Niet een, niet twee, zelfs niet eens drie maar vier films uit het Marvel Cinematic Universe werden tussen de coronagolven in de bioscopen van het jaar Onzes Heren 2021 gedropt. En als je Cinematic Universe eraf knipt zijn het er zelfs vijf want Venom: Let There Be Carnage is eigenlijk ook Marvel. Geen gebrek aan boosterprikken voor de Marvel- en superheldenfans.

Spider-Man: No Way Home - deel 27 uit het MCU - trekt zonder schroom de kaart van de alle stoppen los-fanservice met een dikke knipoog naar de animatiefilm Spider-Man: Into The Spiderverse van drie jaar eerder. Ook de vlees en bloed-Peter Parker duikt nu immers een multiversum binnen. Het is te zeggen: eigenlijk blijft hij gewoon waar hij is, het zijn anderen die hem komen opzoeken. Zozeer zelfs dat er personages en acteurs opduiken die eerder van de partij waren in Sam Raimi’s trilogie en Marc Webbs tweeluik. Toen Tobey Maguire en Andrew Garfield zich nog als Peter Parker lieten aanspreken dus. Verder teruggaan was precies geen optie, waardoor de fans van Nicholas Hammond wel wat in de kou blijven staan.

Al zijn zij niet de enige, want kwalitatief is deze derde Spider-Man-film met Tom Holland een stap terug. Lees: de vorige twee waren geestiger. Het idee van multiversumkruisbestuiving is uiteraard geinig gevonden, maar het conceptueel denken blijkt beter dan de eigenlijke uitwerking. Veel heeft ook te maken met het spook van de anticipatie: bij de vorige twee Spider-Men hoefde je niets te verwachten, en je kreeg er potente comicgein voor in de plaats. Deze keer denk je op basis van de synopsis wel te weten wat je gaat te zien krijgen, en blijkt dat je veel minder krijgt. Ook omdat het allemaal nodeloos serieus is. Het onbekommerd plezier dat de Ant-Man-films kleurt was hier van harte welkom geweest.

Het duurt al vrij lang vooraleer No Way Home een vuist maakt. De eerste akte is een rommelig direct vervolg op Spider-Man: Far From Home waar aan het eind de dubbele identiteit van Peter Parker te grabbel werd gegooid. Waardoor Parker meteen langs alle kanten wordt belaagd en lastig gevallen, en zelfs een beurs aan het MIT misloopt. Waarop hij even gaat aankloppen bij dokter Strange met de vraag of hij er niet kan voor zorgen dat (bijna) niemand nog weet dat hij Spider-Man is. Zo gezegd, zo gezongen. Maar de spreuk van Strange blijkt alles behalve waterdicht te zijn waardoor Parker zich eensklaps omringd ziet met superschurken en bondgenoten uit andere dimensies. En die moeten dus wel allemaal terug geraken vanwaar ze zijn gekomen. En DeLoreans rijden er niet.

De film vindt zijn eerste adem met de herintroductie van Doctor Strange: Benedict Cumberbatch vindt het duidelijk allemaal amusant - let op het moment dat hij bijna uitschuift op een sneeuwtapijt in zijn huis - al dan niet omdat zijn rol hier een opwarmer is voor de volgend jaar in de zalen verwachte 28e MCU-titel Doctor Strange In The Multiverse Of Madness. En daarna blijft het voor een tijdje entertainend. Tot blijkt dat het toch niet zo snor zit met de korrelatie tussen de verschillende gaststerren. En dat ietwat nodeloos de kaart wordt getrokken van de dood van een belangrijk nevenpersonage om wat gepimpte emotie in het geheel te krijgen.

Terwijl het script er eigenlijk om schreeuwt om als een grote popcornroetsjbaan te worden verfilmd. Maar dat gebeurt dus niet. Jammer, want het potentieel - en de cast - was zeker aanwezig om die roetsjbaan een paar mooie loopings te laten maken. Het zal dus voor een volgende keer zijn: is het niet bij Doctor Strange In The Multiverse Of Madness, dan misschien wel bij Thor: Love And Thunder of bij Black Panther: Wakanda Forever. Ja, ook in 2022 staat het orderboekje goed gevuld bij de Marvelmiljardairs. Genoeg kansen dus op redemptie na deze toch wel ietwat onscherpe halve tegenvaller.