Ik zal het maar direkt bekennen  : ik ben volstrekt geen van fan Julia Roberts.  Terwijl haar verschijning in Pretty Woman en Sleeping with the Enemy overal hoera's en bravo's uitlokte, verkeerden mijn filmgedachten bij Elisabeth Perkins (die schitterde in een zevental films waaronder Big en Love at Large), een tot nog toe niet echt bekende actrice die al lang voor of tenminste naast Roberts in het spotlicht had moeten staan.

Maar dit heeft helaas niets te maken met The Choice of Love, de nieuwe film speciaal op maat gegoten voor Roberts, die haar kunnen mag etaleren van een scenario dat zich moeiteloos in het 'melodramatische-romantische' genre nestelt.  
Een weloverwogen recept voor een kassucces, ware het niet dat de film nogal ongemerkt doorheen het Amerikaanse zomerseizoen loopt. In onze kontreien lijkt de doelgroep wel bereikt, maar of dit enkel maar te wijten is aan de titelverandering is een andere vraag.
Julia Roberts is Hilary O'Neil, een levenslustige jonge vrouw die reageert op een krantenadvertentie en zo als verpleegster aan de slag kan bij Victor Geddes (Campbell Scott), een 28-jarige jongeman die aan leukemie lijdt.  De chemotheraptie die hij daarbij ondergaat kluistert hem vaak doodziek aan bed, zodat hij zeker hulp kan gebruiken tijdens zijn lijdensweg.

De aanwezigheid van Hilary doet hem blijkbaar extra veel goed, want zijn toestand betert zienderogen. Samen met zijn beschermengel zal hij dan ook een vakantiehuis huren om er zijn 'genezing' te vieren, en daar zal dan ook de liefde tussen het duo openbloeien.

Regisseur Joel Schumacher (Flatliners) pakt de film aan met een rustgevende soberheid. Niet alleen uiterlijk blijft de film opvallend traag, maar ook het verhaal evolueert niet echt zodat Schumacher voortborduurt op zijn vele variaties van hetzelfde thema. Positief is dat je de film niet alleen kan zien als een love-story, maar dat je de prent ook kan ervaren als een observatietocht van twee tegengestelde personages in een voor hen onbekend leefmilieu.

Verder pakt de cineast ook uit met een hele lading kunstgerichte nevenaspecten in de dekorering, hetgeen voor een eerder afstandelijke benadering zorgt. De traditionele snotterclichés worden zo lang mogelijk op de achtergrond gehouden, maar mij echt overtuigen kan het geheel daardoor niet. Ik heb echter zo'n vermoeden dat verstokte liefhebbers van sentimenteel materiaal zoals dit weinig moeite zullen hebben om het allemaal te aanvaarden, en aangezien de bioskoop nog steeds een plaats is waar alle gevoelens, van regelrechte afschuw tot opperste verrukking, eens kans moeten krijgen, gun ik het hen ook van harte.

De echt gevoelige naturen zullen aan het einde zeker hun zakdoekenvoorraad aanspreken, en bij gebrek aan zo'n onmisbaar kleinood kan het doosje van de ijspralines ook nuttig zijn om de traantjes op te vangen. Hebt u echter te kampen met zo'n vervelende herfstverkoudheid, dan zal het toch uitkijken worden naar een ander surrogaat.