John Link leeft teruggetrokken in zo’n typisch Amerikaanse mega-camper ergens in een woestijnachtig gebied in de Verenigde Staten.  Link is getekend door het leven, iets wat in zijn geval ook kan omschreven worden als een afgelegd ‘hobbelig parcours’ alhoewel… dat is nog zachtjes uitgedrukt.

Hij heeft een tijd doorgebracht in de gevangenis en het aantal jaar dat hij er ‘binnen’ zat was eigenlijk meer dan hij verdiende, enkel maar omdat hij de lippen op elkaar hield en iemand anders die ook betrokken was in onwettige activiteiten, niet wou verlinken.  Maar Link heeft ook jarenlang gevochten tegen een alcoholverslaving en is sinds enige tijd ‘clean’.  De fles is niet langer zijn beste kameraad en hij probeert de dagen wat te vullen met het zetten van tatouages.  Alhoewel iedereen het op het domein waar Link verblijft het wel voor elkaar opneemt, heeft hij maar weinig échte vrienden.  Daar is Kirby een belangrijke uitzondering op, hij is een soort van sponsor/peter tijdens AA-bijeenkomsten en hij zorgde er mee voor dat Link toch nog iets van zijn leven kon maken.  Alhoewel… de bitterheid blijft.  Want zijn dochter Lydia is sinds jaren verdwenen en Link hoopt er ooit nog eens iets rond te vernemen.  Het opsporingsbericht met een foto van haar die aan de muur hangt, herinnert hem dagelijks op een pijnlijke manier aan de harde realiteit : zijn verblijf in de gevangenis die ervoor zorgde dat hij alle contact met haar verloor terwijl ze door een aantal ‘stiefvaders’ werd grootgebracht…

Maar… Lydia leeft.  Alhoewel het traject dat zij de voorbije jaren aflegde er ook al één was die zich integraal afspeelde op het slechte, verkeerde pad.  Slechte vrienden, misdaad, drugs, verslaving, you name it, Lydia werd er in haar jonge leven al mee geconfronteerd. 

En wanneer het ook voor haar heel erg fout loopt neemt ze contact op met haar vader.  De enorme ontlading en opluchting bij Link zorgen ervoor dat hij even later herenigd wordt met zijn dochter Lydia.  Het gevecht met haar verslaving is nog het minste van zijn problemen wanneer duidelijk wordt dat het gezelschap waarmee ze al die jaren samen optrok na de foute boel van dagen geleden duidelijk vastbesloten is om nog een rekening te vereffenen.  En komt men dus oog in oog te staan met papa John.  Maar die is niet van plan zijn dochter nog eens te verliezen…

Op actiehelden staat geen houdbaarheidsdatum, zoveel is duidelijk.  Gibson mag er aan het begin van “Blood Father” 160 uitzien, de taart die hij begin dit jaar nog uitblies telde toch ook al zestig kaarsjes.  Harrison Ford is nog een straffer voorbeeld : hij gaat tegenwoordig als 74-jarige (!) door het leven en mocht zijn oude knoken nog eens opwarmen voor “The Force Awakens” eind 2015.  En zo zijn er nog wel wat voorbeelden.

Niet dat de leeftijd van de actieheld een beletsel vormt voor een goeie film, laat dat duidelijk zijn.  In het geval van “Blood Father” zelfs integendeel… Wij zijn bijzonder tevreden dat Mel Gibson terug is in het genre film dat eind de jaren ’80, begin de jaren ’90 voor een aantal blockbusters zorgde die ook nu nog tot de verbeelding spreken : de “Lethal Weapon”-films met Danny Glover bijvoorbeeld, waar is de tijd ?...

Naast Gibson herkennen we in “Blood Father” nog Diego Luna als Jonah en William H. Macy als Kirby terwijl Erin Moriarty de rol vertolkt van zijn dochter Lydia in de film.  Zij is bij de meeste Amerikanen vooral gekend als de tienerdochter van Woody Harrelson in “True Detective” (HBO) maar zal ook te zien zijn in “Captain Fantastic”, een Sundance-film die eind dit jaar – eind oktober eigenlijk - bij ons in de zalen wordt verwacht.

“Blood Father” werd geregisseerd door Jean-François Richet.  Wie de brave man niet kent hoeft zich hier niet voor te schamen.  Voor velen zal “Assault on Precinct 13” zijn gekendste film zijn, een B-filmpje dat in 2005 kortstondig de zalen werd ingeduwd als een soort van ‘remake’ van de prent van John Carpenter uit 1976.  Het goede nieuws is dat Richet inmiddels wél weet hoe het moet en los daarvan met “Blood Father” natuurlijk betere scenario-fundamenten had om een stevige, solide, overtuigende actie-thriller te maken.  Daar waar “Assault…” zich voornamelijk concentreerde op het aantal afgevuurde patronen in een omgeving met overwegend slechteriken kon men nu vertrekken van een vader-dochter verhaal dat zijn sporen al had verdiend als boek, en op een overtuigende manier door dezelfde schrijver/auteur – Peter Craig – netjes in een filmscenario werd herschreven (diezelfde Peter Craig schreef overigens eerder ook al het scenario voor “The Hunger Games : Mockingjay – part 1” en “THG : M Part 2”).  In tegenstelling tot “Assault…” nu dus geen anonieme, inspriatieloze mega-schietpartijen maar het verhaal van een vader die ondanks zijn voorgeschiedenis en afkomst in een situatie terechtkomt waarin hij het ondanks alles vol opneemt voor zijn dochter.  En zich eigenlijk heel goed realiseert dat hij zo’n beetje in hetzelfde schuitje zit als zij…

“Blood Father” doet logischerwijze denken aan de “Taken”-wraakfilms en is een sterke actie-thriller met een sterke finale.  Eens de drie getatoueerde stouteriken Gibson met een bezoek vereren onder het voorwendsel van een nieuwe tattoo is het hek in één klap volledig van de actie-dam wanneer de aanval wordt ingezet, wordt in één beweging twee versnellingen hoger geschakeld en blijft het tempo in de film tot het eh… einde.  Wat ons betreft ook al bijzonder geslaagd.  Regisseur Richet beweert wat dit betreft overigens dat het einde van de film op het allerlaatste moment nog werd overhoop gegooid en aangepast (thank you !).

Maar “Blood Father” blijft boven alles de prent met een overtuigende Mel Gibson die, geholpen door zijn charisma en (macho) uitstraling in de film, ons doet besluiten : Welcome back Mel.