Na fantasy voor het tienjarig grut (“Harry Potter”), veertienjarige bakvissen (“Twilight”) en mannen met baarden (“Lord Of The Rings/The Hobbit”) is er met “The Hunger Games” duiding en vertier te rapen voor een ruimere m/v-demografie van pakweg twaalf tot honderdentwaalf. Geen wonder dat ze bij Lionsgate op hun beurt om, onder het motto 'de koe melken terwijl de uier op springen staat', besloten de drie boeken van Suzanne Collins in vier films te gieten.

“The Hunger Games” heeft als voordeel alvast dat de materie een volwassen thema behandelt: geen magiërs en draken of weerwolven en vampieren op het voorplan, maar een dystopische samenleving waarin het gewone volk wordt onderdrukt door megalomane tirannen en waarin brood en spelen worden voorgeschoteld onder de vorm van een jaarlijkse strijd op leven en dood waarin vierentwintig jongens en meisjes elkaar moeten bekampen tot wanneer er slechts één iemand overblijft. In het eerste boek/de eerste film ging de overwinning naar de zestienjarige Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) van District 12. Omdat de spellenmakers van het Capitool halverwege de strijd besloten dat de vrouwelijke en mannelijke deelnemer van hetzelfde district samen konden winnen, ging Katniss een bondgenootschap aan met Peeta Mellark (Josh Hutcherson). Door hun duo-overwinning worden Katniss en Peeta heel geliefd bij de bevolking, vooral omdat iedereen denkt dat Katniss en Peeta stapelverliefd zijn op elkaar – en zelfs in dystopische tijden is ware liefde nog steeds welgekomen manna. Katniss en Peeta zijn echter geen koppel: de dolverliefde Peeta zou het zeker willen, voor Katniss was het bondgenootschap puur pragmatisch.

In de sequel “Catching Fire” volgen we Katniss en Peeta op hun overwinninngstoer door de twaalf districten. In deze door president Snow Donald Sutherland blijft een klasbak) bevolen promotrip moeten de twee het vertrouwen in de regering versterken en vooral laten zien dat ze echt op elkaar verliefd zijn. Een zware opdracht, niet in het minst omdat Katniss de op stapel staande revolutie genegen is en uitgroeit tot het symbool van de opstand. Wanneer Snow dat merkt werkt hij met de nieuwe spellenmaker Plutarch Heavensbee (franchisenieuwekomer Philip Seymour Hoffman) een plan uit om Katniss voor eens en altijd te kunnen uitschakelen. Waarop de 75e editie van de Hongerspelen prompt tot een best of wordt uitgeroepen en alleen vroegere winnaars de arena in moeten. Waarop Katniss en Peeta zich opnieuw veroordeeld zien tot een gevecht op leven en dood, alleen kunnen er ditmaal geen twee overlevenden zijn. Los daarvan is de concurrentie moordzuchtiger dan ooit tevoren, zeker bij de deelnemers uit de districten die de tirannie van Snow genegen zijn. Dat Katniss om te overleven heel scherp uit de hoek zal moeten komen, staat vast. Zeker als blijkt dat Snow en de zijnen het spel niet helemaal eerlijk spelen en het parcours voorzien van nogal wat venijnige boobytraps zoals bijtgrage bavianen en giftige mist.

De verfilming van het eerste “The Hunger Games”-boek maakte vorig jaar zijn potentieel niet helemaal waar, opvolger “Catching Fire” zit gelukkig beter in het vel. En eindigt met een cliffhanger die genoeg enterhaken vertoont om er nu al zeker van te zijn dat de reeks de komende twee jaren voor volle zalen blijft zorgen. Uit economisch standpunt een prijsbeest dus, al is deze mengeling tussen “Battle Royale”, “The Most Dangerous Game”, “The Running Man” en “1984” kwalitatief evenzeer best te pruimen.

Jennifer Lawrence toont haar Oscarballen als heldin Katniss Everdeen en ook de rest van de cast vat moeiteloos de juiste toon om van deze episch verpakte blockbuster een “must-see” te maken. Al is het maar om er te kunnen over meepraten op de sociale media, trein, tram, bus of aan het GAS-boeteloket. Wat er Katniss nog allemaal te wachten staat: 'come and see next November'. Of lees – voor zover dat nog niet gebeurd is – “The Hunger Games: Mockingjay”.