Er valt niet echt naast te kijken: de Indische cineast Tarsem Singh heeft de smaak van de commerciële cinema te pakken. Na zijn debuut “The Cell” in 2000 (waarin Jennifer Lopez ei zo na het slachtoffer werd van een seriemoordenaar) bleef het zes jaar windstil, totdat hij uitpakte met “The Fall”, een episch sprookje dat volgens velen nog steeds zijn beste film is. Waarop Tarsem Singh vervolgens weer een paar jaar niets van zich liet horen, om vervolgens op vrij korte tijd twee films na elkaar af te leveren. De meest recente van die twee was de eigenzinnige Sneeuwwitje mash-up “Mirror Mirror”, de eerste deze “Immortals” waarin hij een stuk Griekse mythologie naar zijn hand zet. Gelukkig zonder te vervallen in hol “Clash Of The Titans”-geroep, al had dat wel gekund daar “Immortals” uit dezelfde producentenstal komt als de Spartaanse brulboeien uit “300”.

Tarsem toont zich eens te meer een volleerd beeldenkunstenaar en tovert nagenoeg elke scène om in een artistiek tableau. Zelf omschrijft hij “Immortals” als een kruising tussen David Finchers “Fight Club” en het werk van de Italiaanse schilder Caravaggio. Voorwaar een mooie combinatie, al leunt het eindresultaat dicht aan bij kunstzinnige overkill, zij het overkill waar we toch twee uur lang gebiologeerd bleven naar kijken. Tarsems oog voor overdadige stilering zorgt er voor dat “Immortals” nergens en nooit op de zenuwen werkt, zelfs niet als het scenario zich bezondigt aan prietpraatgeleuter over goden, halfgoden en opofferbaar voetvolk. Want ja, scenaristen Vias Parlapanides en Charley Parlapanides zoeken hun inspiratie in het grote oorlogsboek van de Griekse goden.

Lang geleden (toen de dieren nog spraken en draadloos internet nog moest worden uitgevonden) voerden die goden onderling een bloederige strijd, en de verliezers van die oorlog (de Titanen) werden stevig geboeid (hoe moet je een ijzeren staaf door de mond anders noemen) opgesloten in een ondoordringbare kerker ergens in de berg Tartarus. Om de Titanen te bevrijden heb je de mythische boog van Epirus nodig, en laat dat net het hebbeding zijn waar koning Heraklion (Mickey Rourke) naar op zoek is. Heraklion wil zich wreken op de goden omdat zij niet zijn tussen gekomen toen zijn familie aan ziekte ten onder ging. Heraklion en zijn troepen verwoesten zowat ieder dorp dat ze op hun weg tegenkomen, inclusief het kuststadje waar Theseus (Henry Cahill) met zijn moeder woont. Zij het niet in ideale omstandigheden daar Theseus als bastaard wordt beschouwd omdat zijn moeder hem als ongetrouwde (en verkrachte) vrouw het leven schonk. Wanneer Heraklion Theseus’ moeder vermoordt, zweert hij wraak. Hij ontsnapt uit de zoutmijnen met de hulp van een maagdelijk orakel (Freida Pinto, de schone uit “Slumdog Millionaire” en “Rise Of The Planet Of The Apes”) die hem kan helpen om de boog van Epirus te vinden, zodat Heraklion de Titanen niet kan bevrijden.

Tussen de ietwat onvermijdelijke hoogdravende uitschuivers door valt er de nodige mythologische lol te beleven aan de avonturen van Theseus en co. Zelfs Zeus Hemzelve komt (in twee gedaantes zowaar) langs in deze potente brok actie, waar er niet gekeken wordt op een scène min of meer waarin (digitaal) bloedvergieten tot kunst wordt verheven in symbioses tussen slow motion en fast forward slachtpartijen. “Immortals” is niet altijd en overal even sterk, maar de bombastische aankleding alleen al (Mickey Rourke mag one liners debiteren en rondhossen met een naar een venusvliegenvanger gemodelleerde helm rond het hoofd) zorgt ervoor dat dit een filmpje is dat we u met graagte aanraden, al dan niet voor een stormachtige en niet zo zomerse zondagavond.

En mocht er iemand willen weten of het nog wat wordt met die Henry Cahill: dat komen we in 2013 te weten, wanneer hij het mooie weer mag/moet maken als Clark Kent/Superman in de franchisereboot “Man Of Steel”, geregisseerd door Zack Snyder.

Of u de “Immortals” ziet in de gewone platte versie of in de 3D-versie zal uiteraard afhangen van de mogelijkheden van uw thuisbioscoop. De Blu-rayuitgave van A-film bevat in elk geval beide versies. Wij zagen de prent zonder driedimensionele effecten, en hadden niet echt het gevoel iets te missen. Al kunnen we ons voorstellen dat sommige scènes (zie de mooie travellings langs de rotsgemeenschap) in 3D een ‘wauw’-gevoel oproepen. Naast het schijfje met de 3D-versie bevat deze uitgave nog wat aanvullende extra’s, die helaas niet ondertiteld zijn (met uitzondering van de trailer).

De interessantste is de featurette 'Putting It Al Together' waarin we een blik mogen werpen in Tarsems interne keuken en zo onder meer te weten komen dat de acteurs een stevige training volgden als voorbereiding op de opnames. Het gros van de speelduur wordt besteed aan de speciale effecten en de vele greenscreenshots. Ook de soundtrack komt aan bod. Of hoe deze twintig minuten durende docu dieper ingaat op heel wat elementen van de productie. Waardoor het makkelijk is om het iets te vele wierookgezwaai er zonder al teveel gemor bij te nemen. Fans van verwijderde scènes krijgen ook waar voor hun geld met ruim dertig minuten beeldmateriaal dat de film niet haalde, waaronder een alternatief begin en einde. Overbodig is dan weer de ultrakorte mededeling van een paar vooraanstaande professoren waarin we te horen krijgen dat “Immortals” een mengeling is van Griekse mythologie en Hollywoodfantasie. Over een open deur gesproken.