Puur verhaaltechnisch gezien was het een goede zaak om de Jason Bourne-franchise na drie delen af te ronden: het verhaal was af, alles was verteld, en de opgejaagde gehersenspoelde spion/huurdoder had na drie avonturen boordevol kunst- en vliegwerk een mooi pensioen verdiend. Dat Universal – getuige het wereldwijd succes van de reeks - uit economische redenen minder geneigd was er een punt achter te zetten, laat zich raden. Idem dito voor de nazaten van Robert Ludlum (auteur van de originele Bourne-romans) die nog steeds een flinke duit verdienen aan zijn erfenis. Nadat regisseur Paul Greengrass (die de “The Bourne Supremacy” en “The Bourne Ultimatum” regisseerde) en paradepaard Matt Damon lieten horen dat een vierde deel voor hen niet echt hoefde, werd met het idee gespeeld om Damon te vervangen of eventueel een prequel te draaien. Tot Tony Gilroy, die meeschreef aan de scenario’s van de originele trilogie, een idee voor een 'sidequel' opperde: een genetisch verbonden film zonder Bourne die zich tegelijkertijd met “The Bourne Ultimatum” afspeelt. Wat meteen verklaart waarom we bij het begin van deze prent de executie van Paddy Considine nog eens te zien krijgen.

Jason Bournes pogingen om de ultrageheime Operatie Blackbriar en het Treadstone-project openbaar te maken zorgt voor nogal wat zenuwen bij de CIA en andere in het geheim opererende Amerikaanse veiligheidsdiensten. Zo ook bij de bezielers van 'Operation Outcome', een soort 2.0-versie van Blackbriar waarin de agenten annex spionnen annex huurmoordenaars middels medicatie kunnen beschikken over een grotere mentale en fysieke slagkracht.

Nu Bourne de boel op stelten zet, voelt Eric Bryer (Edward Norton), de geestelijke vader van Outcome nattigheid, en om te vermijden dat het project openbaar wordt gemaakt, neemt hij het besluit om alle Outcome-agenten te liquideren. Of toch bijna allemaal: ene Aaron Cross (Jeremy Renner) slaagt erin te ontsnappen, en is daardoor een nieuwe loshangende draad die de CIA en co. kan compromitteren. Net als Bourne blijkt Cross bijzonder versatiel en uitgekookt, waardoor een nieuwe globetrottende achtervolging uit de startblokken schiet.

Op zich is er niets mis met het idee van “The Bourne Legacy”. Ruw aan de haak gewogen heeft het zelfs meer potentieel dan een prequel waarin de pre-Threadstone-jaren van Jason Bourne uit de doeken worden gedaan. Toch haalt het resultaat nergens de klasse en gratie van de originele trilogie. Gilroy regisseert zelf (en bewees eerder met “Michael Clayton” en “Duplicity” behoorlijk cameravaardig te zijn), en doet zijn uiterste best om zijn stijl te laten aansluiten bij “Legacy”, “Supremacy” en “Ultimatum”. Zijn veel te breedsprakerig scenario (de bla bla primeert op de boem boem) zorgt er echter voor dat dit slechts tot op zekere hoogte lukt.

Voorts is er te weinig chemie tussen Jeremy Renner en Rachel Weisz als dokter die met hem op de vlucht slaat en hem kan helpen bij het vinden van zijn broodnodige medicijnen. De cameo’s/bijrollen van David Strathairn, Scott Glenn en Stacy Keach (wel leuk om die laatste nog eens terug te zien) zijn evenmin relevant te noemen, en Edward Norton loopt er ook maar voor spek en bonen bij in een rol waarvoor hij vooral in paniek naar een scherm moet staren. Blijven over: een handvol actiesegmenten die de adrenalinespiegel gelukkig toch de hoogte inkrijgen. Met als drie sleutelmomenten: een moordaanslag in een laboratorium, een achtervolging in een wel heel groot huis en een motorachtervolging in de drukbevolkte straten van Manilla, de locatie waar het gros van het tweede uur zich afspeelt. Al zijn die scènes uiteindelijk niet genoeg reden om deze vierde Bourne-prent met dezelfde egards als de vorige drie te behandelen.