Vergeet Nicholas Hammond, Tobey Maguire en Andrew Garfield: Tom Holland lijkt steeds meer de titel van ‘beste filmische Spider-Man ooit’ te mogen dragen. Miles Morales mag je vooralsnog onthouden, want die zien en horen we nog geanimeerd terug in het “Spider-Verse”. In “Far From Home” is het opnieuw duidelijk dat Holland met volle teugen geniet van zijn superheldenstatus, en dat hij de juiste jongensachtige charme bezit om de tienerflow als een volleerd meester te etaleren. Hij mag dan wel de wereld redden, in se is het ook maar een schuchtere ‘youth’ die zijn liefde wil verklaren aan het meisje van zijn dromen en zo van die dingen … Holland weet het voor de vijfde keer allemaal heel panacherijk te brengen – voor zover zijn cameo’s in “Infinity War” en “Endgame” als volwaardig te beschouwen zijn.

Wil dat zeggen dat deze MCU-Spideys de beste live action-adaptaties zijn van de creatie van Stan Lee en Steve Ditko? Niet noodzakelijk. Het drieluik van Sam Raimi heeft op zich meer losstaande charme, daar die ‘all-Spiderman all the way’ waren en geen last hadden van enterhaken in een universum waar ook nog heel wat andere superhelden hun opwachting maken. Al is het net die kruisbestuiving die voor velen de charme uitmaakt van al die Marvelfilms. Ieder zijn meug, zoals dat heet.

Losstaand is “Spider-Man: Far From Home” niet. Verhaaltechnisch zijn er opvallende verwijzingen naar (uiteraard) “Spider-Man: Homecoming”, “Avengers: Endgame” - waarop het zelfs een coda/sequel is, de eerste “Iron Man” en nog een film die spoilergewijs achter slot en grendel zit en pas in de postaftitelingscène zijn opwachting maakt. Flowcharts, wat zou een mens zijn zonder? Los van al die linken is er ook een aparte plot: één waarin Peter Parker met zijn klasgenoten een studietrip naar Europa maakt. En waar meer dan sightseeing op hem wacht, daar hij zich geconfronteerd ziet met de destructieve kracht van elementale monsters. De mysterieuze Mysterio (Jake Gyllenhaal zowaar) mept die naar de Filistijnen en komt zo in het vaarwater terecht van Spidey en van Nick Fury (Samuel L. Jackson nog steeds) waar lang niet alles is wat het lijkt en blijkt.

Het minst interessante aspect in “Far From Home” zijn de visuele effecten. Watermonsters, vuurmonsters, stenen monsters … allemaal al eens gezien, mensen. En ‘t gaat allemaal zo rap vooruit dat je toch niet eens de tijd krijgt om de digitale textuur aandachtig te bekijken. Metaalmoeheidmonsters, ook die bestaan. Maar zonder mondiale bedreiging, geen superheldenfilm natuurlijk. “Spider-Man: Library Lounging” zal waarschijnlijk niet zo snel het levenslicht zien. De film zit geestiger in elkaar tijdens de schoolscènes an sich, al gaan er nogal wat op zich grappige situaties gebukt onder lamme punchlines. Edoch … in het grote MCU-prentenboek maakt “Far From Home” geen slechte beurt. Het past netjes in het geheel, is bij vlagen immens entertainend … en de mindere kantjes, ach … die namen we er dusver al drieëntwintig keer bij ...

Volgende Marvelafspraak: een “Black Widow”-prequel. Hoe alleenstaand die zal blijken te zijn … de tijd zal het normaliter ergens in de loop van volgend jaar uitwijzen.