Zijn ouders waren Hongaars immigranten, zijn vader was een kleermaker, zelf groeide Tony Curtis op in een probleemwijk van de Bronx in moeilijke, armoedige omstandigheden. Hij maakte op 11-jarige leeftijd al deel uit van een beruchte straatbende. Curtis deed zijn eerste acteerervaring op in een buurthuis waar ook toneelstukken werden vertoond en nog wel als een klein meisje in een avonturendrama rond Koning Arthur.

Zijn dienstplicht tijdens de tweede Wereldoorlog vervulde hij bij de marine maar hij raakte gewond op het eiland Guam. Hij liet zich hierna inschrijven aan het City College van New York en volgde acteerlessen bij de New Yorkse Dramatic Workshop. Zijn professionele carrière begon toen hij zich aansloot bij een toneelgezelschap en op tournee ging. Hierna was hij te zien in off-Broadway producties.

Zijn rol in Golden Boy werd opgemerkt door een talentenjager van Universal waardoor hij een contract aangeboden kreeg door de studio. Aanvankelijk gaf men hem daar de artiestennaam James Curtis, later bijgestuurd naar Anthony Curtis. Hij maakte zijn langspeelfilmdebuut in Criss Cross van Robert Siodmak en het leek erop dat hij de geknipte acteur was voor de klassieke film noir. Nochtans opteerde Universal er voor om hem voornamelijk te casten in kostuumfilms. Maar Curtis bewees dat dit niet het ideale filmgenre was voor hem door een sterke rol neer te zetten in Sweet Smell of Success. Daarin speelde hij de rol van Sidney Falco, een ambitieuze persagent die zijn gewetenloze, misleidende charme inzet om zijn slag thuis te halen. Tony Curtis zag er niet alleen goed uit, de indrukwekkende hoeveelheid fan mail en de manier waarop men publiciteit voerde rond hem zorgden er voor dat hij een echte wereldster werd.

In Some Like it Hot bracht hij een boosaardige parodie op Cary Grant als imitator van een vrouw. Er volgden nog meer rollen in komedies tot dit filmgenre halfweg de jaren ’60 in Hollywood wat aan speelsheid en spontaniteit had ingeboet. Er volgde serieuzer werk zoals de rol van een krankzinnige moordenaar in The Boston Strangler maar ook die van senator in Insignificance van Nicholas Roeg lag in dezelfde lijn.

De eerste echtgenote van Tony Curtis was Janet Leigh, Jamie Lee Curtis is hun dochter. Het paar was getrouwd van 1951 tot 1962. Van 1963 tot 1967 was Curtis gehuwd met Christine Kaufman.

Begin de jaren ’70 was Curtis te zien in de televisieserie The Persuaders. In 1977 werd een boek van hem uitgebracht onder de titel Kid Andrew Cody and Julie Sparrow.

Wat volgde in de jaren ’80 waren bijrollen in weinig belangrijke films waardoor hij meer tijd vrij had om een ander talent van hem te ontwikkelen : schilderen. Vooral zijn portretten van Marilyn Monroe waren bijzonder gegeerd.

Curtis overleed op 85-jarige leeftijd in zijn huis in Las Vegas, aan de gevolgen van een hartaanval.