Stanley Cortez heeft een tijd gestudeerd aan de Universiteit van New York waarna hij aan de slag ging bij portretfotografen waaronder Steichen.  Het bleek een goeie springplank richting Gloria Swanson Productions.

In 1925 fungeerde hij als assistent-cameraman voor The Green Archer, zijn carrière nam dus een start in de periode van de stille/zwijgende film.

Hij leerde het vak van collega’s bij Warner Bros als daar waren Lee Garmes en Hal Mohr. Cortez werkte voor zowel Pathé als Paramount.

In 1932 regisseerde hij één kortfilm, Scherzo.

In 1937 maakte Stanley Cortez die zichzelf ooit omschreef als "always chosen to shoot weird things" zijn eerste langspeelfilm: Four Days Wonder, het begin van een carrière die begin de jaren ’70 zou uitdoven. Vreemd genoeg maakte hij, meestal als onafhankelijk filmmaker, voornamelijk B-films. En dat is verrassend, gelet op het talent waarover Cortez beschikte. Dat laatste bewees hij in zijn samenwerking met Orson Welles, denk maar aan het bijzondere camerawerk in The Magnificent Ambersons (1942) waar hij door middel van opnames uit bepaalde hoeken, gecombineerd met close-ups en bijzondere lichteffecten beeldmatig heel veel aanreikte aan regisseur Orson Welles die er een bijzondere film van maakte. Hij won de Prijs voor Beste camerawerk van de Film Critics of America maar werd ook genomineerd voor een Academy Awards/Oscar.

Een andere hoogtepunt van Cortez’ werk was ongetwijfeld zijn bijdrage aan The Night of the Hunter van Charles Laughton. De manier waarop hij het haar van de verdronken Shelley Winters in beeld wist te brengen, golvend in het water, was toch wel heel bijzonder.

When Time Ran Out... was de laatste film waar Stanley Cortez aan heeft meegewerkt.

Acteur Ricardo Cortez (1899 – 1977) was de broer van Stanley, de tegenspeler van Greta  Garbo in The Torrent (1926), haar Amerikaanse debuut, maar hij heeft ook enkele films geregisseerd.