Dat vroeger alles beter was, hoor je wel eens in wandelgangen en kruipkelders beweren. Een stellling die voor discussie en interpretatie vatbaar is, al dan niet binnen het invulvak van een gele briefkaart. Cowboyfans hebben alvast veel redenen om het verleden te omarmen, genesteld bij het haardvuur met hun dvd- en blu-raycollectie met daarop ontelbare westerns die tijdens de gouden jaren van de Hollywoodband rolden, vooraleer het territorium werd gekaapt en gederomantiseerd door de Italiaanse spaghett-invasie.

De western is gelukkig niet volledig dood: om de zoveel tijd is er wel een cineast die zich geroepen voelt om een in het wilde westen gesitueerde parabel over goed en kwaad met de cinefiele goegemeente te delen. En daarbij durft al eens een Australische tongval opduiken, getuige John Hillcoats “The Proposition” en Andrew Dominics “The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford”. “Slow West” – het langspeeldebuut van de Schot John Maclean – kan je dan weer omschrijven als een kiwiwestern, daar de prent integraal in Nieuw-Zeeland werd opgenomen en werd meegeproduceerd met Nieuw-Zeelandse dollars.

De plotcolt knalt aan de zijde van Jay Cavendish (Kodi Smit-McPhee - “The Road”, “Let Me In”), een dromerige en naïeve jonge Schot die anno 1870 de oversteek naar Colorado waagt om zijn geliefde Rose (Caren Pistorius) op te sporen. Na een ‘incident’ vluchtte die met haar vader naar Amerika, en Jay wil haar kost wat kost duidelijk maken dat zij echt wel de liefde van zijn leven is. Daarbij kruist hij het pad van desperado Silas (Michael Fassbender), die zich – zij het niet zonder eigenbelang – over de knaap ontfermt tijdens diens queeste. Wat Jay niet weet is dat er een prijs staat op het hoofd van Rose en haar vader, en dat heel wat premiejagers jacht maken op de twee. En dat hij zo onwetend een bende geldwolven naar Roses schuilplaats leidt.

“Slow West” is een ongemeen knap debuut, dat uitblinkt in cinematografisch vernuft en verhaaltechnische finesse. Maclean liet voor het eerst van zich horen met de kortfilms “Man On A Motorcycle” (2009) en “Pitch Black Heist”, beide met Michael Fassbender in de hoofdrol. Daarvoor was hij vooral muzikaal aan de slag, als lid van de muziekbands 'The Beta Band' en 'The Aliens'. Maclean houdt zijn film verrassend door uit te pakken met origineel ingekleurde details die zowel de westernmythe waar hij uit put als het scenario kleuren. Om twee voorbeelden te geven: een Tarantinoeske anekdote over een ‘wanted’-poster en een ontmoeting met een wel heel onfortuinlijke houthakker. Bovendien weet Maclean een modern ogende toon te vinden – zonder echt revisionistisch te zijn – die nagenoeg naadloos aansluit bij de klassiekers van pakweg Anthony Mann en John Ford. Veel verbeelding is er niet nodig om James Stewart, Henry Fonda of Gary Cooper te visualiseren in de rol die hier met verve door Fassbender wordt ingekleurd.

Kers op de taart is een intense shoot-out op het scherpst van de OK Corral-snede. Een extra bonus voor een prent die intelligente dingen doet met een verhaal dat puur op papier het vermoeden doet rijzen dat er maar weinig verrassingen te rapen zijn. Wat een valse perceptie is: “Slow West” is in de eerste plaats fast fun en een te ontdekken parel in het aanbod van de ‘kleinere’ films van 2015. Zelfs voor pruimtabakhaters.

Gezien op Filmfestival van Gent.