Zelfbevlekkingswaarschuwing voor de niet-ingewijden: iedereen die zijn apenjaren in de jaren tachtig in de bioscoop sleet, krijgt bij “Super 8” ongetwijfeld een orgasme dat groot genoeg is om meer dan een vierkante xxx-kilometer op de grondvesten te doen daveren. Niet schrikken dus als het dit keer de al iets oudere cinefiel is die de zaal op stelten zet, en niet zozeer het kleine grut dat opgroeit met hedendaagse CGI-overdosissen. Waarmee meteen gezegd is dat het eerbetoon van J.J. Abrams aan de Steven Spielberg zoals die in de jaren tachtig de magie van de voorstadsfamiliefilm op de kaart zette, er redelijk kloef op is. Spielbergs invloed is overduidelijk (hij produceerde de film niet voor niets mee onder de heilige Amblin Entertainment-vlag), maar toch is dit in de eerste plaats een J.J. Abramsfilm. Zijn voorliefde voor spectaculaire effecten is net zoals in “Mission Impossible III” en “Star Trek” meer dan duidelijk, maar de hocus pocus dient hier niet om te tonen wat je vandaag de dag allemaal met de computer kan doen. Wel om de magie van “Super 8” secuur te timen en echte 'zaklantaarns die door het duister schijnen'-verwondering op te wekken.

Hoe sterk de effecten ook zijn, ze zijn duidelijk ondergeschikt aan de verhalende kracht van de avonturen van zes kinderen (vertolkt met een jeugdige groepsaplomb die we sinds “The Goonies” en “Stand By Me” eigenlijk ook niet meer hebben teruggezien) in de voorstad Lilian in Ohio. We maken kennis met hen op een niet zo vrolijk moment: op de begrafenis van de moeder van Joe Lamb (debutant Joel Courtney) die omkwam bij een fabrieksongeval. Aan Joes vader, deputy Jackson (Kyle Chandler) de taak om vanaf nu alleen in te staan voor de opvoeding van zijn zoon. Na de proloog springt de narratie een paar maanden verder: Joe mist zijn moeder nog steeds, maar wordt mooi opgevangen door zijn vrienden. Een van hen, Charles Kaznyk (de ook al debuterende Riley Griffiths) heeft het plan opgevat om met een Super 8-camera een zombiefilm te maken, waarmee hij hoopt een prijs weg te kapen op een kortfilmfestival. Een plan dat Joe en de rest van het vriendenclubje wel zien zitten, zij het niet altijd met evenveel enthousiasme. Joe slaagt erin om Alice (Elle “zus van Dakota” Fanning) te engageren voor de hoofdrol en uiteraard worden de twee verliefd op elkaar. Een liefde en genegenheid die niet naar de zin is van Charles (die eveneens verliefd is op haar), en nog minder naar die van Joes vader, daar de vader van Alice min of meer mee verantwoordelijk was voor het ongeval dat het leven kostte aan zijn echtgenote.

Tijdens een belangrijke nachtelijke opname zijn Joe, Charles, Alice, Preston, Martin en de op vuurwerk- en explosieven verzot zijnde Cary ongewild getuige van een spectaculaire treincrash waarbij een goederentrein inrijdt op een auto en ontspoort. De kinderen ontdekken dat het geen toevallig ongeval was, en dat de bestuurder van de auto bewust met de trein bostste. Waarom hij dat deed, kunnen ze niet achterhalen al geeft hij hen wel als waarschuwing mee om geheim te houden wat ze zagen. Kort daarop is de buurt omsingeld door militairen die er zelfs niet eens voor terugdeinzen om Lilian volledig onder quarantaine te plaatsen. Dat er iets vreemds aan de hand is, wordt al gauw voor iedereen in Lilian duidelijk. Honden lopen weg, mensen verdwijnen en metalen voorwerpen (inclusief wagens) worden vernield door een welhaast bovennatuurlijke kracht.

Welk geheim de trein met zich meevoert blijft lange tijd een mysterie. En blijkt uiteindelijk (en niet geheel onverrassend) een vintage Spielberg-ontknoping te kennen. Het design van het konijn in de hoed werd ontworpen door Neville Page, met wie Abrams al eerder samenwerkte voor “Cloverfield” en “Star Trek”. Prijken nog op zijn cv: creaties voor de eerste “Chronicles Of Narnia”-film, “Watchmen”, “Avatar”, “Piranha 3D”, “Green Lantern” en een op stapel staande remake van Jules Vernes “20,000 Leagues Under The Sea” die in de projectenschuif van David Fincher zit.

Voor het konijn echter uit de hoed springt, schippert J.J. Abrams met succes tussen elementen van een kinderfilm, een solide actieprent en een sf-mysterie. Alles spint zich als een fijn rag rond vaak ontroerend en bovenal geloofwaardig uitgetekende jongemensenproblemen die ingebed zijn in een sterk emotioneel kader waarin onder meer de dood van een moeder is verwerkt. Af en toe wordt het iets te sentimenteel (zeker naar de climax toe), maar een kniesoor die daar over valt. Abrams zorgt voor een heilzame mix tussen grote mensen-sf en kinderdromen (en nachtmerries), en daar nemen wij graag ons en Spielbergs petje voor af. Een aanrader dus, deze reconstructie van Abrams’ “Summer Of ‘79”. En samen met “X-Men: First Class” dusver de zomerblockbuster die ons het meest wist te bekoren.