Toppertje uit 1978: “Piranha”, Joe Dantes nog steeds geniale “Jaws”-knipoog waarin de grote witte haai werd ingeruild voor een school bijtgrage piranha’s. Het is niet echt verwonderlijk dat een film met een horde kleine venijnige vleesetende vissen met scheermesscherpe tanden in de huidige remake-, reboot-, en update-tijden welhaast niet kon ontsnappen aan een nieuwe versie. Het is trouwens niet de eerste, daar er in 1995 al eens een makke tv-remake werd gemaakt. De Franse horrorcineast Alexandre Aja neemt de gepimpte “Piranha” met de nodige honneurs waar. Aja’s debuut “Haute Tension” was meteen wansmakelijk genoeg om een plaats in het hart van de genreliefhebbers te veroveren, waarna de man naar Hollywood verkaste waar hij een goede (“The Hills Have Eyes”) en niet onaardige (“Mirrors”) prent afleverde. “Piranha” is meteen zijn derde remake op rij, al leent Aja eigenlijk enkel maar de titel van Dantes miniklassieker en niet zozeer de verhaallijn. Een niet onaardige toevoeging is het 3D-formaat waarin “Piranha” is uitgebracht. Zelf zijn we nog altijd niet gewonnen voor de gimmick, maar hier gebruiken de makers het effect hoofdzakelijk om geinige aan het genre inherent zijnde shockscènes in beeld te brengen. De 3D werd pas achteraf toegevoegd: de film was al vanaf het begin opgevat als 3D-prent maar werd wegens de nog niet verfijnde techniek eerst in 2D opgenomen, en pas in de postproductie de derde dimensie ingestuurd.

Waar in Dantes film een militair experiment aan de basis lag voor het roofvissenoffensief, is het in dit scenario een aardverschuiving die ettelijke scholen prehistorische piranha’s naar woelige wateren leidt. Dat van Lake Victoria in Arizona om precies te zijn waar (oh goddelijk toeval) ettelijke honderden jongeren Spring Break (krokusvakantie) vieren. Dat er iets niet pluis is in het meer, wordt voor sheriff Julie Forester (Elisabeth Shue) en haar deputy (Ving Rhames) duidelijk wanneer ze de verlaten boot (en het verminkte lijk) van een visser (cameo van Richard Dreyfuss) ontdekken. En dan is er ook nog de aardschok die het uitzoeken meer dan waard is. De honderden feestende tieners laten zich alvast niet uit Lake Victoria jagen. Wanneer Julie en een paar seismologen ontdekken welke verschrikkingen de aardverschuiving naar de oppervlakte heeft gebracht, is het al te laat om het meer nog te ontruimen. Heel veel bloed en ettelijke kilo’s afgekloven ledematen zijn het gevolg…

Aja’s versie is niet zo scherp als Dantes miniklassieker: daarvoor bevat het allemaal iets teveel leeghoofdige scènes en dito personages. Niets mis met de subplot waarin Julies zoon Jake (Steven R. McQueen) meevaart met een schip van een vuile plaatjesschieter (zeker niet omdat de actrices wel heel goed voorzien zijn van 'boombadaboom' koopwaar), ook al weet je vooraf uiteraard al dat dit gezelschap met de piranha’s zal te kampen krijgen. Vraag is wel of het echt nodig was om het personage van Jerry O’Connell zo hemeltergend idioot te maken. En hij is trouwens niet alleen: nagenoeg iedereen wordt als een wandelend of zwemmend cliché geportretteerd, waardoor de film nooit echt spannend wordt. Aja en scenaristen Pete Goldfinger en Josh Stolberg (die ook de remake van ‘Sorority Row’ schreven) trekken dus voluit de komische kaart. Al kan je uiteraard argumenteren dat “Piranha” geen film is die je moet zien om zijn cinematografische meerwaarde, maar wel om de hectoliters exploitatievermaak die in het rond worden gestrooid. Een niveau waarop deze prent alvast niet teleurstelt.

Met de hulp van KNB EFX schiet Aja meer dan eens de gore hoofdvogel af, zoals in de educatieve scène waarin duidelijk wordt waarom vrouwen met een weelderige haardos beter niet zwemmen in de buurt van een motorschroef. Een waarlijk waanzinnig hoogtepunt in een megalomaan gore sequentie waarin de piranha’s zich en masse tegoed doen aan het feestend tienergespuis. Ook de liefhebbers van blote borsten komen volop aan hun trekken, met als hoogtepunt een lesbisch onderwaterballet. Jammer is dan weer dat “Piranha” ietwat onvermijdelijk te vaak de puberale toer opgaat (de penisgrap), maar dat wordt dan weer gecounterd door fijne cinefiele grapjes zoals de openingsscène waarin Richard Dreyfuss een grotere boot nodig heeft terwijl hij een deuntje zingt dat ongetwijfeld een belletje doet rinkelen bij de Amity Island-afficionado’s. Voor de trivialiefhebbers: 'Show Me The Way To Go Home' wordt in “Jaws” ook gezongen, door Dreyfuss zelf, samen met Robert Shaw en Roy Scheider. Heerlijk toch, hoe snel een filmfreakhand gevuld kan raken. Oorspronkelijk zouden ook Dante en James Cameron (in een niet megalomaan verleden regisseur van de officiële sequel “Piranha 2:The Spawning”) een cameo krijgen, maar dat plan is helaas niet doorgegaan. Over Cameron gesproken: die liet zich onlangs in het openbaar meesmuilend uit over de 3D-effecten in “Piranha”, hetgeen begrijpelijkerwijs niet naar de zin was van Mark Canton, de producer van de film.

“Piranha” een goede film noemen is de waarheid geweld aandoen, maar dat neemt niet weg dat dit bloedbad een niet te versmaden lekkernij en misschien wel de must van het jaar is voor iedereen met een gezonde neus voor (commerciële) exploitatie. Een niet te missen dosis komische horror met andere woorden, zij het niet meteen geschikt voor gevoelige zielen en snel van hun melk rakende bakvissen.