Wat in 1978 een regelrechte sensatie was (de release van de eerste “Superman” en meteen van de allereerste écht grootschalige superhelden-comic-film), is dat anno 2013 al lang niet meer. Elke maand krijgen we op zijn minst een uit de kluiten gewassen Hollywoodblockbuster voorgeschoteld, en de ene evenementfilm is nog niet uitgedoofd of de volgende dient zich al aan. Het kaf van het koren scheiden volgt vanzelf en is niet altijd eenvoudig: een paar weken terug waren we al kritisch voor het nochtans onderhoudende “Star Trek Into Darkness”, en ook de Superman-reboot “Man Of Steel” geraakt niet aan de symbolische driesterrengrens.

De ontstaansgeschiedenis is genoegzaam bekend: na de niet zo denderende ontvangst van Bryan Singers “Superman Returns” in 2006 besloten ze bij Warner om opnieuw te beginnen. Geen pogingen meer om verder te brouwen op de in 1978 opgestartte reeks, maar een nieuwe, schone lei. Na een paar pitches kwam het project bij Christopher Nolan en David S. Goyer terecht, wiens “Dark Knight Trilogy” de studio geen windeieren had gelegd. Nolan had geen zin/tijd om het scenario van Goyer zelf te regisseren en Warner ging op zoek naar een geschikte vervanger. Ze klopten onder meer aan bij Guillermo Del Toro, Robert Zemeckis, Ben Affleck, Darren Aronofsky, Duncan Jones, Jonathan Liebesman, Matt Reeves en Tony Scott. Uiteindelijk ging het project in oktober 2010 naar Zack Snyder, die voor Warner al “300”, “Watchmen”, “Legend Of The Guardians” had gedraaid en in die tijd bezig was met de postproductie van “Sucker Punch”.

Het origineverhaal van “Man Of Steel” heeft uiteraard raakpunten met de Supermanmythologie en Richard Donners prent. Vlak voor de vernietiging van de planeet Krypton wordt baby Kal-El door zijn vader Jor-El Russell Crowe) naar de aarde gestuurd in een capsule. Hij landt in Smalville (een landbouwgehucht in Kansas) waar hij bij zijn pleegouders (Kevin Costner en Diane Lane) wordt opgevoed tot een “all-American boy” (een weinig charisma vertonende Henry Cavill), zij het er een met superkrachten. Nolan, Goyer en Snyder gaan resoluut voor een donkerder invulling van de saga. Hier geen telefoonhok en een snelle verkleedpartij met andere woorden, maar een brok bombast met existentiële vragen als “moet Superman zijn krachten aanwenden om mensen in nood te helpen, zelfs al keert de mensheid zich daardoor misschien tegen hem”. Of hoe Clark Kent hier zowaar een hele lading emotionele vragen en onzekerheden met zich meetorst. De hierboven gestelde vraag beantwoordt trouwens zichzelf als de op wraak zinnende Krypton-generaal Zod (Michael Shannon) in Smalville neerstrijkt. Zod is op zoek naar de cortex die de genetische geschiedenis van Krypton met zich meedraagt, en hij vermoedt dat Jor-El die destijds met zijn zoon heeft meegestuurd. Met die cortex wil Zod Krypton heropbouwen, zij het wel op onze planeet, die op die manier ten dode is opgeschreven. Of hoe Kal-El/Clark Kent dan wel existentiële vragen mag hebben, uiteindelijk komt alles toch neer op een standaard superhelden vs. Superschurken-epistel.

“Man Of Steel” vindt nooit de juiste balans om iets fris of nieuws toe te voegen aan de erfenis van een personage dat in de eerste plaats fun was en dat misschien ook wel moet zijn. Als hier al een grapje te bespeuren valt, lijkt het wel alsof Snyder het per ongeluk vergeten wegknippen is. En dan bedoelen we uiteraard de humor die “Superman” en “Superman II” kenmerkte, en niet de slapstickflaters uit “Superman III” of het lamlendige “Superman IV: The Quest For Peace”. Vergeleken met die laatste twee titels is “Man Of Steel” uiteraard wel een bona fide meesterwerk. In vergelijking met de eerste twee Superman-films of zelfs met Nolans “Dark Knight”-trilogie is deze “Man Of Steel” echter het kneusje van de klas.

Uiteindelijk eindigt alles met een strijd tussen Superman en het Amerikaans leger tegen Zod en de zijnen, en dat robbertje knokken blijkt voor het grootste deel inwisselbaar met de vernielingszucht en de ravages uit de gemiddelde Michael Bay- of Roland Emmerich-rollade. En die hebben we al genoeg/teveel gezien. “Man Of Steel” compleet afschrijven als een slechte film is misschien wat te kort door de bocht: de bijrollen van Kevin Costner, Diane Lane en Amy Adams laten het geheel af en toe mooi ademen en op sommige momenten werkt de digitale magie wel degelijk. Er is echter geen enkele set piece die echt blijft hangen of een substantieel verschil maakt. Op het eind van de rit zal je weliswaar geloven dat een man een wolkenkrabber kan neerhalen, maar het zal je waarschijnlijk weinig kunnen schelen. Bij Warner zijn ze alvast meer dan tevreden: in de eerste week had de prent in Amerika alleen al zijn productiebudget zo goed als volledig terug gewonnen, en het groen licht voor de sequel (opnieuw geregisseerd door Zack Snyder) is alvast gegeven.