Je vindt het jammer dat governator Schwarzenegger geen films meer draait ?  Je stond op de eerste rij om de vierde “Rambo”-film met een bezoekje te vereren ?  Je hebt ergens in de onderbroekenschuif nog een plakboek van Steven Seagal liggen ?  Proficiat (of innige deelneming, het is maar hoe je het bekijkt), en rep je stante pede naar “Taken”, een film die de geplogenheden van het actiegenre uit de jaren tachtig zeer nauwgezet volgt. Zo nauwgezet, dat zelfs even het vermoeden rijst dat het scenario van Luc Besson en Robert Mark Kamen al ergens twintig jaar stof lag te vergaren.

Nu zijn Besson en Kamen natuurlijk niet de minst subtiele filmmakers. Ze werkten al eerder samen aan onder meer “The Fifth Element”, de “Transporter”-films, “Danny The Dog” en het Jet Li-vehikel “Kiss Of The Dragon”. Kamen pende trouwens ook “The Karate Kid”-films bijeen, dus hij heeft alvast de nodige voeling met de genresprongen uit de jaren tachtig. “Taken” wordt hier en daar vergeleken met “The Bourne Identity”, maar daar heeft dit filmpje toch maar weinig mee te maken. Het enige moderne aan de prent zijn de gsm-snufjes waarmee de schurken en de politie in het ootje worden genomen, de rest is pure eighties-sturm und drang. Het verhaal is zelfs niets meer dan een verholen variante op “Commando”: een ex-geheimagent schiet uit zijn loafers wanneer zijn dochter wordt ontvoerd, en voor de hereniging net voor de aftiteling klappen heel wat longen, verschuiven heel wat nekwervels en kraken heel wat knieën.

Ex-CIA agent van dienst is Bryan Mills Liam Neeson, zoekend naar zijn beste 'don’t mess with me'-gelaatsuitdrukkingen) die zich in L.A. vestigt om dicht in de buurt te zijn van zijn zeventienjarige dochter Kim (Maggie Grace, één van de 345 gestranden in “Lost”). Na zijn scheiding met Famke Janssen ziet hij het meisje immers nog amper, en door in haar buurt te komen wonen, hoopt hij daar verandering in te brengen. Wanneer Kim met een vriendin op reis wil naar Parijs, is Bryan wettelijk verplicht om haar daar schriftelijk toestemming voor te geven. Bryan wil daar aanvankelijk niets van weten (de wereld is immers zeer gevaarlijk buiten de grenzen van the good old US of A), maar gaat uiteindelijk toch voor de bijl.

Hij schenkt Kim een internationaal gsm-toestel met zijn nummer geprogrammeerd, laat haar beloven om elke dag te bellen en niets staat nog in de weg van een geslaagde Eurotrip. Behalve een bende Albanese vrouwenhandelaars dan. Kim en haar vriendin worden op de eerste avond al overvallen in hun appartement, net op het moment dat Bryan met haar aan het bellen is. Gewapend met de informatie die hij opving aan de telefoon, trekt Bryan very pissed off naar Parijs om zijn dochter op te sporen en haar te redden uit de handen van de malafide bijrolspelers…

Besson en regisseur Pierre Morel (“Banlieue 13”) zijn zo slim hun film rond de negentig minuten te laten afklokken. Diepgang hebben ze toch niet te bieden, dus laten ze het maar zo snel mogelijk vooruitgaan. De manier waarop Neeson de snoodaards opspoort is vaak hilarisch, al past het wel in de regeltjes van het genre. De actiescènes zijn rudimentair en slordig: naast de obligate autoachtervolging en een folterscène met twee roestige nagels zijn de gevechtsscènes hoofdzakelijk warrig gemonteerd. Maar dat zal de genreliefhebbers waarschijnlijk een gekruide worst wezen. Wie actie wil, kan die krijgen en wij vergoeilijken onze aanwezigheid bij deze film uiteraard omdat we wilden checken of Neeson hier zijn prestatie uit “Schindler’s List” evenaart. Neeson blijkt trouwens wel een mens te zijn: hij houdt aan zijn missie zowaar een gebroken arm en polsverband over. Het zou bij Ahnuld geen waar geweest zijn.