Once Upon A Time ... In Hollywood (Blu-ray)

Klasse
Once Upon A Time ... In Hollywood (Blu-ray)
2018
20/12/2019
dvd
161 minuten
komedie
drama
speelfilm
2.35

Blu-ray-/dvd-verdeler/streamingdienst (1)

Sony Pictures Home Entertainment

acteur/actrice (15)

Leonardo DiCaprio Leonardo DiCaprio →  Rick Dalton
Brad Pitt Brad Pitt →  Cliff Booth
Al Pacino Al Pacino →  Marvin Schwarz
Burt Reynolds Burt Reynolds →  George Spahn
Kurt Russell Kurt Russell →  Randy
Luke Perry Luke Perry →  Wayne Maunder
Margot Robbie Margot Robbie →  Sharon Tate
Timothy Olyphant Timothy Olyphant →  James Stacy
Dakota Fanning Dakota Fanning →  Lynette 'Squeaky' Fromme
Bruce Dern Bruce Dern →  George Spahn
Michael Madsen Michael Madsen →  Sheriff in TV-show
Emile Hirsch Emile Hirsch →  Jay Sebring
Margaret Qualley →  Kitty Kat
Austin Butler →  Charles 'Tex' Watson
Damian Lewis →  Steve McQueen

regisseur (1)

Quentin Tarantino Quentin Tarantino

producent (3)

David Heyman David Heyman
Quentin Tarantino Quentin Tarantino
Shannon McIntosh

director of photography (1)

Robert Richardson

uitvoerend producent (3)

Georgia Kacandes
Yu Dong
Jeffrey Chan

scenarist (1)

Quentin Tarantino Quentin Tarantino

beeldmonteur (1)

Fred Raskin

productieontwerper (1)

Barbara Ling

artdirector (1)

Richard L. Johnson

kostuumontwerper (1)

Arianne Phillips
Once Upon A Time In Hollywood

Onze favoriete bioscoopfilm van vorig jaar? Met vlag en wimpel Once Upon A Time In Hollywood, Quentin Tarantino’s kijk op het ruchtmakende jaar 1969. Met als ankerpunt de mensonterend brutale moord door volgelingen van sekteleider Charles Manson op actrice Sharon Tate en haar gasten op 8 augustus 1969 in hun Cielo Drive-villa. Of toch niet? Tarantino volgt de geschiedenis immers niet naar de letter, maar schrijft zijn eigen geschiedenis. Dat maakt dat Once Upon A Time … een heel atypische Mansonfilm is. Manson zelf komt hoop en al vijftien seconden in beeld, en Tate (met swingende verve vertolkt door Margot Robbie) moet haar schermtijd delen met het testosteron van Leonardo DiCaprio en Brad Pitt, in de respectievelijke rollen van acteur op zijn retour Rick Dalton en diens stuntman/manusje-van-alles Cliff Booth - de eigenlijke protagonisten in deze meanderende fabel.

Waar Tarantino zich dusver altijd op een bepaald genre concentreerde om er steeds een diep persoonlijke draai aan te geven, ziet hij het ditmaal ruimer. Once Upon A Time … is een liefdesbrief aan een tijd en een plaats die hij als rasechte Hollywoodenaar als geen ander kent. Ook al was hij zelf maar zes jaar in het geschiedschrijvende jaar 1969, waarin naast de Mansonmoorden ook nog Woodstock en de maanlanding vochten voor een plaats in de geschiedenisboeken. Tarantino is echter uitsluitend geïnteresseerd in de Hollywoodgeschiedenis. Als een volleerd filmhistoricus reconstrueert hij de toestand van de Amerikaanse cinema in de wig tussen de studioperiode en de meer persoonlijke vrijgevochten auteurscinema die op het punt stond door te breken. Hij concentreert zich vooral op zijn dada’s: spaghettiwesterns, culttelevisiereeksen en iconische namen uit die periode voeren een mooie fictieve non-fictiedans uit. Of een non-fictieve fictiedans, het is maar hoe je het bekijkt.

Once Upon A Time In Hollywood

Dalton en Booth zijn fictief, maar gemodelleerd naar verschillende (vergeten) acteurs uit die periode. Tarantino deed zijn huiswerk tot in de kleinste details, en alleen daarom al verdient de film het om met open mond te worden bekeken. De relatie tussen beide mannen is voor een stuk gebaseerd op die tussen Burt Reynolds en diens stuntman Hal Needham, die hem later zelfs zou regisseren in onder andere Smokey And The Bandit en The Cannonball Run. Alles blijkt tegelijk zowel echt als niet echt. Zo was Reynolds wel degelijk te zien in de door Sergio Corbucci geregisseerde spaghettiwestern Navajo Joe. Weliswaar in 1966, maar soit … door Dalton te laten opdraven in de Corbucci-film Nebraska Jim is de eerbetoonsboog in elk geval constant gespannen. Ook in de aankleding is het oog voor detail fenomenaal: Tarantino voorzag nog steeds bestaande iconische bioscoopzalen van kwijlend lekkere sixtiesbillboards, en nam heel wat scènes op de echte locaties op. Het eethuis waar Robbie en de haren gaan eten de avond van de moorden? Net hetzelfde als waar Tate echt zat, tot aan de exacte tafel toe. Tarantino zorgt er voor dat zowel de waarheid als de leugen zo dicht mogelijk aanleunt bij de historische feiten, onder meer ook door het incorporeren van echte trailers en originele reclamespots.

Once Upon A Time … In Hollywood is een fetisjfilm par excellence. Maar wel eentje die veel meer doet dan zomaar wat navelstaarderig pretentieus preken. Wars van het manna voor cinefielen en filmgeschiedenisadepten dat Tarantino met veel liefde uit de bioscoophemel laat neerdalen, is dit vooral een razend entertainende en grappige film. Ook al gebeurt er plotmatig weinig, Tarantino toont zich eens te meer een meester in het brengen van lange en zelfs schijnbare nergens heen leidende dialogen, waarvan de meeste echter een minimeesterwerkje op zichzelf vormen. Narratief staat Once Upon A Time … meermaals geparkeerd, maar toch zit er constant beweging in de film. Naast de periodeliefde is er ook plaats voor acteursporno: de manier waarop de camera langs Pitt, DiCaprio en Robbie glijdt terwijl die helemaal sixty-nined zijn is op zich ook al een reden om deze sprookjestrip te injecteren. Zelfs een tussendoorsfeerfocus op een cruisende Pitt in het L.A. van weleer transformeert zich in een vijfsterrenscène. Ook de vintage soundtrack brandt trouwens gaten in het trommelvlies.

Once Upon A Time In Hollywood

Hoorray for Once Upon A Time … In Hollywood dus. En voor Tarantino. Die zich in de laatste rechte lijn dan wel weer opnieuw gedraagt als een duivelskind in een wijwatervat, maar daarom malen is niet nodig. Zonder zijn eigenheid te verloochenen - of liever, net door zijn eigenheid uit te vergroten - eindigt hij met een uppercut die weliswaar met veel zaken een loopje neemt, maar die wel trouw blijft aan het universum in het universum dat hij hier creëert. Een marathonprent die zowel oog- en oorverblindend mooi als machtig en prachtig is, en die zelfs gerust nog wat langer mocht duren … wat een wonder van een film. Wat dat langer duren betreft … de kans is groot dat Tarantino ten laatste volgend jaar een vier uur durende versie uitbrengt. Laat maar komen, verdekke.

Terwijl Tarantino vlot Golden Globes en andere Academy Awards aan elkaar rijgt, is het een feest om Once Upon A Time … nog eens in de thuisbioscoop te kunnen herbekijken. De extra’s zijn summier, maar interessant. Je komt wat te weten over het production design, inclusief auto’s en kleren. En je krijgt een halfuur extra verwijderderde en langere scènes. Maar toch vooral een beetje het gevoel dat er over een marathonfilm als deze heus wel meer te vertellen was. Maar dat krijgen we misschien samen met de vieruurversie?

Alex De Rouck
Goed
Extra informatie

Extra's

  • Verwijderde scènes (25’01”)
  • Quentin Tarantino’s Love Letter To Hollywood (5’00”)
  • Bob Richardson – For The Love Of The Film (4’34”)
  • Shop Talk – The Cars Of 1969 (5’58”
  • ) Restoring Hollywood – The Production Design Of Once Upon A Time … (9’18”) The Fashion Of 1969 (6’37”)