijd toetreedt tot de New Yorkse jet set, want Hal is een steenrijke investeerder die zwemt in het geld en – zoals Jasmine te laat ontdekt – vrouwen. Als het koppel al enkele jaren getrouwd is, ontdekt Jasmine eveneens dat de zakelijke transacties van Hal niet zo koosjer zijn. Wanneer hij al zijn geld verliest en ook zij haar rijkdom ziet verdwijnen, stort haar wereld in. Hal pleegt zelfmoord in zijn cel en Jasmine trekt – tijdelijk – in bij haar adoptiezus Ginger (Sally Hawkins) die in een bescheiden appartement in San Francisco woont met haar twee kinderen en (bijna) met haar boertige minnaar Chili (Bobby Carnavale). Gingers huwelijk met klusjesman Augie (Andrew Dice Clay) liep trouwens op de klikken nadat Augie geld had geïnvesteerd bij Hal, waarop het duo al hun spaar- en loterijcenten als sneeuw voor de zon zag verdwijnen.

Het karakteriële verschil tussen Jasmine en Ginger zorgt voor nogal wat vonken, maar toch tolereert Ginger haar halfzus omdat ze nu eenmaal familie is. De invloed van Jasmine heeft echter gevolgen voor Jasmines relatie met Chili, en de situatie wordt per dag meer precair. Al lijkt de toekomst Jasmine opnieuw toe te lachen wanneer ze kennis maakt met diplomaat Dwight (Peter Sarsgaard) die halsoverkop verliefd wordt op haar en direct met haar wil huwen. Schijnt achter de wolken de zon of versmachten de wolken eigenlijk het zonlicht: een vraag waar zowel Jasmine en Ginger willens nillens het antwoord zullen op vinden.

“Blue Jasmine” neigt naar Mike Leighs land van sociale depressies, al houdt Allen de zwartgalligheid buiten schot door zijn kunst om pijnlijke situaties te verlichten met bijtende humor. En dat houdt “Blue Jasmine” anderhalf uur lang verrassend en interessant, zeker omdat Allen het heden (in San Francisco) en het verleden (in New York) netjes met elkaar laat alterneren. De koopwaar is echter de vertolking van Cate Blanchett die nu al zeker is van een Oscarnominatie voor vrouwelijke actrice: de doorwrochte manier waarop ze de stuurloze helleveeg annex vergane glorie Jasmine neerzet als een kruising tussen Gena Rowlands en Gloria Swanson maakt van het hoofdpersonage een van de sterkste vrouwenportretten die Allen ooit op het canvas neerzette.

“Blue Jasmine” is – net als “Match Point” en het reeds hogervermelde “Midnight In Paris” een sterke Woody Allen-prent. Om het in twee woorden samen te vatten: allen daarheen. Zijn nieuwe film wordt trouwens opnieuw een romantische komedie, en terug eentje met Europese tongval. De opnames vinden plaats in Nice en het zuiden van Frankrijk, en de hoofdrollen zijn weggelegd voor Emma Stone en Colin Firth. Afspraak ergens volgend jaar in de betere arthousecinema of bij de pinken zijnd multiplex.