Hola pola, een film met een twist. Altijd fijn om recensiegewijs rond het verrassingspunt te fietsen. Iets wat de trailer trouwens niet doet. Foei foei.

Antebellum is het langspeeldebuut van kortfilm-, reclamespot- en videoclipfilmers Gerard Bush en Christopher Renz. Ze kregen daarvoor productionele steun van Sean McKittrick, en die steun zorgt er meteen voor dat er from the producer of Get Out and Us op de affiche van Antebellum komt te staan. Dat er thematische raakvlakken zijn met het tweeluik van Jordan Peele maakt alvast dat de verwijzing meer is dan zomaar wat namengegrabbel.

Net zoals Peele openen Bush en Renz de discussie en polemiek over (latent) racisme in de Amerikaanse maatschappij. Peele deed dat openlijk binnen de krijtlijnen van het horrorgenre, Bush en Renz doen dat slechts in mindere mate. Er is weliswaar een scène met een demonisch ogend kind dat zo uit The Shining lijkt weggelopen, maar echt vlotten in de plot doet die scène niet. Antebellum poneert de aanklacht tegen Amerika’s welhaast institutionele racistische denk- en handelswijzen weliswaar in onze huidige tijd, maar richt het vizier in de eerste plaats eigenlijk op het verleden – de plaats waar het heden vorm heeft gekregen, als het ware.

In het volle hart van de Amerikaanse burgeroorlog strijkt Antebellum neer op een plantage die wordt gerund door een afdeling van het confederale leger. Wat het voor de zwarte slaven daar extra moeilijk maakt: op bescherming moeten ze niet rekenen op een domein dat wordt gerund door rabiate voorstanders van de slavernij. In de zinderende zon katoen plukken, zich laten vernederen en verkrachten en enkel maar spreken als ze toestemming hebben … gelukkig zijn er maar 24 uur in een dag voor die arme stumperds. En ontsnappen is ook niet echt een optie volgens de openingsscène: een slavin die probeerde te ontsnappen wordt zonder genade geëxecuteerd door de sadistische legerleiding. Hoe dat verleden in het heden overvloeit is dus dé twist die Antebellum zijn eigenheid meegeeft. En waar de film mee valt of staat: een beetje zoals dat ook het geval is in het oeuvre van M. Night Shyamalan.

Helemaal overtuigen doet de aha, zo zit het in elkaar-episode jammer genoeg niet. Het idee heeft zeker potentieel, maar de uitwerking in de derde akte is nogal hobbelig en weinig geïnspireerd. Zozeer zelfs, dat er tijdens het begin van de eindgeneriek een paar losse beelden te zien zijn die het een en ander nog wat duiden voor de slechte verstaander. Kon krachtiger en potenter.

Antebellum rijdt zich dus vast aan de eindmeet, maar een perte totale wordt het gelukkig niet. In het eerste deel bewijzen Bush en Renz immers overvloedig hun cinematografisch kunnen. Getuige daarvan de one take opener met slowmotiontaferelen en een score die openlijk lonkt naar de doemklanken van Bernard Herrmann. Geen gebrek aan potentieel in Antebellum. Maar om echt door merg, been en ziel te gaan moest de twist toch wat meer geweest zijn dan een idee dat de kippenvelhonger maar gedeeltelijk weet te stillen. Ook al omdat de eigenlijke en hoe hebben ze dat dan praktisch gedaan-uitwerking meer vragen oproept dan antwoorden schenkt. Waardoor je uiteindelijk meer daarover aan het palaveren en nadenken bent dan over de eigenlijke thematische inhoud.