Over de eersteling van Jan Verheyen is de laatste tijd al zoveel gezegd dat zowat iedereen zelfs met de ogen dicht kort inhoud & co kan opdissen. Als je de film in de tussentijd reeds hebt gezien, dan is het feit dat Boys een leuke film is geen geheim meer, en zoniet, dan weet je het nu. De laatste restjes twijfel die nog tegenover Boys zouden gekoesterd worden, zijn immers al in de aanvangsminuten weggespoeld.

Regisseur Jan Verheyen laat er geen gras over groeien, en begingeneriek en voorstelling van de belangrijkste personages vloeien al direct soepel in elkaar. Waarmee meteen duidelijk gemaakt is dat Boys een zeer vlot naar voor gebrachte kijk in het leven van twee hedendaagse twintigplussers is, met een focus op het beroeps-, ontspannings- en vooral relatievlak.

Allemaal gefilmd met een zeer positief gekleurde cameralens, door de problemen die op elk terrein de kop opsteken nooit echt diep worden omgespit, laat staan dat het pessimistisch oogt. Daardoor straalt Boys een zo goed als voortdurend aanwezig 'feel good' effect uit, dat wordt bijgestaan door en vuurwerk van humorstoten, die zowel boven als onder de gordel worden afgevuurd.

De vrijgekomen vonken knallen niet altijd, maar de 'missers' zijn nooit van een gehalte om de positieve zijde van het geheel te ontkrachten.

En bovendien is het sowieso al een aanrader om een zaal binnen te stappen waar Tom Wolf één van zijn prachtsongs kwijtkan. En Boys huisvest twee van die pareltjes.