Er zijn van die films waar je best niets van af weet.  “Room” is, net zoals “The Sixth Sense” destijds, zo’n film.  Er zijn van die films waarin een jong kereltje een bijzonder sterke acteerprestatie neerzet, al dan niet in zijn eerste rol in een langspeelfilm.  Toeval of niet, Haley Joel Osment deed het al eens in “The Sixth Sense”, deze keer is ene Jacob Tremblay de dreumes die een ronduit indrukwekkende présence maakt in “Room”.

Dit soort van films een schrijfbeurt geven is op zich al een flinke opgave, zeker wanneer je de pret niet wil bederven en wilt vermijden dat er boze mails binnenlopen op de redactie waar je enkel maar het spoilerrood van op de wangen krijgt.

“Room” dus.  Kamer.  De plaats waar Jack zijn tijd doorbrengt.  Samen met zijn moeder.  Jack wordt vijf.  Tijd dus om een heuse verjaardagstaart te bakken.  Zoals op TV.  Het ding ziet er goed uit, is allicht ook lekker maar heeft nog één ding te kort.  Kaarsen.  Zoals op TV.  Maar… er zijn geen kaarsen.  Dus lust Jack de taart helemaal niet meer.

Jack slaapt in de kast.  Af en toe komt er iemand op bezoek.  En één keer brengt die ook een speelgoedauto mee.

En daarmee moet de kijker het doen.  Of althans toch een tijdje, 40 tot 50 minuten ongeveer.  Het is zolang niet echt duidelijk wat er precies aan de hand is met ‘Ma’ en Jack, maar het staat vast dat dit niet gewoon een alleenstaande moeder met kind is die het wat moeilijk heeft om de eindjes aan elkaar te knopen.  Er is meer.

Als kijker krijg je nog de ommekeer mee wanneer Ma aangeeft aan Jack wat televisie precies betekent, wat magie is en wat niet, het verschil tussen een tekening en de échte wereld.  Alleen bereikt ze hiermee niet zo makkelijk haar doel als ze had gehoopt…

Lang geleden dat een film ons nog zo heeft verrast.  De talrijke nominaties en gewonnen prijzen gaven het al aan, dit is zo een intense, pakkende film dat het nauwelijks mogelijk is die op een sluitend efficiënte manier te gaan omschrijven.  Het verhaal zal bij veel kijkers een spreekwoordelijk belletje doen rinkelen, op zich niet verwonderlijk want het scenario is precies gebaseerd op uitgerekend die waar gebeurde feiten. Maar om begrijpelijke spoiler-redenen willen we je bewust meer gegevens – laat staan namen of leeftijden – niet doorgeven.  Naarmate de stukjes van de plot-puzzle beetje bij beetje worden prijsgegeven wordt ook pijnlijk duidelijk wat voor een gevolgen gebeurtenissen uit het verleden allemaal hebben en wordt ook de complexiteit van alles duidelijk.  Het zorgt in de film bij William H. Macy ook al voor een bijzondere, voor sommige kijkers begrijpelijke, voor andere te veroordelen reactie.  Maar dat is maar één van de sterke scènes in de film.  Want dit is zo’n knappe film, die je halfweg even op adem laat komen waarna je best even heel diep ademhaalt vooraleer je de tweede rit aanvangt op wat noch min noch meer een waanzinnige emotionele rollercoaster is.

De voice-over van Jacob Tremblay is niet alleen kinderlijk oprecht op vlak van inhoud maar zorgt ook voor een passende omkadering.  Nochtans heeft scenariste Emma Donague er bij het herwerken van het scenario (Donague schreef niet alleen het boek maar begon al vrij snel na na het verschijnen ervan met het pennen aan een mogelijk filmscenario !) er bewust voor gekozen om heel spaarzaam om te springen hiermee.  Eigenlijk is het gewoon een hulmpiddeltje om het contrast tussen wat zich in Jack’s hoofd afspeelt en de specifieke scène(s) in de film zo duidelijk mogelijk op de kijker over te brengen.

Belangrijk is dat ze ondanks deze zelf opgelegde beperkingen er in slaagt om het verhaal te brengen op een manier zoals ze zelf in gedachten had.  Alleen duurde het even voor ze een aanbieding kreeg van een filmmaker waarvan ze zelf vond dat die kon concretiseren in beelden wat ze zelf in woorden op papier had gezet.  Lenny Abrahamson, gekend van ondermeer “What Richard Did” en “Frank” was de man die haar door middel van een lange brief overtuigde dat hij de man was die de filmklus kon klaren.  Abrahamson sollictieerde hiermee dus zo’n beetje voor een project wat voor een gemiddeld filmmaker meer kans heeft op mislukking dan op slagen.  Maar Abrahamson is geen grijze muis, eerder een witte merel als je ziet op welke manier hij met “Room” een indrukwekkende film heeft gemaakt.

Een dijk van een film als “Room” moét gewoon extra’s hebben en dat hebben ze gelukkig ook zo begrepen bij Universal.  In ‘11x11’ gaat men dieper in op de belangrijkste set, die van 11 op 11 voet, ongeveer 10 vierkante meter dus.  Meteen één van de kleinste sets die de makers ooit bouwden of in filmden maar wel één waar enorm veel tijd aan werd gespendeerd.  Elk detail had zijn betekenis en werd uigewerkt op een manier die de bevestiging is van het kunnen en de mogelijkheden van de makers.  In ‘Recreating Room’ geeft men kort wat informatie omtdrent het verhuizen van de volledige set in oktober 2015 van Toronto naar Los Angeles.  Niet alleen het verplaatsen maar ook de heropbouw van de filmset zorgde niet alleen voor een unieke ervaring voor de bezoekers maar ook voor een flinke duw in de rug voor de prent op zich, marketing-matig ook al bijzonder ongebruikelijk !

Je kan de film ook herbekijken met audio-commentaar van de regisseur, cameraman, monteur en designer van “Room”.  Spijtig genoeg niet ondertiteld.

In “Making Room” tenslotte passeren vast en filmmakers nog eens de revue en wordt nogmaals duidelijk hoe sterk “Room” wel is.  Bijzonder welkom is hier dat ook Jacob Tremblay nog eens in beeld komt maar dan niet zoals hij in de film te zien is.  Straf kereltje.  Zo mogelijk nog straffer is dat het herbekijken van sommige scènes – die zijn gemonteerd tussen de interviews en ‘behind the scenes’ beelden – bijna dezelfde emoties en hetzelfde “wauw”-gevoel oproepen als toen we de film voor de eerste keer zagen.

“Room” is één van de beste films van dit jaar.