Werden ze in het voorbije decennium nog bij bosjes in de zalen gedropt, momenteel moet het zogenaamde teen-pic genre het met heel wat minder vertegenwoordigers stellen. De oorzaak ligt voor de hand : het aangeboorde segment werd aan een buitensporig hoog tempo compleet leeggemolken. De problemen die het 'volwassen worden' met zich meebracht werden, steevast met een happy end omkaderd en voorzien van een zonnige aanpak, op zoveel gelijkogende manier geëxploiteerd, waardoor een ongezonde stroom van zelfparodie het genre met bloedarmoede opzadelde.

Tussen het vele kaf door is het toch leuk terugdenken aan bloeiend koren zoals St. Elmo's Fire (Joel Schumacher) en Heaven Help Us (Michael Dinner) die, zij het dan wel via latere visies op het kleine scherm, deze jongen zijn grootwordingsproces herkenbaarheidsfactoren mochten toebedelen. Cameron Crowe, voormalig verslaggever voor het muziekblad Rolling Stone, sprong destijds ook op de teen-pictrein, eerst als scenarist, later als regisseur (Say Anything). Zijn nieuwste prent Singles is een focus op het twintig-en-nog-wat ongehuwd zijn in de jaren negentig.

Plaats van het gebeuren is een vrijgezellenflat in Seattle, verblijfplaats van o.a. Janet (Single White Female Bridget Fonda), een serveerster die haar verdere leven wil uitbouwen aan de zijde van Cliff Matt Dillon), doch die geeft voorrang aan zijn carrière als rockzanger en beschouwt de liefde als een bijkomstige zaak. Haar buurman Steve (Campbell Scott, uit Longtime Companion en Dying Young) probeert de fragiele Linda (Kyra Sedgwick) te strikken, maar hun botsende emotionele onzekerheden vormen voortdurende hinderpalen.

Behalve met dit centrale viertal bevolkt Crowe zijn film ook nog met een paar andere 'singles', waarvoor de cineast aan het eind voor elk van hen een respectvolle filmische oplossing tevoorschijn haalt. Verrassend kan je Crowes film niet echt noemen, maar met een warmbloedig optimisme verspreidende geénspireerde cast houdt het resultaat wel de belangstelling hoog.

Enkel het veelvuldig hanteren van artificiële hulpstukken zoals tussentitels en het rechtstreeks de zalen inpraten door de protagonisten, plaatst een domper op het spontane karakter van de prent. Het moderne, goed aangewende werk op de soundtrack en een paar verrassende cameo's (zoals die van Batmanregisseur Tim Burton) krikken het oordeel dan toch weer verder naar de positieve kant. Een film die zijn moto 'have fun, stay single' niet volledig waarmaakt, maar het komt aardig dicht in de buurt.