Met stip in de top drie van regisseurs die zich niet voor een gat laten vangen: Steven Soderbergh. Ofwel werkt hij in alle anonimiteit aan een obscure kunstfilm (Bubble, The Girlfriend Experience), ofwel gooit hij alle trossen los om met een topcast een Hollywoodblockbuster af te leveren (Out of Sight, Ocean’s Eleven, Twelve, Ocean's 13), ofwel zit hij er ergens tussen (Traffic, Che, Contagion). Of hoe de man die met zijn regiedebuut Sex, Lies and Videotape in 1989 de Gouden Palm in Cannes won een wel heel interessant parcours heeft afgelegd. En dat nog steeds uitbreidt, want ook zijn volgende twee films zijn al in kannen en kruiken. En zeggen dat hij een tijdje terug nog aankondigde te willen stoppen met regisseren.

Ook Haywire is een kruisbestuiving tussen Soderberghs kunstzinnige en commerciële zijde: qua uitwerking is deze kleine en van alle overbodig vet ontdane actieprent welhaast minimalistisch, maar in het bijrollenkabinet struikel je als kijker over namen als Michael Douglas, Ewan McGregor, Antonio Banderas, Michael Fassbender, Channing Tatum, Bill Paxton en Mathieu Kassovitz. Al gaat de meeste aandacht uit naar Gina Carano, een voormalig mixed martial arts-kampioene die zich de rol van Mallory Kane met verve eigen maakt.

Mallory Kane werkt voor een schimmig huurlingenbedrijf dat in opdracht van de meest biedende (inclusief de Amerikaanse regering) doelwitten ontvoert of liquideert. Hoe schimmig dat bedrijf is wordt duidelijk als Mallory na een mysterieuze job in Barcelona plots door haar eigen broodheren wordt opgejaagd. Een klopjacht die niet-lineair uit de doeken wordt gedaan. We leren Mallory kennen terwijl ze in een snackbar in New York zit. Ze wordt er gevonden door haar (ex-)collega Aaron (Tatum) die haar in opdracht van ene Kenneth (McGregor) probeert te ontvoeren. In het gevecht dat volgt delft Kenneth het onderspit en gaat Mallory er met Scott (Michael Angarano), een klant uit het restaurant, vandoor. Kwestie van zowel een gijzelaar als een auto bij de hand te hebben. Aan Scott verhaalt ze haar missies in Barcelona (waar ze een Chinese dissident moest bevrijden uit de klauwen van zijn ontvoerders) en in Dublin, waar ze een beklijvende ontmoeting had met de Britse spion Paul (Fassbender). Puzzelstukken die geleidelijk aan duidelijk maken waarom Mallory opgejaagd wild is, en waarom ze niet van plan is om zich zomaar een loer te laten draaien.

Steven Soderbergh trekt niet de kaart van de schietgrage vrouwen van Luc Besson (La Femme Nikita, Léon) en gelukkig ook niet die van een in slow motion knokkende Milla Jovovich, maar pakt de zaken subtieler en sterieler aan. De knok- en schietscènes ogen verfijnder en zoeken niet bewust hun heil in overdadige effecten als invallende deuren of muren, waardoor Haywire filmisch interessant blijft. Het nadeel is dat je hierdoor iets meer voelt dat de gevechten gechoreografeerd zijn, het voordeel dat je niet om de haverklap met een overbodige explosie wordt geconfronteerd.

Het scenario (geschreven door Lem Dobbs, met wie Soderbergh eerder al Kafka en The Limey draaide) bevat net als de gevechtschoreografieën enkel maar de noodzakelijke essentie. Waardoor het allemaal wat te summier blijkt om de adrenalinemeter echt omhoog te jagen. Het lijkt wel alsof Soderbergh wou cateren aan dat deel van het publiek dat de gebruikelijke Hollywood-overkill beu is, en meer baat zoekt en vindt bij een snel en snedig B-filmtempo. Geen wonder dat Haywire vooral te smaken valt als (bewust) cinematografische knipoog met arthouseondertoon dan als een alle remmen los-actiespektakel. Wat meteen verklaart waarom Jason Statham hier in geen velden of wegen te bespeuren is.