Lap. Filmrecensies schrijven is dus niet het meest vileine dat AI vandaag de dag al kan. Als we Tom Cruise mogen geloven kan dat vermaledijde artificieel intelligent logaritme eveneens al naties tegen elkaar opzetten, de wereldorde herschikken en waarschijnlijk zelfs ook een nieuwe wereldoorlog uittekenen. Miljaar.

Of hoe de makers van de achtste Mission: Impossible-prent wel heel dicht met hun neus op de actualiteit zitten. Niet zomaar de minste makers, trouwens. Verandering van spijs mag dan wel doen eten, de stamppot die Cruise hier samen met regisseur/coscenarist Christopher McQuarrie voor de derde keer serveert hoeft niet per se door de handen van een andere kok te passeren. Want net als de twee voorgangers Rogue Nation en Fallout is dit actiefilmerij en zomerblockbusterverwennerij van de bovenste plank.

Een film die de Bondproducers toch ietwat pijn moet doen. Want nobody does it better gaat niet meer op. Op zich is dit natuurlijk (opnieuw) een ersatz-Bondfilm met Ethan Hunt als 007-figuur die de strijd aangaat met een snoodaard die droomt van werelddominantie en daarvoor moderne technologie gebruikt. Of het nu atoombommen, microchips of encryptiesoftwaresleutels zijn … het warm water wordt niet opnieuw uitgevonden. Maar het is de manier waarop het water aan de kook wordt gebracht die eens te meer verbaast. Want ja, McQuarrie en Cruise weten verdekke echt wel hoe ze moeten entertainen en van het in herhaling vallen een kunst kunnen maken.

Het gebruikelijke wie steekt wie in de rug-spionageverhaal is op zich flinterdun, maar het spoort wel een potente plot aan waarin terugkerende namen (Cruise, Simon Pegg, Ving Rhames, Rebecca Ferguson, Vanessa Kirby, Henry Czerny) mooi worden gelinkt aan nieuwkomers in de franchise (Hayley Atwell, Esai Morales, Pom Klementieff, Cary Elwes, Shea Whigham). En iedereen krijgt tijd en ruimte om een geïnspireerd potje acteerwerk te laten zien. Mooi om te zien hoe er even sterk is nagedacht over de karakterinteracties als over het stuntwerk. De actiescènes blijven natuurlijk de koopwaar: ter land, ter zee en in de lucht. En yep, die zijn strakker dan strak gechoreografeerd. De autoachtervolging in Rome en de uitzinnige treinsequentie behoren tot het beste dat de franchise ooit heeft laten zien. Metaalmoeheid, de tijd en artificiële intelligentie hebben dusver geen vat op de Mission: Impossible-franchise. En de manier waarop componist Lorne Balfe Lalo Schifrins oorspronkelijke muzikale thema in de actie incorporeert zorgt ook voor de nodige adrenalinestoten.

Zoals de Part One in de titel al wat verraadt eindigt deze prent op een cliffhanger. Of liever, op een rustpunt. Een ‘wordt vervolgd’-scharnier die op een heel slimme manier doet uitkijken naar de achtste – en quasi tegelijkertijd met deze opgenomen – Mission: Impossible die in juni 2024 in de zalen komt. Anticipatie opbouwen: ook deze kunst beheersen McQuarrie en Cruise. Nog een jaar wachten dus om te weten wat de mysterieuze Entity van plan is. Al schijnt Barbara Hershey het al te weten.