Supersterren Al Pacino en Robert De Niro zijn al lang niet onaantastbaar meer. Respectievelijk 68 en 65 jaar jong zijn ze inmiddels, en hun kwalitatieve output haalt het niet meer bij hun hoogdagen toen elke film met één van beide heren op de affiche een waar evenement was (of toch minstens in die optiek aan de man/vrouw kon worden gebracht). Bij Pacino moeten we al zes jaar teruggaan om nog een relevante film te vinden (“Insomnia”), De Niro’s beste wapenfeit van dit decennium was zijn regieklus met “The Good Shepherd”.

Het vooruitzicht om beide heren nog eens samen in een film te zien (na hun tour de force bij een kop koffie in Michael Manns “Heat” (1995)) garandeert alvast dat “Righteous Kill” toch een paar weken op de affiche zal staan van elk zichzelf respecterend multiplex op deze aardkloot. Helaas voor iedereen die denkt dat Pacino en De Niro het beste uit de acteerkarkas gaan persen… de heren slenteren totaal ongeïnspireerd doorheen deze aan alle kanten rammelende film.

Al is het niet uitsluitend hun fout dat “Righteous Kill” minder adrenaline afstoot dan een luiaard in een perenboom. Wat ze hier laten zien, is dan wel hun reputatie onwaardig, veel materiaal om mee te werken hebben ze niet. Het scenario van Russell Gewirtz (die nochtans Spike Lee’s uitstekende “Inside Man” bij elkaar pende) is fletser dan flets, regisseur Jon Avnet lijkt ziende blind, en ook gerenommeerd monteur Paul Hirsch (“Star Wars”, heel wat films van Brian De Palma) verkeerde niet in opperbeste vorm toen hij deze film aan elkaar begon te lassen.

Centraal staan Tom 'Turk' Cowan (De Niro) en David 'Rooster' Fisk (Pacino), twee NYPD-inspecteurs die al jaren een team vormen en menig onderzoek tot een goed einde hebben gebracht. Een nieuwe zaak brengt hen op het spoor van een seriemoordenaar die het gemunt heeft op misdadigers die in de rechtbank hun rechtvaardige straf ontliepen. Kan spannend worden, denk je misschien. Kan ja, zoals het geval is in de tv-serie 'Dexter'. In “Righteous Kill” is het gegeven van de wraakengelseriemoordenaar echter lamlendig uitgewerkt: een kus van de ticketjesafscheurder (m/v) voor iedereen die een spannende of noemenswaardige scène kan ontwaren. En wie de dader is, kan ook al nauwelijks een verrassing worden genoemd. Ondermaatse acteerprestaties in een slecht gemaakte film… zonder De Niro en Pacino belandde deze film stante pede op de onderste rijen in de video-/films-theek. En zelfs met beide heren als trekpleister hoort hij daar trouwens thuis.

En zeggen dat deze film 60 miljoen dollar heeft gekost. Het gros daarvan zal wel verdwenen zijn op de bankrekening van de hoofdrolspelers, want op het scherm is alvast maar weinig terug te vinden dat het hoge prijskaartje rechtvaardigt. De film heeft in elk geval zijn budget al terugverdiend door de gecumuleerde recette in Amerika en de rest van de wereld, dus de makers hebben er hun broek niet aan gescheurd. Onze tip om zelf ook de garderobe intact te houden: cirkel in een wijde boog om dit banale niemendalletje heen. Tenzij je het leuk vindt om als een aasgier te zien hoe twee grote meneren uit de Amerikaanse filmgeschiedenis lelijk op hun bek gaan.