De fans van Clive Owen moeten vooral bij het begin van Inside Man heel aandachtig kijken. Want de openingsscéne van de film is één van de weinige waar het gezicht van de Engelse achteur niet verborgen zit achter een wit doek en een gitzwarte zonnebril. Clive Owen is Dalton Russell en... hij stelt zichzelf voor. De 'wie'-vraag is bij deze onmiddellijk beantwoord maar Russell geeft ook een woordje uitleg over het waarom en het waar en dan heeft hij het over het 'hoe'. Zijn perfecte plan om een bank te overvallen op klaarlichte dag bestaat er ondermeer in om als schilders de bank binnen te stappen, de bewakingscamera's onklaar te maken en iedereen doodsbang te maken door met een machinepistool te gaan zwaaien en toe te schreeuwen dat ze op de grond moeten gaan liggen. Hierna wordt de toegangsdeur afgesloten en is het wachten tot de Politie lucht krijgt van de overval.

En dat duurt niet lang. Inspecteur Frazier heeft maar weinig om handen wanneer hij op het Politiekantoor de tijd doodt met wat telefonisch gekeuvel met de zwarte dame aan de andere kant van de lijn. Tot iemand deze bezigheid die niets met politiewerk te maken heeft onderbreekt met de mededeling dat er een bankoverval aan de gang is op Broadway Avenue, misschien zelfs met gijzelaars. De man die bij dit soort zaken alles coördineert op politioneel vlak is afwezig dus mag Inspecteur Frazier richting crime scene, vergezeld van zijn partner Bill Mitchell (Chiwetel Ejiofor uit Dirty Pretty Things). Bij gebrek aan ervaring met dit soort van crisissituaties besluit hij om af te wachten tot iemand die hoger is in graad richtlijnen geeft. Maar die blijven uit. En het wordt snel duidelijk dat het de overvallers menens is.

Het is opmerkelijk dat scenarist Russell Gerwitz met Inside Man eigenlijk aan zijn eerste originele (film-)scenario toe is en dit debuut gerealiseerd zag bij Universal, én dan nog gemaakt door een getalenteerd regisseur.Voor Denzel Washington is het alweer de vierde samenwerking met Spike Lee (na Malcolm X, Mo' Better Blues en He got Game), Clive Owen kon men niet zonder problemen over de streep trekken.Het grootste deel van de film achter een masker en zonnebril verhuld zijn is een flinke handicap voor een acteur, wie bereid is dit te doen weet dat hij niet voor een makkelijke rol kiest.
Als voorbereiding op hun rol kwamen Washington en Ejiofor in contact met een select groepje politiemensen van de NYPD.Het uitwisselen van hun ervaringen uit het verleden was 'bijzonder waardevol'.Hetzelfde kan gezegd worden van het (her-)bekijken van klassiekers als Serpico en Dog Day Afternoon.Het is iets wat Spike Lee in het verleden ook al toepaste en cast en crew helpt om een goed beeld te krijgen van wat de sfeer en klasse is die men wil bereiken.En dan is er nog de gebruikte camera-techniek.Eén waar scénes simultaan worden gefilmd door twee camera's, waardoor beide acteurs in de kijker staan en 'reaction shots' zo goed als uitgesloten zijn.Ook al uitzonderlijk en nog zoiets wat de aanpak van Spike Lee typeert.

En die (Spike Lee) doet dus nog iets anders dan de meest sexy, niet-blanke bitches voor de camera laten paraderen in bijzonder verleidelijke, lekkere en opwindende filmscénes zoals in She Hate Me. Hij maakt ook thrillers. Thrillers met grote namen als Denzel Washington, Jodie Foster, Christopher Plummer, Clive Owen. Films over bankovervallen, compleet met negotiators, gijzelaars en kluizen vol katoenen Dollar-geld. Nu denk je missschien van Nee, toch niet die Spike Lee van eh... Jungle Fever, en Malcolm X ? Hm... toch wel... alleen, hij doet het niet zoals de doorsnee Amerikaanse bankoverval-thriller je laat zien, die waar een S.W.A.T.-team in het laatste filmkwartiertje de klus klaart en de boeven lik op stuk geeft. Lee weet dat je zelfs met de eerder vermelde gekende koppen bij het volgen van de al veel te veel bewandelde scenario-paden uit het verleden, niet verzekerd bent van succes.
Eens de slechteriken de Manhattan Trust Bank zijn binnengewandeld en de volledige controle hebben over het gebouw en hun gijzelaars wordt een eerste sub-plot op de kijker losgelaten. Die van de bankdirecteur in kwestie die meer betrokken partij blijkt te zijn dan zijn functie van voorzitter van de raad van Bestuur doet vermoeden. Die van de man die misschien wel iets te verbergen heeft. Iets wat voor hem waardevoller is dan de gigantische som aan cash geld die in de safe ligt opgeslagen.

Daarenboven (de bijzondere aanpak van Clive Owen en Co laten we hier even buiten beschouwing) loopt de filmmaker zelfs al vrij snel vooruit op de afloop van de bankroof. Hij doet dit door op chronologisch vlak sprongetjes vooruit te maken, in de vorm van enkele gesprekjes tussen de (verslagen) Inspecteurs aan de ene kant en de slachtoffers aan de andere kant die stuk voor stuk ook potentiële verdachten zijn. Daarmee wordt de afloop van de overval al prijsgegeven maar wordt ook duidelijk dat eens iedereen die in de bank aanwezig was, in de politiebussen is gestapt, het nog verre van afgelopen is. En, alhoewel niet iedereen zal tevreden zijn met het einde van de film staat het buiten kijf dat Spike Lee ons op het ogenblik dat de eindgeneriek wordt geprojecteerd toch wel meer dan twee uur geamuseerd heeft. Een geslaagde Spike Lee Joint met andere woorden.