Sommige films willen gewoonweg niet klikken met het publiek. Elk jaar zijn er ettelijke uitstekende gemaakte prenten die er niet in slagen om de grote massa naar de bios te krijgen. Soms is daar geen reden voor te vinden, soms is de film veelal (thematisch) te zwaar op de hand voor een publiek dat in de eerste plaats (om het met de woorden van Russell ‘Maximus’ Crowe in “Gladiator” te zeggen) “entertained” wil worden in de pluchen bioszitjes.

Een film die zowel in Amerika als Europa weinig brokken maakte is “The Road”, John Hillcoats intrigerende verfilming van Cormac McCarthy’s gelijknamige postapocalyptische Pulitzerprijswinnende roman uit 2006. McCarthy bedient zich van alle geijkte ingrediënten uit het genre (kannibalistische overvallers, desolate landschappen), maar houdt tegelijkertijd alle overbodige franjes op afstand. De focus ligt volledig op een vader en een zoon die na een niet nader omschreven ramp (zelfs dieren en planten zijn volledig gedecimeerd) door een grauwe en grijze wereld op zoek gaan naar voedsel en een hoopvolle toekomst.

Namen komen er niet aan te pas in “The Road”. Ieder personage wordt in het boek en op de aftiteling omschreven als wat ze zijn: vader, zoon, oude man, veteraan, vriendelijke vrouw, dief, moeder, bebaarde man... alsof de naam er niet meer toedoet in een wereld die herschapen is in een asgrauwe woestenij, waar bomen omvallen, bezit geen rol meer speelt en overleven bijna alleen mogelijk is door medemensen op te eten. Probeer in zo’n wereld maar eens overeind te blijven. En dat is wat de vader (Viggo Mortensen) en zijn zoon (Kodie Smit-McPhee, momenteel in de bios te zien in “’Let Me In”, de Amerikaanse remake van het Zweedse (horror)thrillermeesterwerk “Let The Right One In”) proberen te doen. Meer nog, de vader heeft er zijn levenswerk van gemaakt zijn zoon veilig door de wereld te loodsen, hem tegelijkertijd lerend om voor zichzelf te zorgen. De zoon vraagt zich daarbij vertwijfeld af of ze nog altijd tot ‘de goede’ behoren. Een twijfel die gerechtvaardigd is in een wereld waarin het krioelt van kannibalen en andere weirdo’s en waarin hoop op zijn zachtst gezegd fragiel is. De echte reden van de ramp die de wereld getroffen heeft wordt trouwens niet prijsgegeven: of het nu te wijten is aan een natuurramp, een oorlog of god weet wat blijft netjes in het midden. Dit kan misschien frustrerend zijn, maar eigenlijk is het een goede beslissing van McCarthy, daar het mysterie en het onwereldse aanvoelen van het verhaal er alleen maar sterker door worden.

Australiër John Hillcoat (die eerder “Ghosts Of The Civil Dead” en “The Proposition” draaide, twee films naar een scenario van Nick Cave) zorgt voor een getrouwe verfilming van McCarthy’s proza (de man is trouwens ook bekend als de auteur van “No Country For Old Men”) en zoomt veelvuldig in op de stugge en met de juiste karakterkop uitgeruste getormenteerde Viggo Mortensen die de kans om aan method acting te doen eens te meer met beide handen grijpt. Mortensens toewijding mag er zeker zijn: het kloppend hart van “The Road” is ontegensprekelijk de vader-zoonrelatie: de scènes waarin Mortensen zijn zoon beschermt tegen de kille buitenwereld snijden veelal door merg en been.

Zijn gezicht, zijn lichaamstaal ... alle poriën staan in functie van de liefde voor zijn zoon. En dit alles in een asgrauwe en hypnotiserende omkadering van een wereld die op sterven na dood lijkt. Ook al bevat de film heel wat visuele effecten, toch probeerde Hillcoat om zoveel mogelijk gebruik te maken van bestaande locaties. Die vond hij onder meer in Pennsylvania, Louisiana, Oregon en zelfs in door de orkaan Katrina verwoeste delen in New Orleans. Een levensechte toets die “The Road” er nog aangrijpender op maakt.

Het verhaal zelf is net iets te episodisch om de film een viersterrenstatus mee te geven: de verhaallijn waarin Mortensen en Smit-McPhee verlaten huizen ontdekken of zich verbergen voor stropers kan evengoed in een andere volgorde worden gemonteerd en je krijgt waarschijnlijk krek hetzelfde resultaat. Wie zich daar niet aan stoort en niet afknapt op de vaak gruwelijke beelden van menselijk verval ziet zijn hart en ziel ongetwijfeld gemasseerd door deze aangrijpende parabel. En is meer dan welkom om “The Road” een meer dan verdiende tweede kans op dvd/blu-ray te geven.

Wij waren erbij toen regisseur John Hillcoat begin dit jaar “The Road” kwam voorstellen in de Antwerpse UGC-bioscoop en het interview vooraf leerde ons al dat Viggo Mortensen naar ’s mans goede gewoonte opnieuw volledig in karakter zat, en zelfs eenmaal werd gearresteerd wegens landloperij. Yep, Mortensen leeft voor zijn job. Jammer dan ook dat de making of nauwelijks elf minuten duurt, en niet meer van dergelijke interessante nieuwtjes in de groep gooit. In deze korte featurette krijg je interviews te zien (ook met auteur Cormac McCarthy), maar wegens de korte speelduur graaft het nooit echt diep. Allemaal interessant, maar het mocht gerust (heel) wat meer geweest zijn.