Deze recensie ziet net iets te vroeg het levenslicht om exact te weten hoeveel van zijn 3 Oscarnominaties “Blue Jasmine” wist te verzilveren, maar laten we er maar vanuit gaan dat toch zeker Cate Blanchett het podium mocht bestijgen om een dankwoord uit haar jurk te schudden. De kans dat zij naast het beeldje voor beste actrice in een hoofdrol grijpt is namelijk heel klein. Onverdiend zal het alvast niet zijn: de doorwrochte manier waarop ze de stuurloze helleveeg annex vergane glorie Jasmine incarneert als een kruising tussen Gena Rowlands en Gloria Swanson maakt van het hoofdpersonage één van de sterkste vrouwenportretten die Woody Allen ooit op het canvas neerzette. Allens drieënveertigste langspeler is één van zijn beste uit ‘de late periode’. En mag naast kleppers als “Match Point” en “Midnight In Paris” plaatsnemen. De Allen-hater zal het er waarschijnlijk niet mee eens zijn, maar “Blue Jasmine” is een bewijs dat Allen als grijze vos nog steeds relevant is in een door jonge wolven gedomineerd Hollywood.

“Blue Jasmine” is Allens kijk op de crisis die de wereldeconomie in zijn greep blijft houden. De focus ligt op Jasmine Francis (eigenlijk heet ze Jeanette, maar dat vindt ze niet sjiek genoeg bekken). Toen ze nog studente was, werd ze op slag verliefd op rijke hunk Hal (Alec Baldwin) die haar hart verovert op de tonen van “Blue Moon” en met wie ze halsoverkop trouwt. Waarop ze al vanop vrij jonge leeftijd toetreedt tot de New Yorkse jet set, want Hal is een steenrijke investeerder die zwemt in het geld en – zoals Jasmine te laat ontdekt – vrouwen.

Als het koppel al enkele jaren getrouwd is, ontdekt Jasmine eveneens dat de zakelijke transacties van Hal niet zo koosjer zijn. Wanneer hij al zijn geld verliest en ook zij haar rijkdom ziet verdwijnen, stort haar wereld in. Hal pleegt zelfmoord in zijn cel en Jasmine trekt – tijdelijk – in bij haar adoptiezus Ginger (Sally Hawkins) die in een bescheiden appartement in San Francisco woont met haar twee kinderen en (bijna) met haar boertige minnaar Chili (Bobby Cannavale). Gingers huwelijk met klusjesman Augie (Andrew Dice Clay) liep trouwens op de klikken nadat Augie geld had geïnvesteerd bij Hal, waarop het duo al hun spaar- en loterijcenten als sneeuw voor de zon zag verdwijnen.

Het karakteriële verschil tussen Jasmine en Ginger zorgt voor nogal wat vonken, maar toch tolereert Ginger haar halfzus omdat ze nu eenmaal familie is. De invloed van Jasmine heeft echter gevolgen voor Jasmines relatie met Chili, en de situatie wordt per dag meer precair. Al lijkt de toekomst Jasmine opnieuw toe te lachen wanneer ze kennis maakt met diplomaat Dwight (Peter Sarsgaard) die halsoverkop verliefd wordt op haar en direct met haar wil huwen. Schijnt achter de wolken de zon of versmachten de wolken eigenlijk het zonlicht: een vraag waar zowel Jasmine en Ginger willens nillens het antwoord zullen op vinden.

Allen houdt de op de loer liggende zwartgalligheid in “Blue Jasmine” buiten schot door de pijnlijke situaties te verlichten met bijtende humor. En dat houdt “Blue Jasmine” anderhalfuur lang verrassend en interessant, zeker omdat Allen het heden (in San Francisco) en het verleden (in New York) netjes met elkaar laat alterneren. Een sterke worp van Woody dus, en de volgende dient zich al weer aan: in “Magic In The Moonlight” mogen onder meer Colin Firth en Emma Stone het mooie weer maken. Of net niet, want kwalitatief blijft het altijd toch een beetje afwachten bij de ijverige Allen. Deze zomer weten we meer/alles.

Dat Woody Allen zich niet echt veel bezighoudt met zijn films na de finale montage, is geen publiek geheim. Meteen de reden dat dvd-releases van zijn oeuvre het meestal zonder extra’s moeten doen. “Blue Jasmine” is daarop geen uitzondering en heeft enkel de (weinig opvallende) trailer in de aanbieding.