Young adults en teenie boppers hebben een reden om te tweeten en te boogiewoogie’en: de derde “The Hunger Games”-film is mooi op de vooraf afgesproken novemberse datum in de zalen geraakt. Toch een mooi geoliede machine, daar in Hollywood. “The Hunger Games: Mockingjay Part 1” stevent uiteraard af op de status van megahit daar maar weinig blockbusterfans niet op de afspraak zullen verschijnen. Hoeveel het een goede film zullen vinden, is ditmaal een interessante vraag. Enerzijds omdat “Mockingjay Part 1” niet het stramien van de vorige delen volgt (geen arenagevechten deze keer), anderzijds omdat wat er voor in de plaats komt niet echt opwindend of spectaculair is.

Door de verfilming van het laatste boek uit Suzanne Collins’ trilogie in twee delen te hakken, leveren de makers duidelijk een overgangsprent af. Enerzijds is het de nageboorte van alles wat voorafging, anderzijds een echografie van de grote clash die nog moet komen. Zoiets werkt perfect in een televisiereeks met een kleine kijkinterval (of zelfs geen meer voor wie via dvd-boxen kijkt of – shhht - al dan niet illegaal downloadt), als filmreeks met een pauzeknop van een jaar is deze aanpak aan de magere kant.

Het lesje ‘revolutie, politiek en propaganda voor dummies’ is duidelijk geënt op de jonge doelgroep, al worden de tienermeisjes toch vooral naar de emotionele impasse van heldin Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence, wie anders) geleid, die haar schijnbaar door het Capitol gehersenspoelde lief Peeta (Josh Hutcherson) mist en zich laat troosten door Gale Hawthorne (Liam Hemsworth) die dan weer op haar verliefd is. De echte volwassen stuff lijkt eerder een voetnoot, wat meteen verklaart waarom Donald Sutherland als opperschurk President Snow ditmaal slechts een viertal korte scènes heeft. De betreurde Philip Seymour Hoffman en serienieuwkomer Julianne Moore als Alma Coin, de president van rebellendisctrict 13 komen wel veelvuldig in de plot voor.

“Mockingjay Part 1” begint ongeveer waar “Catching Fire” ophield. Katniss bevindt zich nu in het ondergrondse District 13, het hoofdkwartier van de rebellen. Die weten natuurlijk dat ze met Katniss een belangrijke troef in handen hebben, vraag is hoe ze die kunnen gebruiken. Katniss is er alvast niet over te spreken dat Peeta en de overige winnaars van de recentste editie van de hongerspelen niet werden bevrijd en nog steeds gevangen worden gehouden in het Capitool. Meteen reden genoeg voor Katniss om zich niet voor de kar van de rebellen te laten spannen. Tot wanneer ze ontdekt dat de troepen van President Snow het volledige twaalfde district met de grond hebben gelijkgemaakt. Meer is er niet nodig voor Katniss om zich toch voor de propagandakar te laten spannen. Niet dat Snow daarvan onder de indruk lijkt: met Peeta die voor hem de public relations verzorgt, brengt hij Katniss mentaal immers heel wat schade toe. Wat dat betekent voor de uiteindelijke clash tussen de rebellen en de troepen van de president, is dan weer voer voor “Mockingjay Part 2”.

Het is mooi dat de producers en regisseur Francis Lawrence (die eveneens aan het roer stond van “Catching Fire”) potent proberen te cateren aan de fans van de franchise, maar het resultaat voelt uiteindelijk meer aan als verplicht nummertje in afwachting van die finale die volgend jaar in november de bioscopen entert. “Mockingjay Part 1” is enkel opbouw zonder finale. Er zit bijna geen urgentie in de ontwikkelingen en dat is misschien wel goed voor de karaktertekening van de personages, naar puntje-van-de-stoel-cinema leidt het niet. We mogen nog blij zijn dat de cast met namen als Hoffman, Moore, Sutherland en Woody Harrelson (die ergens halverwege opduikt) de aandacht blijft vasthouden naast de duidelijk omnipresent gepimpte Lawrence. Frustrerend is dan weer dat de actie in de climax meer vragen oproept dan er beantwoordt (toch voor wie de boeken niet heeft gelezen), al is de eindrevelatie uiteindelijk wel mooi in beeld gebracht.

Wat alles samen de vraag doet stellen of het uit kwalitatief oogpunt niet beter was geweest om het boek in zijn geheel te verfilmen: dan hadden we een film gehad van drie uur die met wat geluk aanvoelde als eentje van twee. Nu hebben we er een van twee die er door zijn handremopbouw precies drie lijkt te duren. En dat is - hoe je het draait of keert - toch maar povertjes.